-W H Y ?-

5

Καθώς όλοι αρχίζουν να ξεχνούν τον θάνατο της νεαρής ,μόνο δύο άτομα έχουν μείνει σταθεροί. Η κολλητή της και ο Ίαν. Ναι το ξέρω . Φαίνεται περίεργο . Κι όμως νοιαζόταν πιο πολύ από όλους . Κάθε βράδυ την βλέπει στα όνειρα του . Όπως λέει και ο ίδιος " Εμφανίζεται  και με συμβουλεύει " . Είναι πάντα στο πλευρό του ...

ΙΑΝΣ  POV

Άνοιξα τα μάτια μου . Έφυγα από το δωμάτιο και κατευθηνθηκα προς τη τουαλέτα . Έπλυνα το πρόσωπο μου προσπαθώντας να ξυπνήσω .  "Όλα είναι ένα όνειρο! Δεν είναι εδώ ..." Συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου . Κάθε μέρα . Τη βλέπω . Μπορώ να την ακουμπάω,να ακούω τη γλυκιά φωνή της . Τα καστανά μαλλιά της ακουμπούν πάνω μου ...

Όλα αυτά σε έναν άλλο κόσμο . Τα λόγια όμως ακούγονται τόσο αληθινά. Λόγια που θα μπορούσαμε να είχαμε ανταλλάξει . Δέκα λεπτά... Δέκα λεπτά να με περιμένεις και  όλα θα ήταν καλύτερα . Μαζί . Θα τα πολεμούσαμε όλα μαζί . Τίποτα δεν θα με εμπόδιζε  να κάνω τα πάντα για εσένα ....

Μπορείς όμως να με περιμένεις ;  Θα έρθω να σε βρω . Θα κάνουμε μια καινούρια αρχή . Μαζί . Αυτή τη φορά δε θα σε αφήσω ...

"Σ' αγαπώ "ψιθύρισα καθώς άφηνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στο κρύο μάρμαρο . Λευκό σαν το δέρμα της . Η αντίθεση του λευκού  με το σκούρο καστανό στα μάτια της  τα έκανε να φαίνονται πιο μεγάλα και λαμπερά . Η λάμψη που χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα .

"Σ' αγαπώ γαμωτο . Γιατί δε με περίμενες άλλο λίγο ;" Είπα κάπως δυνατά όσο κοιτούσα την φωτογραφία της . "Συγγνώμη..." Μια σιγανή ,γυναικεία φωνή ακούστηκε . Κοίταξα διπλα μου . Εκεί βρισκόταν ένα παλιό παγκάκι . Ήταν εκεί ! Πιο όμορφη από ποτέ . Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της κυμάτιζαν στον αέρα . Τα χέρια της δεμένα με γάζες . Γάζες οι οποίες είχαν βαφτεί κόκκινες ...

" Βάνα...." Σηκώθηκα από το πάτωμα . Άρχισα να την πλησιάζω. " Μη !" Φώναξε όμως δε σταμάτησα . Η μορφή άρχισε να εξαφανίζεται . " Όχι! Μη φεύγεις ! Σε χρειάζομαι ! Θα προσπαθήσω . Θα κάνω ότι μπορώ α σε βοηθήσω . Απλά μείνε μαζί μου . Σε αγαπώ ...." "Συγγνώμη ..." " Τ-τι;" Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της " Γιατι δεν μου το έλεγες πιο πριν ; Όταν ήμουν ζωντανή ..." Έφυγε . Ξανά . "Γιατί!" Φώναξα με όση δύναμη είχα . Χτύπησα το κεφάλι μου με το χέρι μου και έφυγα από το νεκροταφείο . Άρχισα να περπατάω τον δρόμο προς το σπίτι μου ,χωρίς όμως να δίνω ιδιαίτερη σημασία στη διαδρομή. 

Τα αυτοκίνητα περνούσαν γρήγορα απλό δίπλα μου. Περίεργο . Σπάνια περνάνε αυτοκίνητα από αυτόν τον δρόμο...

" Πιο σιγα. Ζαλίστηκα " είπε καθώς κάθησε καλύτερα στη θέση της . Έκανα αυτό που είπε μέχρι που το αυτοκίνητο σταμάτησε . Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και εκείνη ετρεξε προς το μπάνιο . Μόλις βγήκε τα μάτια της ήταν κόκκινα . " Είσαι καλά; " Ρώτησα όμως εκείνη δεν το άκουσε. Με το πρώτο βήμα πήγε να πέσει . Τη. Έπιασα και την βοήθησα να καθήσει . "Μπορείς να με αφήσεις λίγο μόνη ;" Είπε αδύναμα όσο εγώ έφευγα από το δωμάτιο . Έκλεισα την πόρτα και κάθησα στο σαλόνι . Με υπομονή περίμενα ποτέ θα βγει έξω . Άκουγα την φωνή της . Μιλούσε στο τηλέφωνο. Έκλαιγε . Τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω την κατάσταση .

" Ι- Ιαν ;" Σήκωσα το κεφάλι μου . Σκουπιζε με το χέρι της τα δάκρυα που έτρεχαν στο μάγουλο της " Μπορείς να με πας σπίτι;" Κατέβασε το κεφάλι της και αφού την είπα ναι πήρε τα πράγματα της και με περίμενε στην πόρτα .

Γιατί; Θα μπορουσες εκείνη τη μέρα να μου είχες πει την αλήθεια. Θα σε είχα βοηθήσει. Θα ήσουν εδώ . Μαζί μου . Θα σε προστατευα . Μαζί θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε...