de droom

Sabine

Na het super gezellige thee uurtje, echt super gezellig. Gaan we naar de kamer van Sabine.

"Waarom zat je dat blaadje zwart te kleuren?" Vraag ik voorzichtig. Nou ik vind het zo frustrerend dat ik iedereen tot last ben, mijn ouders komen elk dag en nemen er soms zelfs een dag voor vrij. Ze maken zich onwijs veel zorgen om mij, ze zijn helemaal uitgeput. En ja als ik eerlijk ben kan ik toch nooit meer sporten of doen wat ik wil." Zegt Sabine en eigenlijk snap ik haar wel, mijn ouders maken zich ook zo veel zorgen niet normaal. "Welke sport deed jij dan?" Vraag ik haar. "Ik volleybalde en ik vond het altijd heerlijk om te doen, maar na de ontsteking in mijn voet moest een deel van mijn been geamputeerd worden, anders zou heel langzaam mijn hele been afsterven." Verteld ze, ook hier kan ik me helemaal in vinden. "Ik zwom, twee dagen voor het ongeluk wat ik had was ik zelfs nog op verschillende onderdelen nederlands kampioen geworden. Mijn droom was om olympisch kampioen te worden, maar ja dat kan ik met een half been wel op mijn buik schrijven." Zeg ik. "Ja, dat gaat je zeker niet meer lukken."

"Nou ja van daar alle frustratie. Kom" ze rijd naar het raam toe en gaat op de vensterbank zitten. Ze vraagt of ik ook kom zitten, maar ik weet dat ik dan nooit meer in mijn rolstoel kom. Dus zeg ik heel verstandig nee. Ze doet het raam open. "Waarom doe je het raam open sabine?" "Een beetje frisse lucht is wel fijn in het ziekenhuis, het ruikt hier altijd zo muf" ze maakt de o zo lang dat ik er wel om kan lachen. Na nog een tijdje lachen en kletsen, doet ze het raam verder open en laat ze zich er uitvallen. Help, we zitten op de zevende verdieping. Dan hoor ik sabine haar laatste gil slaken. Help, wat moet ik nu doen. Ja een zuster roepen, maar ik sta aan de grond genangeld. Bewegen lukt niet meer, ik ben bevroren...