HAYATIN AKIŞINDA

5.

Bir fotoğraftı.

Sanem ve yanında bir çocuk.

Fotoğraf bir hastane odasında çekilmiş gibi duruyordu. Yanındaki çocuk biraz uzun  kahverengi saçlıydı , bitkin duruyordu. Neden öyle olduğunu anlamamıştım o an.

Birden Kaan'ın sesiyle irkildim.

-Asya... Bu çocuğu daha önce hiç görmedim. Sen...?

-Hayır. Bende görmedim hiç.

Düşünüyordum.

Düşünüyordum ama bulamıyordum. Kimdi o ?

Fotoğraftan başka bir şey var mı diye kontrol ettim. Ama başka birşey yoktu. Fotoğrafıda alıp odadan çıktık.

Sanem'in annesiyle vedalaştım ve oradan ayrıldık.

Ben tekrar düşünmeye başlamıştım . O çocuğu daha önce hiç görmüşmüydüm?
Bunu hatırlamaya çalışsamda nafileydi. Çünkü onu daha önce görsem hatırlardım .

Ne Sanem'in yanında, ne de başka bir yerde.

-Asya, iyi misin ?

O an gülümsemeye çalıştım.

-İyiyim. Sadece o çocuğu daha önce görüp görmediğimi düşünüyordum. Kim olabilir ki?

-Bende bilmiyorum.

Kaan'ın evinin önündeydik .

-Asya , seni eve bırakmamı ister misin ?

-Hayır , teşekkür ederim. Biraz yalnız başıma yürümek istiyorum.

-Tamam, nasıl istersen.

Kaan yanımdan ayrılıp evine gitmişti. Bende yoluma devam etmiştim.

Yürüdüm...Yürüdüm...

Bir süredir yürüyordum. Ama nereye gidiyor olduğumu düşünmemiştim.

Başımı kaldırıp etrafa baktım.

Burası tanıdık geliyordu...?

Şimdi hatırlamıştım.

Burası o gün ki yerdi.

Gecenin karanlığında omzumda bir el hissettiğim yer.

Bende merak uyandıran o kişiyi takip ettiğimde kendimi bulduğum yer.

Karşıma baktığımda...Uzakta...Orada biri vardı.
Aradaki mesafe uzaktı , ama buna rağmen tanımıştım yüzünü.

Bu...Oydu...

O...Sanemdi.

Uzaktan bana bakıyordu.

   Yanına gitmek için ilerleyecektim ki , Kaan arkamdan seslendi.

-Asya.

   Arkamı dönüp ona baktım. Ona Sanem'i göstermek için başımı hemen geri çevirip elimle ileriyi işaret ettim. Ama o artık orada değildi.
Gitmişti...

-Asya, n'oldu ? Ne var orada ?

Elimi indirdim , derin bir iç çektim ve yüzüm asık bir şekilde Kaan'a döndüm.

-Sanem...Sen gelmeden önce Sanem'i gördüm. Ama sen seslenince sana baktım ve tekrar baktığımda yoktu.

-Ama ben geldiğimde kimse yoktu orda Asya.

-Biraz uzaktaydı ,görememişsindir.

-İyi ama neden benden kaçsın ki? Ben de onun arkadaşı değil miyim ?

-Bilmiyorum, belki de yalnız konuşmak istemiştir.

-Bunca zamandır neredeydi ? Neden kimseye bişey söylemeden çekip gitti.

-Bilmiyorum Kaan , bilmiyorum. Üzerime gelme. Eğer sen gelmeseydin belki de , belki de benimle konuşup herşeyi anlatacaktı.

-Üzgünüm Asya . Sadece çok dalgın görünüyordun ve seni yalnız bırakmak istemedim.

-Tamam Kaan neyse , artık gidelim lütfen.

-Peki.

   Evin yolunu tuttuk. Eve gidene kadar ikimizde tek kelime etmedik. Yaklaşık 15 dakika sonra evimin önüne gelmiştik.

-Görüşürüz.

-Görüşürüz.

Ona gülümsedim ve içeri girdim.
   Bugün çok yorulmuştum. O yüzden hemen üzerimi değiştirip yatağıma yattım.
Odanın kapısı çalındı.

-Gel.

   Kapıdaki annemdi. İçeri girdi ve yatağımın kenarına oturdu.

-Asya ,kızım Sanem'den bir haber var mı ?

-Hayır anne yok maalesef.

   Henüz ortada net bişey olmadığı için ona söylememiştim.

-Anne ,bugün çok yorgunum izin verirsen hemen uyumak istiyorum .

-Tabiiki canım. İyi geceler.

   Beni öptü ve odadan çıktı. Lambayı söndürüp uyumaya çalışıyordum. Aniden telefonum çaldı. Biraz irkilmiştim. Telefonu aldım, baktım. Bilmediğim bir numaraydı.
Açtım.

-Alo...Kimsiniz?

-Alo...Asya...

-Sen...