Son Bahar

Telefonumun sesiyle uyandım.Zilini kapatıp komidinime bıraktım.Kalktım banyoya gittim,duş aldım.Üstüme formalarımı giyip çantamı aldım ve evden çıktım.Servis daha gelmemişti.Evimizin önündeki banka oturdum.Beş dakika falan sonra servis geldi.Bindim.Bizim grup en arkada beşli koltuğa oturmuş bana da yer ayırmışlardı.Yerime oturdum.

"Günaydın Ece."

"Günaydın kızlar."

BUSE;

"Ne oldu bu gün çok halsiz görünüyorsun."

"Hiiçç sadece uykusuzum."

"Ah sanki ne zaman uykun yok ki."

"Bana diyene bak her gün sen uyumuyor muydun serviste."

Bütün arkadaşlar gülüşürken servis durdu.Kendimi servisin boğucu havasından kurtardım.Astımım var da.Her neyse sınıfıma girdim.Cam kenarında önden ikinci sırada oturuyordum.Benim genelde sessiz bir yapım vardır ama biri beni sinirlendirirse babamı bile görmez gözlerim.Lise 2. sınıfa gidiyorum.İlk ders biiti.Tenefüste bizim türkçe öğretmeni Seniha hoca beni yanına çağırmış.Yanına gittiğimde yüzüme heyecan ve sevinçle karışık bir ifadeyle bakarak;

"Ece sana harika haberlerim var."

"Ne oldu ki hocam?"

"Hani sen bi bursluluk sınavına girmiştin ya."

"Evet."Benim de yavaş yavaş heyecanım artıyordu.

"İzmir'in en büyük kolejine burs kazanmışsın."

Şaşkınlıktan dona kalmıştım.Sonra donmam çözüldü ve çığlık atarak bağırmaya başladım.

"Biliyordum be biliyordum.Başaracağımı biliyordum."

Hiç farkında olmadan hocaya sarıldım sonra birden ciddileşip hocadan ayrıldım.Ah hala inanamıyorum.Hayalim bu sersem okuldan kurtulmaktı.Ama dur bir dakika hoca bana İzmir mi dedi?İzmir çok uzak.Ben buradaki arkadaşlarımdan ayrılamam ki.Of ya ama o okula gitmek istiyorum.3.tenefüste onlara olanları anlattım.Onlar da senin geleceğin söz konusu deyip gitmemde sakınca görmediler.Bu gün zaman hiç geçmiyordu. Hemen eve gidip olanları aileme anlatmak istiyordum.Oh be sonunda zil çaldı.Sınıftan ilk çıkan bendim.

Eve geldim anneme sarıldım ve heyecanla anlattım her şeyi.Annem de çok sevindi öğretmenimi arayıp detayları öğrendi. Malesef ki hemen yarın okula başlayacakmışım.Üzüldüm biraz çünkü arkadaşlarıma veda etmem için fazla zamanım yoktu.İzmir'e gittiğimde teyzemin yanında kalacaktım.O tek yaşıyordu ve durumu bizimkinden iyiydi.

Hemen arkadaşlarımı aradım.Her zaman gittiğimiz bir kafe vardı. Oraya çağırdım.Hepsi de tamam dedi ben de üstümü değiştirip çıktım.Parka geldim ve bir sandalyeye oturdum.Sonra Cansu ve Buse geldi.Ardından da Arda ve Kerem geldi.Onlara yarın İzmir'e gideceğimi söyledim.ÜZÜLDÜLER.

Arda;

"Neden bu kadar erken?"

"Bilmiyorum ama ne kadar erken o kadar iyi."

Cansu;

"Oraya gidince bizi unutmazsın değil mi?"

"Saçmalama,asla sizin gibi dostları unutmam ben."

Buse;

"Off ya gitme,sensiz buralar hiç eğelenceli olmaz."

Buse bunları dedikten hemen sonra Cansu onu dürtüp bir şeyler fısıldadı ve Buse;

"Yani git tabi sen bize bakma önemli olan senin geleceğin."dedi.

"Tamam zaten geri dönme imkanım yok annem asla beni dinlemeden yollar."

Hava kararmaya başlamıştı.Yarın sabah erkenden yola çıkacağım için şimdi vedalaşmayı uygun gördük.Buse ağlamamak için kendini zor tutuyordu.Hepimiz evlerimize dağıldık.Gece hiç uyuyamadım.Çok heyecanlıydım.Acaba okulum nasıl bir yerdi.

Ve sabah oldu. Valizimi akşamdan hazırlamıştım.Annem ve babamla birlikte hava alanına gittik.Uçağın kalkmasına 20 dakika vardı.Ailemle vedalaştım.Annem ağlamıştı bana ne kadar belli etmek istemese de ben ağladığını fark ettim.Yanağından örtüm. O da bana sıkıca sarıldı.Babam da bana sarıldı ve alnımdan öptü.Cebime bir miktar para koydu ve uçak anonsu yapıldı.Yerime oturdum.Kemerlerimi falan bağladım. Uçaktan korkmuyordum.Daha önce de binmiştim çünkü.

..........