ოცნება რომელიც ამიხდა! (დასრულებული)

I თავი

ისაბელას pov:
-ვცდილობ გავიქცე მაგრამ არ გამომდის რაღაცა მიჭერს ფეხზე და უკან მიმათრევს აი სადაცაა უნდა ჩამითრიოს ... და ამდროს
-ისაბელა აეგდე სწრაფად-ლისას(დედინაცვალის) ყვირილი მთელ სახლში ისმის...
-ახლავე ავდგები ქალბატონო ლისა-ბოლო ხმაზე ვყვირი,რადგან სხვაგვარად ხმას ვერ მივაწვდი, მესამე სართულიდან პირველზე.
ხო ისა მე ისაბელა ვარ 17 წლის მიყვარს ხატვა...სხვა არაფრის თქმა არ შემიძლია რადგან არც არაფერი მაქვს სათქმელი ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ტანჯვაა...მაქვს დიდი ოცნება ... მოსიყვარულე ოჯახი, მეგობრები,ქმარი რომელსაც მუდამ ვეყვარები და შვილები რომლებსაც მუდამ დავიცავ.
სახლი სადაც ვცხოვრობ არის 2 სართულიანი პატარა ეზოთი და ძალიან ლამაზი ყვავილებითაა დამშვენებული.ძალიან მშვიდი ჩანს გარედან მაგრამ როგორც კი სახლის ზღურბლს ფეხს გადმოადგამ ალბათ ინანებ ,რადგან იქ შიგნით 3 არასასურველი და ზოგადად არასასიამოვნო ადამიანი ცხოვრობს ჩემს გარდა.სახლის პირველ სართულზე პატარა სამზარეულოა სადაც ყველაზე ხშირად მე ვფუსფუსებ მინდა თუ არ მინდა,მის გვერდით მისაღებია სადაც ყოველთვის ტელევიზორის წინ ვისკის და სიგარეტის სუნში აქოთებული (მგონი სწორეა ეს სიტყვა)ჩემი ე.წ დედინაცვალი ლისა წევს ხოლმე.ზემოთ მეორე სართულზე ასვლამდზე დიდი ხის კარია სადაც ლისას ძინავს ხოლო ცოტა მოშორებით, პატარა კარია კიბის გვერდზე სადაც სარდაფია ...ხშირად გამითენებია იქ ღამე...ზემოთ 4 ოთახია პირველი როგორც კი ზემოთ ახვალთ საშინელი ნახატებით დამშვენებულ კარს ნახავთ ალბათ მიხვდებით ეს ალექსის ოთახია ხოლო მის გვერდით მარცხენა მხარეს ოთახს რომელსაც მწვანე კარები აქვს ალისიასია.ხოლო ალექსის ოთახის გვერდით ოთახია სადაც არავინ არასდროს შედის ხოლო მის გვერდით ლისას კაბინეტია სადაც არასდროს არ მუშაობს რადგან სამუშაო არ აქვს არადსდროს ყოველთვის აგდებენ ...
არაა სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ არ ვიცი ჩემი ოთახი არც აქაა ...კიბის მარჯვენა მხარეს თუ გავუყვებით და კედელთან მისვლამდე პატარა კარია სახურავზე ასასვლელი კია,მაგრამ არა ამ სახლში ის ჩემი ოთახია ...ხო ჩემი ოთახი სადაც უკვე იმდენი ხანია ვცხოვრობ რომ არ ვიცი...ჩემი ოთახი ალბათ ბევრს არ მოეწონება რადგან პატარაა...რაც მთავარიაა მე მომწონს რადგან ძალიან ლამაზია...პატარაა მყუდრო ,ჩემი ნახატებით დამშვენებული ერთი პატარა ლოგინით საშუალო სიმაღლის კარადით და პატარა კომოდით ,კომოდზე ყოველთვის წააწყდებით ჩემს მიმოფანტულ ფანქრებს და ნახატებს ,როცა დრო მაქვს ყოველთვის ვხატავ ...
ცოტა კიარა ძალიან მეზარება,თუ არ ჩავალ არც სკოლაში გამიშვებენ ,ანკიდევ რომ არ ჩავიდე ვინ მოემსახურება დედოფალს, ან პრინცესასა და პრინცს, ეჰ ასეთი ყოფილა ჩემი ბედი... ხმის ამოღების უფლებაც კი არ მაქვს ჩემს საკუთარ სახლში ხო არ მოგესმათ ჩემს საკუთარ სახლში,რომელიც ჩემი მშობლებისგან(მაგრამ ასეთი მშობლების ყოლა არავის მოუნდება მერწმუნეთ)(მამა ამერიკელი მყავდა დედა კორეელი,როცა მამაჩემმა ესწყეული ლისა გაიცნო და დაქორწინდა ეგრწვე კორეაში გადმოვედით საცხოვრებლად).ამ ფიქრში აბაზანაც მივიღე და ჩავიცვი