Het Wattpad internaat! [BEZIG] | SamF1301

H1

Oké, goedemorgen/-middag allemaal!
Jazeker, we gaan starten met het internaat! Yes! Oké oeps te enthousiast. In ieder geval, ik hoop dat jullie er zin in hebben, en ik zal jullie tijd niet langer verspillen, here we go!

Oh ja, voor het throwback-gevoel starten we lekker met exact dezelfde eerste alinea als toen, dus mijn karakter begint weer, maar de rest is totaal anders en steeds worden er meer mensen in het verhaal gezwierd XD.

Twijfelend stapt Sam Lupin de auto uit. Een internaat met de beste leerkrachten van heel België en Nederland, wat wil je nog meer? Toen was de knoop bij haar doorgehakt. Ze kijkt achterom. "Gaan jullie me wel missen?" Vraagt ze aan haar ouders, die lachen en knikken. "Maar we weten dat je het goed gaat doen. Je hoeft ook niet te twijfelen om af en toe een berichtje te sturen..." suggereer haar moeder. Sam lacht. "Maar nu ga ik echt! Bye!" Ze wuift haar moeder en vader uit en kijkt dan pas echt naar het gebouw voor haar. Wauw. Het was werkelijk gigantisch in haar ogen.

Ze loopt naar het gebouw met een gigantische 'i' op, die staat voor informatie. Met een beetje moeite, aangezien ze drie koffers achter haar meesleurt, duwt ze de deur open en meteen valt haar oog op de vrouw die achter de balie zit met een aardige uitstraling. "Hey!", begroet Sam haar vriendelijk. De vrouw kijkt op, waardoor Sam haar naam kan aflezen. -Banzaii de Banzerd- staat er in sierlijke letters geschreven. "Goedemorgen! Waarmee kan ik je helpen?" Vraagt Banzaii. Sam glimlacht: "Wel, ik ben hier nieuw, en start volgende week met lessen. Ik kwam mijn ID afgeven en mijn sleutel ophalen, want de rest was al regeld met mijn ouders, dacht ik." Banzaii knikt direct, en Sam geeft haar identiteitskaart af, die een minuutje later alweer in haar tas zit. Banzaii overhandigt haar de sleutels. "Alsjeblieft meid, en veel plezier! Enneh, als er iets is klop maar aan bij kamer 27, de deur staat altijd open" ze knipoogt en Sam draait haar om, waarbij ze bijna tegen een ander meisje aanbotst.

"Sorry!" Zeggen ze beide op hetzelfde moment, waardoor ze in lachen uitbarsten. Het meisje met hazelkleurige ogen grinnikt. "Geen probleem, het is je vergeven. Ik ben Nellie Smit!" Sam knikt. "Aangenaam! Ik ben Sam Lupin, aangenaam. Op welke kamer lig jij? Ik op kamer 13." Nellie lacht. "Haha, ik op kamer 3, en dát wil zeggen dat ik mijn koffers de trap niet op moet sleuren!" Zegt ze met een lach. "Maargoed, ik ga mijn spullen maar eens verzetten, en zie je snel weer!" De meisjes zeggen gedag en lopen beide een andere richting uit.

Ondertussen zitten twee meisjes, genaamd Femke en Lotte, al druk te bespreken hoe ze van de trap een kabelbaan kunnen maken, aangezien ze beide geen zin hebben elke dag naar de tweede te lopen en terug. "Ik denk dat we het best stiekem rond middernacht doen, dan is het effect groter" oppert Femke. "Ja, maar hoe gaan we dan zien waar we alles hangen?" Bedenkt Lotte. "Goed punt, we kunnen namelijk niet alle lichten gaan aanzett-..." Hun gesprek wordt even onderbroken door een nieuw gezicht dat de trappen op komt, ebn meteen kijken ze beide op. Het meisje, dat de naam Reyla McCain met haar meedraagt, kijkt even naar de twee. "Stoor ik?", vraagt ze langzaam. Ze schudden hun hoofd. "Nope, wij zijn Lotte en Femke Hellaf, aangenaam! Zeg, vind je niet dat we een kabelbaan moeten maken bij de trappen?" Stelt Lotte enthousiast voor, wat een duw van Femke oplevert. Reyla trekt een wenkbrauw op. "Een kábélbáán? Van de trappen?" Vraagt ze beduidend. "Wel, ik vind dat een fantastisch idee!" Ze beginnen te lachen en de twee, nu ondertussen drie, kirren rustig verder