-W H Y ?-

4

"Με τον ναρκομανή;!" φώναξε η φίλη της μέσα από την οθόνη. Έκλεισε τα μάτια της και ακουμπησε το κεφάλι της στο μαξιλάρι του κρεβατιού. Ενιωθε προγματα για εκείνον. Έστω και αυτές οι μικρές στιγμές που πέρασαν μαζί την έκαναν να πιστέψει πως είναι ερωτευμένη μαζί του. Το είχε καταλάβει εδώ και λίγο καιρό. Ήταν όμως το τελευταίο πράγμα που ήθελε να συμβεί στη ζωή της. Ένας νέος έρωτας. Νέοι μπελάδες. Νέα προβλήματα. Νέες σκέψεις...

"Και με το παιδί τι θα κάνεις; Πως θα αντιδράσει ο άλλος;" "Το ξέρει...χωρίσαμε" ο τόνος της φωνής της γινόταν όλο και πιο σιγανος. Έτσι άλλαξε και η έκφραση της νεαρής. "Τ-το μωρό;" "Δε θα το κρατήσω..." άρχισε να ζαλίζεται και έκλεισε με δύναμη την οθόνη του υπολογιστή, τελειώνοντας έτσι και τη κλήση.

Πήγε στο μπάνιο του δωματίου της. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα κόκκινα, πρησμένα ματιά. Λευκό δέρμα και μαύροι κύκλοι. Η ζωντάνια στο πρόσωπο της είχε εξαφανιστεί μετά από εκείνη τη μέρα....

( 6 χρόνια πριν)

" Πουτανα! Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;" κρατούσε με δύναμη τα μακριά μαλλιά της. Το κεφάλι της έγινε ένα με τον τοίχο και το χέρι του. Το ζεστό, κόκκινο υγρό έτρεχε από τη μικροσκοπική μύτη και τα χείλη της. " Άσε τη κάτω! Δε μπορώ άλλο αυτή τη κατάσταση! " άδικα όμως. Στη θέση της βρέθηκε η, νεαρή τοτε, μητέρα της. Ο πατέρας έφυγε από το σπίτι και δεν επέστρεψε. Τα πράγματα του βρίσκονται ακόμα εκεί. Θέλησε να επανορθώσει μα δεν ήταν η μόνη φορά που το έκανε. Ήταν όμως η τελευταία...

Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλα της. Άνοιξε το ντουλαπάκι πάνω από το κεφάλι της. Πήρε το κουτάκι με τα ηρεμιστικά και έβαλε στη χούφτα της όσα περισσότερα μπορούσε. Με τη βοήθεια λίγο νερού τα κατάπιε. Ακριβώς δίπλα από το σημείο που βρισκόταν το κουτάκι, είχε μια λεπίδα. Κάποιες φορές τις άρεσε να 'ζωγραφίζει' πάνω στο δέρμα της. Αυτή δεν ήταν όμως μια τέτοια φορά...

Με όση δύναμη της είχε μείνει το πέρασε για μια ακόμη φορά. Η τελευταία ήταν και η πιο δυνατή. Έπεσε στο πάτωμα και άρχισε να φωνάζει. Οι πόνοι στο χέρι και τη κοιλιά της ήταν ανυπόφοροι. Δεν αργισαν όμως όλα να μαυρίσουν. Η τελευταία της ανάσα. Η ψυχή της αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο για έναν καλύτερο. Εκει που της άξιζε να είναι. Κάπου που θα της φέρονται τόσο όμορφα όσο είναι...

Η μητέρα της την άκουσε. Είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί της αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Ναι, νοιαζοταν, απλά δεν τον έδειχνε. Είχε κλείσει ραντεβού με έναν ψυχολόγο για να την συμβουλέψει. Μπήκε στο δωμάτιο της και έψαξε να βρει από που έρχονται οι φωνές. Την πλησίασε. Έμεινε εκεί. Έχοντας την στην αγκαλιά της για μια τελευταία φορά. Έκλαιγε μετανιωμενη. Για όλα τα χρόνια που την είχε παρατήσει μόνη. Που στα δύσκολα δεν ήταν στο πλευρό της. Την παράτησε για να είναι εκείνη ευτυχισμένη. Για εκείνη, ήταν δεδομένο πως θα τα καταφέρει μόνη της, χωρίς τη βοήθεια της μητέρας της.

Οι επόμενες μέρες ήταν δύσκολες για όλους. Ακόμα και εκείνους που δε τη γνώριζαν. Οι καθηγητές ανακοίνωσαν στα παιδιά για την είδηση. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Την είχαν για δειλή. Οι 'φίλες' άρχισαν να λένε άσχημα πράγματα. Δεν σεβάστηκαν ούτε το γεγονός πως είναι νεκρή. Το πρώην αγόρι της βυθίστηκε στις σκέψεις του. Σκεφτόταν μόνο τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει. Δεν μετάνιωσε για αυτά που έκανε. Απλά δεν ήθελε να της φερθεί τόσο άσχημα. Πίστευε ότι ήταν η αιτία του θανάτου της. Δεν ήξερε όμως τίποτα για αυτή.

Η κολλητή της έπεσε σε κατάθλιψη . Η τελευταία τους συζήτηση θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη της. "Ήταν η τελευταία φορά... Τελευταία φορά που άκουσα τη φωνή της." σκεφτόταν συνέχεια. Έκανε δύο, αποτυχημένες, απόπειρες αυτοκτονίας. Οι γονείς της τρόμαξα και την πήγαν σε ψυχίατρο. Έμεινε εκεί για τους επόμενους δύο μήνες και τώρα βρίσκετε σπιτι της. Κανείς από το συγγενικο της περιβάλλον δεν ξέρει τι έχει γίνει. Όλοι έχουν ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω τους και προσπαθούν να βρουν μια λύση....