A Dark Destiny - Leugens worden Waarheid

ℋᎾᎾℱⅅЅᏆUᏦ 11

Leah keek achterom om te zien of Raven en Ivy haar volgden. Tot haar opluchting stribbelde geen van beiden tegen. "Goed, laten we eerst naar de Rotsklif gaan." Zei Leah en trippelde rustig verder. Raven gromde en trippelde wat sneller totdat hij naast Leah liep. "Weet je zeker dat het goed is om een zwerfwolf rond te leiden in ons territorium?" Gromde de grijswitte wolf zachtjes. Leah keek Raven aan. "Ja, Ivy was ten slotte ook een mens voordat de vloek werd uitgesproken. Als we haar de indruk geven dat het hier veilig is zal ze hier misschien blijven." Raven snoof. "Wat wil je daar nou weer mee bereiken?" Leah zuchtte. "Misschien weet Ivy iets van deze vloek af, en misschien weet ze wel of het verbroken kan worden." De sneeuwwitte wolvin moest een huivering onderdrukken toen Raven zijn oren achterover legde en zijn nagels in de grond drukte. 'Waarom heb ik het gevoel dat Raven iets met de voorspelling te maken heeft?' Dacht Leah wanhopig. "Hey!" Leah schrok van de sten van Ivy, die nog steeds achter haar liep. "Ik weet niet waarom jullie met elkaar aan het babbelen zijn, maar hebben jullie niks beters te doen?" Leah zag hoe Raven zich geërgerd omdraaide en zich tot Ivy richtte. "Tja, wie wilt er nou praten met een zwerfwolf? Ben je soms jaloers omdat je niemand hebt om mee te praten?" Snauwde hij. Ivy kneep haar grijsblauwe ogen tot spleetjes. "Hmph, ben jij soms jaloers omdat ik beter ben in vechten dan jij?" Raven gromde en zwiepte met zijn staart. "Bewijs het maar." Ivy grijnsde. "Ik heb je al een keer ingemaakt, waarom zou ik dat dan nog moeten bewijzen?" Leah sprong tussen de twee wolven in voordat ze elkaar in de haren konden vliegen. "Stop!" Snauwde ze. "Hier bereiken we niks mee!" Ivy rolde met haar ogen en Raven keek boos weg. "Best." Murmelde hij. "Maar ik kan het gewoon niet uitstaan dat een zwerfwolf zo doet." Leah trok met haar oor. "Snap ik, maar we zullen respect voor haar moeten tonen, ze blijkt het alleen kunnen overleven in een lange tijd sinds de vloek is verbroken. Misschien als ze zich bij ons aansluit kan ze ons wat tips geven." "Hmph." Raven zwiepte met zijn staart. "Best." Leah draaide zich om maar tot haar verbazing zag ze Ivy nergens, totdat ze een stem boven haar hoorde. "Oh zijn jullie eindelijk klaar? Best dan kunnen we nu wel gaan." Ivy lag rustig op een tak in een boom, haar staart hangend. Soepel landde de zwarte wolvin op haar poten en liep vooruit. "Nou, laat maar wat zien van jullie territorium." Zei ze. Leah knikte en liep vooruit. Snel wierp ze nog een blik toe naar Raven. De grijswitte wolf keek terug met zijn ijsblauwe ogen. Leah keek snel weg en moest een huivering onderdrukken. Langzaam liepen de drie wolven het bos in opweg naar de Rotsklif.

"We zijn er." Leah zwiepte met haar staart toen ze vlak voor een hoge hoop rotsen stond. Ivy keek omhoog en trok met haar oren. "Stel je voor dat je daar vanaf valt, je bent zo dood." Murmelde ze. Leah knikte kort. "Inderdaad, iedereen in de Roedel is ervoor gewaarschuwd. Natuurlijk kunnen we vliegen maar als we geen energie meer hebben zal het moeilijk zijn om te kunnen vliegen." Raven wapperde met zijn vleugels. "We kunnen wel een kijkje bovenop nemen, wie weet of er nog meer zwerfwolven zijn." Langzaam wierp hij een ijskoude blik op Ivy. De zwarte vrouwtjeswolf keek emotieloos terug. Leah kwam snel tussenbeiden voordat de twee weer in een conflict konden komen. "Ja, laten we een kijkje gaan nemen, goed idee Raven." Leah strekte haar vleugels. "Laten we maar gaan vliegen." Voordat Leah kon opstijgen ging Ivy snel voor haar staan. "Kunnen we niet beter klimmen?" Vroeg ze. Raven ontblootte zijn tanden. "Waarom zou je moeilijk doen? Vliegen is veel sneller en klimmen kan gevaarlijk zijn als je het niet goed kan." Ivy negeerde Raven compleet en wachtte op een antwoord van Leah. "Ik denk dat Raven gelijk heeft, vliegen is een stuk veiliger, we willen niet dat je gewond raakt of zoiets." Murmelde de witte wolvin. Ivy rolde met haar ogen. "Best, dan ga ik wel alleen, gaan jullie maar alvast dan zie ik jullie daar." Leah zag hoe de zwarte wolvin van rotsblok naar rotsblok sprong en steeds hoger kwam. Raven gromde en spreidde zijn vleugels. Snel vloog hij naar boven en haalde Ivy zowat meteen in. Leah volgde hem en langzaam landde ze op de top. Samen keken de twee wolven naar beneden en zagen hoe Ivy nog steeds naar boven klom. Leah moest het toegeven, Ivy was best goed in klimmen, hoewel ze nog lang niet zo goed als Raven was, kon ze goed inschatten hoe hoog en hoe ver ze moest springen. Raven zuchtte. "Dit gaat nog eeuwig duren." Ivy bleek hem niet te horen en klom gewoon door. Soepel sprong ze van rots naar rots. Opeens verstijfde Raven en gromde hij. "Stop!" Maar het was te laat. Ivy sprong op een rotsblok maar die bleek heel erg los te zitten. Ivy slaakte een kreet toen het rotsblok naar beneden begon te vallen. Leah wilde net achter haar aangaan totdat Raven naar beneden sprong en Ivy inhaalde. Leah zag hoe de grijswitte wolf zijn tanden in haar nekvel zette en haar van het rotsblok afsleurde. Ivy viel met een plof op een veilig rotsblok en Raven landde op vier poten naast haar. Raven hijgde en keek Ivy boos aan. "Ben je echt zo dom?! Je had kunnen zien dat dat rotsblok los zat!" Ivy stond hijgend op en keek Raven woest aan. "Vanaf mijn kant kon je dat niet zien! En trouwens, wat kan jou het nou schelen of ik verpletterd word of niet?!" Raven zwiepte met zijn staart. "Ik red jou alleen omdat Leah niet wilt dat je gewond raakt! Ik luister tenminste wel naar orders! Dat heet respect! Niet dat een zwerfwolf zoals jij daar vanaf weet!" Ivy legde haar oren plat tegen haar kop. "Doe niet alsof je alles beter weet!" Snauwde ze. "Bemoei jij je gewoon met je eigen zaken!" Raven kneep zijn ogen tot spleetjes. "Laat me je tenminste helpen met klimmen, anders zijn we nog niet eens boven bij zonsondergang." Ivy rolde met haar ogen. "Ik heb geen hulp nodig." Langzaam sprong ze weer op een rotsblok. Toen Ivy op een ander rotsblok wou springen sprong Raven ervoor. "Als ik jou was zou ik op die springen." Hij wees met zijn snuit naar een groter rotsblok. "Die is hoger en daar heb je meer kans dat die stevig vast zit." Snel sprong Raven naar boven en keek Ivy aan. Ivy keek geërgerd terug. "Dat wist ik ook wel hoor." Snauwde ze en sprong naast Raven op het rotsblok. Leah wist dat de zwarte wolvin loog, ze wist helemaal niet dat die grote rotsblok beter was. 'Ik ben in ieder geval blij dat Raven haar tenminste helpt, ookal doet hij het niet omdat hij het zelf leuk vindt. Maar anders zou het eeuwen duren.' Even later bereikten de twee wolven de top. Ivy ademde zwaar terwijl Raven gewoon nog evenveel energie bleek te hebben. "Was dat nou zo moeilijk?" Snauwde hij tegen Ivy. Ivy keek geërgerd weg. "Alsnog had ik geen hulp nodig gehad, ik zou boven gekomen zijn hoe dan ook." Raven trok met een oor. "Wees blij dat ik er was, je zou dood zijn geweest als ik je niet had gered." Ivy snoof en liep vooruit. "Laten we verder gaan, er zijn hier toch geen zwerfwolven." Leah zuchtte en begon weer voorop te lopen. Ookal bleken Raven en Ivy zowat hetzelfde karakter te hebben, die twee bleken water en vuur te zijn. Hoewel ze allebei eigenwijs, chagrijnig en opschepperig bleken te zijn, ze konden elkaar niet uitstaan. Leah deed haar ogen langzaam dicht. 'Laat deze rondleiding zo snel mogelijk voorbij zijn.'