Ik... Ik ben Emma

6

Als ik wakker word, kom ik voorzichtig overeind. Ik zie een stapeltje geplukte planten naaste me liggen en zo'n ding die ik gisteren ook had... Hoe heet het ook al weer, nou ja maakt niet uit, het is er... M'n keel voelt erg droog aan en ik heb honger. Ik zoek tussen de planten naar de eetbare en eet ze snel op. Daarna pak ik het 'ding', het lijkt me logisch dat het water dat ik hoor klotsen er ook ergens uit moet, dus ik probeer het te openen. Ik hoor iemand lachen en daarna voetstappen. Luke komt naar me toe lopen. 'mag ik de fles?' vraagt hij terwijl hij z'n hand uit steekt en ik geef hem het ding wat dus blijkbaar een fles wordt genoemd. Hij draait aan de bovenkant en de fles gaat open en ik kijk hem raar aan. Hij begint te lachen en geeft me de fles. 'Je zet de opening tegen je lippen aan en kantelt hem een beetje zodat er water in je mond komt.' legt Luke uit en ik doe wat hij zegt, de fles voelt raar aan, maar blijkbaar is het voor hun heel gewoon...

Ik zie Noah aan komen lopen en hij loopt me Luke weg. Ik voel iets aan mijn enkel trekken en zie dat het het touw is waaraan in vast zit. Niemand let op dus ik besluit om te gaan kijken waar het vandaan komt. Ik sta op en volg het touw en na een poosje hoor ik een stem. 'Sara, je moet gaan, je moet de test afmaken voor je terug kan komen.'  'Ik ben Emma...' zeg ik snel. 'Jij raakt me nu niet aan hè?' vraagt de boom. 'Nee waa' ik word onderbroken door de boom. 'Jij bent degene die pijn voelt, ren naar waar je vandaan komt!' Ik doe wat de boom zegt en ik ben nog geen eens over de helft als ik de gil hoor en de pijn voel. Ik gil het uit en val om van de pijn, de tranen stromen over m'n wangen en het gaat maar door. ik hoor voetstappen, maar ik doe de moeite niet om te vluchten, de pijn is te veel. ik voel dat iemand me oppakt en we lopen in de richting van het kamp, dus ik denk dat het iemand van de patrouille is. Na even lopen wordt ik neer gezet en ik voel dat iemand naast me komt zitten en me tegen hem aan legt. De gil lijkt iets minder te worden net als de pijn. Ik hoor Lukes stemmen hij probeert me te kalmeren terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Opeens is er een hel scherpe pijn in mijn buik en ik gil het uit. ik voel dat Luke schrikt en ik denk dat hij niet de enige is. Ik begin Lukes armen weg te slaan, alle aanrakingen doen pijn. Twee handen pakken mijn gezicht en houden hem recht en ik huil, en knijp mijn ogen dicht en ik probeer mezelf zo klein mogelijk te maken. 'Hé! Hé! Kijk me aan! Open je ogen!' Roept Luke en als hij dat zegt begint de pijn te verminderen en zo ook de gil. Ik open me ogen en kijk hem even aan voor ik tegen hem aan kruip en verder ga met huilen. Ik hoor verschillende stemmen om me heen maar ik negeer ze. Iemand haalt het touw van mijn enkel en ik voel dat Luke me op tilt. Ik blijf in zijn armen liggen, maar ik draai m'n hoofd weg van de rest en meer naar Luke.

'Hé wakker worden' Hoor ik Luke zeggen en ik merk dat ik niet meer in zijn armen lig maar op zijn rug zit, losjes vastgebonden, anders was ik er waarschijnlijk afgevallen. Luke is al bezig met de touwen los halen als mijn ogen open maak. 'Ik zet je nu neer, oké?' vraagt Luke, ik knik en ik voel dat mijn voeten het gras raken. 'We hebben heel de ochtend gelopen en houden even een korte pauze en gaan daarna de rivier door naar de andere kant.’ Ik kijk naar de rivier en zie dat het water erg helder is, maar wel een erg sterke stroming heeft. ‘Ik wil straks dat iedereen zijn waterdichte tas controleert of die goed dicht zit. Daarna wil ik dat jij’ en hij wijst naar mij. ‘En Micah bij mij komen. Als we straks dor de rivier gaan, is er een kans dat er iemand onderuit gaat en meegesleurd wordt door de stroming. De tassen zijn waterdicht en blijven drijven, met een tas blijf je drijven. Als het gebeurt maak je gebruik van de tas! Als we het water in gaan, maken we een slinger, we houden elkaar vast. De sterkste helpen de zwakkeren! Eet, rust, bereid je voor. Tien minuten! Begrepen?’ Roept Noah, iedereen knikt instemmend en checkte z’n tassen. Noah kwam naar me toe. ‘Luister, de rivier komt waarschijnlijk bij jou net wat lager dan je schouders, je bent de kleinste en de jongste van ons. Zoals ik zei de sterkste helpen de zwakkere, jij komt voor de veiligheid tussen ons vastgemaakt. Er is natuurlijk kans dat de rebellen wat uit gaan voeren terwijl we in het water zitten en dan, nou dat kan je zelf ook invullen, maar dat kan ook bij de andere gebeuren. Jij bent in ieder geval de prioriteit, om je veilig op de basis te krijgen, Luke heeft je er waarschijnlijk wat verteld en anders komt dat nog, maar dat is ons doel. Begrepen?’ verteld Noah en ik knik. Weer vast… ‘Micah!’ roept Noah en Micah komt aan lopen met wat touw. Uiteindelijk wordt ik bij mijn taille vast gemaakt aan hun uniformen. En staan we nu vlak voor de rivier. Noah voorop, dan ik, dan Micah en de rest. ‘Als er iets is, je iets voelt zeg je het meteen, oké?’ vraagt Noah, alweer en ik knik. ‘Dan gaan we nu beginnen.’ Hij zet zijn eerste stap het water in en trekt me mee. Het water is een beetje koud, maar het is wel lekker om weer even in het water te zijn.