Ik... Ik ben Emma

7 (iets bewerkt)

Ik word wakker van iets wat op een pijnlijke plaats in mijn nek steeds opnieuw drukt. Ik merk dat ik nog in de boom zit, en ik wil eruit gaan, maar voordat ik eruit ga voel ik in mijn nek wat er zit. Ik voel niks zitten. Ik klim maar uit de boom om naar de patrouille te gaan. Bij het laatste stukje van de boom glijd ik uit en schaaft een hard ding van het reserve uniform tegen de boom en ik voel de pijn van de boom op mijn buik, maar niet alleen de pijn van de boom. Ik ga met mijn hand over mijn buik  en voel wat krassen op mijn buik en bloed... De volle maan! Ik denk dat het door de volle maan komt, ik krijg de wonden die de bomen ook hebben. Ik volg rennend het touw naar Luke en... Natuurlijk struikel ik weer en ik val vlak voor Luke die nog ligt te slapen. Ik maak hem wakker en laat hem gelijk de wond zien van de boom en de plek in mijn nek. 'er drukt iets in mijn nek, steeds opnieuw. En ik klom en viel net uit een boom en dit ding' en ik pak het harde ding wat aan het uniform zit 'dat schaafde langs de boom en ik voelde de pijn van de boom, maar ik had zelf ook pijn en ook een wond!' ratel ik tegen Luke. 'Maak degene die slapen wakker, dan licht ik Noah in.' Zegt Luke en ik doe wat hij zegt. Ik wil terug naar de boom, ik moet het haar vertellen en ik wil het zeker weten, misschien is het wel iets anders...  Ik pak een mes uit het uniform van volgens mij Daniël  en maak hem daarna wakker. Ik kijk of niemand op me let en dat is ook het geval. Ik ren snel naar de boom. 'Emma, je bent er weer, ik dacht even dat die rebellen waar je het over had je hadden meegenomen.' Zegt de boom. 'ik denk dat ik weet wat de volle maan met me doet, door die kras die ik per ongelijk vanochtend heb gemaakt. Sorry voor die kras. Mag ik kijken of mijn vermoede waar is?' 'wacht je bedoelt dat je nu zelf ook een wond krijgt, nou ja, dat denk je?' vraagt ze geschrokken. 'Ja ik denk het wel, maar ik wil het zeker weten, dus uh... mag ik uh het testen?' vraag ik 'uhm ja is goed.' 'Dank je alvast en ik ga nu snijden oké ?'zeg ik terwijl ik het mes tevoorschijn haal. 'ja ga je gang.' Ik loop naar de boom toe en steek het mes hard in de stam van de boom. Ik voel een pijnscheut in mijn been  en de pijn van de boom en probeer net als de boom niet te gaan huilen en schreeuwen. Ik voel bloed langs mijn been naar beneden lopen en ik kijk naar mijn wond. Shit, het bloedt best, ik moet terug... 'sorry en dank je... ik moet gaan.' Ik pak het mes en ga staan. Het doet heel veel pijn en ik bloed nog steeds verder ik probeer voorzichtig verder te lopen, maar op een gegeven moment word ik erg duizelig en zie zwarte vlekjes. Ik probeer nog voorzichtig te gaan zitten, maar val uiteindelijk. Het touw! Ik trek zo snel mogelijk aan het touw waar, als het goed is, Luke nog aan vast zit. Ik hoor mijn naam en er volgen meerdere voetstappen in mijn richting. Mijn oogleden worden zwaar en  net voor ik ze sluit zie ik een groepje mannen op me af komen, maar het is niet patrouille Delta...

Ik zie een vrouw, maar het lijkt niet helemaal goed met haar te gaan en er zijn nog 4 mensen in de kamer, een klein jongetje van denk ik twee of 3 jaar, een man en een vrouw allebei in een witte jas achtig iets bij de vrouw waarmee het niet helemaal goed gaat en een man die die vrouw bemoedigend aan kijkt en haar hand vast houdt. De man in de witte jas roept de hele tijd persen en dat doet de vrouw ook. De vrouw in de witte jas is aan het schrijven en het jongetje rent de kamer rond alsof hij een vogel is met zijn armen wijd. Opeens hoor ik heel erg gehuil en ik zie een baby. De man huilt van geluk samen met de vrouw. De man in de witte jas  zegt wat tegen de vrouw in de witte jas, die daarna de kamer is uitgelopen en het jongentje kijkt verbaasd toe naar de kleine baby. Er komen een hoop mensen binnen nadat de man in de witte jas de baby in een doek heeft gewikkeld. De man in de witte jas geeft de baby aan een van de mensen die binnen komen. En de andere man staat op en begint te schreeuwen en wordt heel erg kwaad terwijl de vrouw begint te huilen en schreeuwen. 'ik wil mijn meisje terug! Geef mijn lieve Emma! Ik wil mijn baby!' en het kleine jongentje begint ook te huilen. De mensen die zijn binnen gekomen houden de man tegen van de baby terug halen.

Ik word wakker met erge pijn in mijn been en een hoop vragen, was ik die baby en was dat mijn familie?  Was dat mijn geboorte? Ik denk het wel, waarom zou ik er anders over dromen. Ik begin te huilen, nog steeds met mijn ogen dicht. Het verbaast me dat ik niet dood ben, als de rebellen me niet vermoordt hebben zou ik wel doodgebloed zijn, dus bij wie ben ik nu? 'Noah, ze wordt wakker! Emma, open je ogen, je bent veilig.' Zegt Luke en ik open mijn ogen en kijk recht in de ogen van Luke, ze zijn een beetje gezwollen en rood. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik aan hem 'Dat ga ik eerst aan jou vragen, wat deed je daar, alleen, en hoe kom je aan die diepe snee?' vraagt hij bezorgd maar boos. 'Ik wilde naar de boom toe, ik zou haar op de hoogte houden en ik wilde zeker weten of het wel klopte, aangezien ik hoopte van niet. Dus ik pakte Daniëls mes en ging naar de boom, stak de boom en probeerde terug te gaan, maar ik denk dat ik dus teveel bloed heb verloren dus viel en zag de rebellen.' Ratel ik 'Nu jij' 'Ik voelde het touw trekken en we gingen kijken met z'n allen en zagen de rebellen bij een bewusteloze jij. Ze hadden je al opgepakt dus we vielen aan, maar er zijn er een paar ontsnapt, vijf of zo. O ja Jeremy heeft je wond gehecht.' Zegt hij. 'Wat is gehecht?' Vraag ik 'Dat is de randen van een wond met draadjes dichtmaken zodat het sneller heelt.' Legt hij uit. 'Wat willen die rebellen van me, en wat als ze dit ook weten?' 'Nou meeste al worden de mensen met krachten, nadat de rebellen zijn geweest niet meer terug gevonden, maar dat is hen niet meer gelukt sinds wij er zijn.' Zegt hij en Noah komt aan lopen. 'We moeten gaan, vertel het haar onderweg, als je het nog niet hebt verteld.' Zegt Noah. 'Kom je? Oh wacht, lukt dat met je been, probeer het, maar als het niet lukt moet je het zeggen, oké?' zegt Luke en ik sta op, leunend op het been dat niet gehecht is. Ik zet mijn andere been neer en leun er op terwijl Luke me ondersteunt en zo lopen we een paar stappen. Dan laat hij me los en probeer het zelf, het doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik wil niet de hele tijd gedragen worden dus ik loop verder. 'Ik zie dat het pijn doet...' zegt Luke en hij komt naar me toe en hij zet me op zijn rug. 'Ik wil gewoon niet de hele tijd gedragen moeten worden. Wat moet je me trouwens nog vertellen?' Vraag ik. Hij slikt en zegt: 'Micah is doodgeschoten toen we met de rebellen aan het vechten waren.'  'Wat! Nee is hij dood, door mij?' ik begin weer te huilen. Noah seint iets naar Luke en Luke knikt. Na een poosje als ik minder erg aan het huilen ben begint hij te vertellen. 'Zal ik je vertellen over de basis?' vraagt hij voorzichtig en eigenlijk ben ik best wel nieuwsgierig dus ik knik. 'De mensen die in de basis zijn, zijn vaak patrouilleleden. Sommige komen vrijwillig aanlopen, omdat ze en connecties hebben en willen helpen, andere hebben er van gehoord en andere hebben iemand in familie die krachten hebben. Als we iemand vinden met een kracht, laten we ze op de basis wonen, voor verschillende redenen, veiligheid, herstel, of omdat ze anders niemand hebben omdat ze niet weten wie hun familie is. Als je gezin is gevonden mag die bij je wonen, op de basis. Vaak gaan mensen uit zo'n gezin op de basis werken. Als we hier uit zijn, kom je op de basis wonen en zoeken we je familie.' Vertelt Luke. 'Hoe kom jij dan op de basis?' vraag ik. 'Als ze nog leeft, heb ik een zusje met een kracht en mijn vader werkte daar, maar is vermoord in een kas door de rebellen, en mijn moeder is dokter op de basis.' Legt hij uit en tijdens de rest van het lopen moet het stil zijn van Noah.