Bir fotoğraftı.
Sanem ve yanında bir çocuk.
Fotoğraf bir hastane odasında çekilmiş gibi duruyordu. Yanındaki çocuk biraz uzun kahverengi saçlıydı , bitkin duruyordu. Neden öyle olduğunu anlamamıştım o an.
Birden Kaan'ın sesiyle irkildim.
-Asya... Bu çocuğu daha önce hiç görmedim. Sen...?
-Hayır. Bende görmedim hiç.
Düşünüyordum.
Düşünüyordum ama bulamıyordum. Kimdi o ?
Fotoğraftan başka bir şey var mı diye kontrol ettim. Ama başka birşey yoktu. Fotoğrafıda alıp odadan çıktık.
Sanem'in annesiyle vedalaştım ve oradan ayrıldık.
Ben tekrar düşünmeye başlamıştım . O çocuğu daha önce hiç görmüşmüydüm?
Bunu hatırlamaya çalışsamda nafileydi. Çünkü onu daha önce görsem hatırlardım .Ne Sanem'in yanında, ne de başka bir yerde.
-Asya, iyi misin ?
O an gülümsemeye çalıştım.
-İyiyim. Sadece o çocuğu daha önce görüp görmediğimi düşünüyordum. Kim olabilir ki?
-Bende bilmiyorum.
Kaan'ın evinin önündeydik .
-Asya , seni eve bırakmamı ister misin ?
-Hayır , teşekkür ederim. Biraz yalnız başıma yürümek istiyorum.
-Tamam, nasıl istersen.
Kaan yanımdan ayrılıp evine gitmişti. Bende yoluma devam etmiştim.
Yürüdüm...Yürüdüm...
Bir süredir yürüyordum. Ama nereye gidiyor olduğumu düşünmemiştim.
Başımı kaldırıp etrafa baktım.
Burası tanıdık geliyordu...?
Şimdi hatırlamıştım.
Burası o gün ki yerdi.
Gecenin karanlığında omzumda bir el hissettiğim yer.
Bende merak uyandıran o kişiyi takip ettiğimde kendimi bulduğum yer.
Karşıma baktığımda...Uzakta...Orada biri vardı.
Aradaki mesafe uzaktı , ama buna rağmen tanımıştım yüzünü.Bu...Oydu...
O...Sanemdi.
Uzaktan bana bakıyordu.
Yanına gitmek için ilerleyecektim ki , Kaan arkamdan seslendi.
-Asya.
Arkamı dönüp ona baktım. Ona Sanem'i göstermek için başımı hemen geri çevirip elimle ileriyi işaret ettim. Ama o artık orada değildi.
Gitmişti...-Asya, n'oldu ? Ne var orada ?
Elimi indirdim , derin bir iç çektim ve yüzüm asık bir şekilde Kaan'a döndüm.
-Sanem...Sen gelmeden önce Sanem'i gördüm. Ama sen seslenince sana baktım ve tekrar baktığımda yoktu.
-Ama ben geldiğimde kimse yoktu orda Asya.
-Biraz uzaktaydı ,görememişsindir.
-İyi ama neden benden kaçsın ki? Ben de onun arkadaşı değil miyim ?
-Bilmiyorum, belki de yalnız konuşmak istemiştir.
-Bunca zamandır neredeydi ? Neden kimseye bişey söylemeden çekip gitti.
-Bilmiyorum Kaan , bilmiyorum. Üzerime gelme. Eğer sen gelmeseydin belki de , belki de benimle konuşup herşeyi anlatacaktı.
-Üzgünüm Asya . Sadece çok dalgın görünüyordun ve seni yalnız bırakmak istemedim.
-Tamam Kaan neyse , artık gidelim lütfen.
-Peki.
Evin yolunu tuttuk. Eve gidene kadar ikimizde tek kelime etmedik. Yaklaşık 15 dakika sonra evimin önüne gelmiştik.
-Görüşürüz.
-Görüşürüz.
Ona gülümsedim ve içeri girdim.
Bugün çok yorulmuştum. O yüzden hemen üzerimi değiştirip yatağıma yattım.
Odanın kapısı çalındı.-Gel.
Kapıdaki annemdi. İçeri girdi ve yatağımın kenarına oturdu.
-Asya ,kızım Sanem'den bir haber var mı ?
-Hayır anne yok maalesef.
Henüz ortada net bişey olmadığı için ona söylememiştim.
-Anne ,bugün çok yorgunum izin verirsen hemen uyumak istiyorum .
-Tabiiki canım. İyi geceler.
Beni öptü ve odadan çıktı. Lambayı söndürüp uyumaya çalışıyordum. Aniden telefonum çaldı. Biraz irkilmiştim. Telefonu aldım, baktım. Bilmediğim bir numaraydı.
Açtım.-Alo...Kimsiniz?
-Alo...Asya...
-Sen...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYATIN AKIŞINDA
Romance~Hayat;Sana bazen iyiliği , bazen kötülüğü getirir. Ama bunların sonucuna katlanacak kişi sen olursun.Doğru yolu bulman için , mutluluğun için hayatın zorluklarına katlanmalısın.~ Ona bakmaya çalışırken sessizde olan telefonumun ekranı yandı . Bir m...