9.Bölüm | "Sonuçları Mühürlemek"

379 31 10
                                    

Etrafım.

Bedenim.

Ruhum.

Hepsi bir beyazlığın içinde sömürülmüşlerdi.

Beyazlık karanlığı boğabilecek tek şeydi.

Ve ben ona göre çok karanlıktım.

Sesim boğazımda kenetlenmişti . Ve tizleşmişti. Doğruldum. Yalnız değilmişim gibiydi. Ama öyleydi. Yalnızdım.

Boynumdaki nefesi saymazsak bir kaç saniye için yalnız olduğumu düşünmüştüm . (!)

Birden iç organlarıma kadar ürperdim. Arkamı dönmek istemiyordum. Dönmek zorundaydım. 

Yavaşça kıpırdadım.

Yine o  halisünasyon karşımdaydı . Kusursuzdu. Önüne düşen bir tutam saç ilgimi seçmişti ve bu arada pençeleri dikkatimi çekti sanırım bu şey tam olarak ne bir insandı , ne bir ruh ...

Tek bildiğim bu şeyin bir  halisünasyon olmadığıydı ve kendini bir tek bana hissettirmiyordu.

Elini kaldırdı. Korkuyu, yabancı bir duyguyu, yabancı olmasını istediğim bir duyguyu bedenimde hissettim.Bir adım geri çekildim. Yüzündeki o iğrenç gülümseme birden kendini gösterdi.

“Korkmanı istemiyorum. Korkuyu hissetmeni istemiyorum” dedi.Kaşlarımı çattım.

“Sen kimsin de benden ne hissedim hissetmeyeceğimi isteyebiliyorsun ? “ gülümsemesi bozulmadı.

“Ben senin tanrınım. Senin kötülüğünün tanrısıyım. Kötü hislerinin tanrısıyım ben. Sen Korku kötü hislerinin şeytanı ve sen şeytana yem olmaktan başka bir şey bilmiyorsun Becky.”

Anlamsız anlamsız suratına baktığımda koluyla beni beyaz duvara yasladı ve boynuma uyguladığı baskıyla birlikte saniyesinde nefesim kesildi.Sanki heryer kararmıştı. O beyazı karartmıştı.Yüzüme sinirli bir ifadeyle bakıyordu gözlerinde kestiremediğim bir farklılık vardı. Benim ise tek hissettiğim lanet olasıca bir korkuydu.

“Sana korkma dedim”Sesi çığlıktan öte bir tondaydı. Bana emir verir gibi bir şeydi ve ona itaat etme isteği uyanıyordu,içimde bir yerlerde.

“Korkmuyorum.” Yalan söylediğimi ben bile farkındayken onun farkında olmamasını beklemiyordum.Saç diplerimden kavradı beni. Pençeleri kafamı sıyırdı.Ve beni tekrar duvara yapıştırdı. Acıyla inledim “Nesin sen ? “ sesimdeki  iğrenç acınası bir ton vardı.

“Ben senin ne hissetmen gerekeceğini söyleyebilecek tek kişiyim. Çünkü senin korkuyu hissetmemeye ihtiyacın var. “ gözleri kararlı bir şekilde gözlerime bakıyordu.

PSYCHOHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin