de droom

Daarna

Na een half uur komt Annemarie me halen en vraagt waar Sabine is. Ik barst in huilen uit. Opeens vraagt ze "Is dat dat meisje wat beneden op d grond is gevonden?" "Ja... ze sp..rong ...uit h..et raa..m" breng ik snikkend uit.  "Oo wat erg zal ik je even naar je kamer brengen. Ja knik ik verdrietig.  "Kan ik nog wat voor je doen?" Vraagt ze als we weer op mijn kamer zijn. Ze vraagt het op een lieve en rustige toon, maar ik zou niet weten wat ze voor me zou kunnen doen. Dan komt ze naast me op mijn bed zitten en houd me stevig vast even ontspan ik, maar barst ook gelijk weer in huilen uit. Zo zitten we wel een uur. Het klinkt lang maar zo voelde het niet, ik voelde me veilig bij haar en die veiligheid daar kon ik me aan vast houden. Dan zegt Annemarie: "Gaat het weer een beetje? Want ik moet de lunch gaan voorbereiden." "Ja" zeg ik, want ik ben al weer aardig bijgekomen. "Wil je in de gezamenlijke ruimte eten of hier?" "Ik eet hier" antwoord ik. "Oke dan kom ik zo wel wat eten brengen. Wat wil je?" Wat ik wil eten, eigenlijk niks maar ja dan moet ik weer aan de sonde en daar heb ik echt geen zin in. Dus zeg ik maar "Graag een broodje kaas." Vijf minuten later komt Annemarie het broodje brengen.

Als ik mijn broodje aan het eten ben pak ik mijn dagboek. Het is een mooi dagboek met allemaal bloemetjes, ik heb hem gekregen toen het ongeluk net gebeurd was. Ik pak sinds dien altijd mijn dagboek als er iets is gebeurd of het nu vrolijk is of verdrietig,  mijn dagboek vertelt het nooit door. Ik begin te schrijven over vandaag en de tranen rollen weer over mijn wangen. Dan kom ik bij het stuk dat  Sabine vertelt dat ze iedereen tot last is. Ik blader in mijn dagboek tot dat ik bij de laatste pagina ben, begin ik te schrijven over de redenen die ik heb om te leven en waarom niet.
Redenen om door te gaan:
* Voor mijn familie, die van mij houden.
* Voor mijn vriendinnen, die ook van mij houden.

Dan bedenk ik me houden ze nog wel van me of doen ze net als of omdat ze me zielig vinden. Ik kras alles weer door en ga verder met schrijven:
Redenen om niet door te gaan:
* Ik ben mijn familie tot last.
* Ik ben mijn vrienden tot last.
* Ik zal mijn droom nooit meer behalen.
* Ik zal nooit meer zo worden zoals anderen meiden van mijn leeftijd.

En zo ga ik nog een tijdje door met schrijven,  tot dat ik tot de conclusie kom dat het best wel egoïstisch zou zijn als ik verder zou leven, omdat ik andere alleen maar tot last ben voor mijn eigen geluk, wat ik toch nooit meer word. Opeens komt Thijs binnen rennen, wat doet hij hier opeens?