-W H Y ?-

7

Βανα'ς pov

Όλοι σιγά σιγά φεύγουν. Συνεχίζω όμως να έχω αυτή τη μικρή ελπίδα πως κατι θα αλλάξει. Έστω και κάτι μικρό θα κάνει τη διαφορά. Η ελπίδα μου έχει μείνει μόνο.

Σήκωσα την πλάτη μου από το κρεβάτι και κάθισα στο πλάι του. Γύρισα και τον κοίταξα. Μήπως αυτός είναι η μικρή διαφορά; Μεσα σε λίγους μήνες μου άλλαξε τη ζωή. Όλοι θα έλεγαν προς το χειρότερο. Όμως πως γίνεται κάτι λάθος να φαίνεται τόσο σωστό. Να σε κάνει να νιώθεις τόσο καλά; Έστω και για λίγο. Μέρα με τη μέρα αρχίζω να νιώθω διαφορετικά με τη παρουσία του δίπλα μου.

Πάντα θα είναι δίπλα μου. Να καθαρίσει τις πληγές μου και να μου θυμίσει πως όλα θα πάνε καλά. Και όντως. Τα λίγα αυτά λεπτά δίπλα του, τα δευτερόλεπτα που κάνουν να βγουν αυτές οι λέξεις από μέσα του, ηρεμούν τη ψυχή μου. Οι μάχες μέσα μου σταματάνε. Όλοι οι δαίμονες περιμένουν με ανυπομονησία το άκουσμα της φωνής του.

"Μη με αφήσεις και εσύ..." είπα σιγανά όσο κοιτούσα το πρόσωπο του...

Ιανς pov

Η φωνή της διαφορετική λόγο του κλαματος. Το κρεβάτι έτρεμε ελαφρώς εξαιτίας του. Έφυγε από το δωμάτιο. Άκουσα βήματα προς την αριστερή μεριά του σπιτιού, άρα πήγαινε στην κουζίνα. Την ακολούθησα και πήγα δίπλα της. Άρχισα να φτιάχνω πρωινό ενώ εκείνη με κοίταξε στιγμιαία.

"Σε ξύπνησα;" είπε ψιθυριστά. Η φωνή της βραχνή ενω στο τέλος έσπασε λίγο. "Οχι. Πείνασα" χαχανησα ώστε να την κάνω να χαρεί λίγο όμως τίποτα. Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο της. " Ξέρω ότι το άκουσες" είπε σοβαρή και πήρε το πιάτο στα χέρια της. Έφυγε προς το σαλόνι, όπου και καθησε κοντά στη μπαλκονοπορτα κοιτώντας τη βροχή. Την κοίταξα μια τελευταία φορά και βγήκα από το σπίτι. Άκουσα όμως την ανήσυχη φωνή της να με ρωτάει που πηγαίνω.

Που να ήξερα ότι τελικά θα ήσουν εσύ εκείνη που θα έφευγε. Πως εσύ θα καταφερνες να σπάσεις την καρδιά μου. Για ακόμα μια φορά δεν κατάφερα να κρατήσω κοντά μου κάποιον που αγαπώ.

Βανας pov

Τον είδα να μπαίνει στο αμάξι του. Τα μαλλιά του βρεγμένα. Τα ρούχα του το ίδιο. Η βροχή δυνάμωνε.

Είχε περάσει μια ώρα και αυτός ακόμα έλειπε. Εκμεταλλευτηκα την ησυχία και άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Η πόρτα άνοιξε απότομα καθώς και το ίδιο απότομα έκλεισε. Κοίταξε γύρω του και έφυγε γρήγορα. Έκλεισε τη πόρτα του δωματίου του και έμεινε κλεισμένος εκεί για ώρες.

Χωρίς να δωσω πολύ σημασία, χτύπησα ελαφρώς την πόρτα του και έφυγα από το σπίτι.

Έτρεχα στη βροχή. Ο δρομος άδειος. Τα σύννεφα είχαν κάνει τον ουρανό να φαίνεται πιο σκοτεινός. Το τοπίο είχε αρχίσει να φαίνεται τρομακτικό.

Πήρα τα κλειδιά στο χέρι μου και άνοιξα βιαστικά την πόρτα. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να αλλάξω ρούχα όμως παρατήρησα την πόρτα του δωματίου μου να είναι ανοιχτή. Τα συρτάρια ήταν όλα ανοιχτά καθώς και κάποια απο τα ρούχα μου βρίσκονταν στο πάτωμα.

Έβαλα τα ρούχα μου στη ντουλάπα και αφού άλλαξα και στεγνωσα τα μαλλιά μου κατέβηκα στη κουζίνα.

"Βάνα γύρισες;" κοίταξα τη μητέρα μου η οποία μου μιλούσε "Πριν λίγο ήρθε ένα αγόρι . Μου είπε πως είσαστε σε σχέση και ήθελε να σου μιλήσει. Σε περίμενε για αρκετή ώρα όμως κάτι του έτυχε και έφυγε" είπε με ένα χαμόγελο ενώ ταυτόχρονα περίμενε εξηγήσεις. Αντίθετα, χωρίς να πω κουβεντα έτρεξα ξανά στον πάνω όροφο. Πήγα κοντά στο κρεβάτι μου και άνοιξα το συρτάρι από το κομοδίνο μου. Τα χρήματα από το κουτί έλειπαν καθώς και ότι είχα κάτω από το κρεβάτι μου. Πάνω στο γραφείο ήταν ανοιχτό ένα τετράδιο. Έγραφε με έντονα γράμματα 'ατύχησες...."

Ιανς pov

Βγήκα από το δωμάτιο μόλις άκουσα το κουδούνι να χτυπά." Μας θυμήθηκες; "είπα ενώ άρχισα να απομακρυνομαι από την πόρτα." Από ποτέ κυκλοφορείς με τσάντες; " με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα και έφυγε με προορισμό το δωμάτιο του. Άφησε την τσάντα εκεί και γύρισε πίσω." Δεν ειναι δικιά μου..." αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε "Λουκ..." Η τσάντα είναι πολύ οικία. Απέφυγε να με κοιτάξει. Είχε όμως αυτό το χαμόγελο. Το ξέρω πολύ καλά αυτό το χαμόγελο... "Ρε μαλακα! Κουβαλάει το παιδί σου! Πώς στο διάολο μπορείς και της φέρεσαι έτσι;" δεν αντέδρασε "ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ "