Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 4 ~ De straf (oud)

Ik zou niet zijn zoals de andere vrouwen. Ik zou niet zo gemakkelijk vallen voor een man als hem. Ik wist dat het laatste niet waar was ...

Zijn levendige gouden ogen keken de kamer rond en toen ze de mijne vonden verscheen een speelse grijns op zijn gezicht.

Ik slikte.

Hoofdstuk 4

Alleen al bij zijn aanzien werden mijn knieën weker en smolten mijn net-bedachte-voornemens weg. Het was oneerlijk! Hoe kan iemand toch zo aantrekkelijk zijn?

Zo mooi. Ik liet mijn blik langer op hem rusten en nam elk detail gretig in me op.

Hij wist het. Hij wist hoe adembenemend hij oogde.
Dat zag je aan zijn houding, aan zijn manier van lopen: zoals een jager naar zijn prooi toe sloop.
Dat zag je aan de blik in zijn ogen. Bijna alsof hij verveelt was. Ik verachte hem omdat hij zo mooi was en omdat hij een type man is dat vrouwen ziet als speelgoed. Ik verachte dat sóórt mannen.

Zonder enige moeite liep hij naar me toe. Langzaam. Hij wist al dat ik in het nauw gedreven was. Hij had de tijd.

Mijn eigen koppigheid had me in de val gelokt. Ik had niet op het bed willen zitten.
Nu zat ik in de rode met goud omrande sofa. Ik kon niet weg. Ik probeer nog een stukje opzij te schuiven maar hij was sneller. Met zijn onmenselijke snelheid was hij bij mij en greep hij mijn kin vast. Dwingend om hem in de ogen te kijken. Die gouden ogen van hem leken zo onschuldig. Maar dat waren ze niet.

Hij streelde de zijkant van mijn mond die als reactie een beetje openging. Zijn grijs werd breder. Zijn blik ging naar mijn mond en de Heer van Dageraad likte zijn lippen.

'Je bent een flinke meid geweest.'
De woorden verlieten zo simpel zijn mond. Zo gemakkelijk waardoor ze niet tot me doordrongen. Het enige waar ik me op kon concentreren waren die sensuele lippen die bewogen bij elk woord.

Hij leunde naar voren. Ik staarde hem aan. Zag hoe zijn lippen steeds dichter bij de mijne kwamen terwijl hij mijn kin nog meer naar boven duwde om hem betere toegang te geven.

Zijn lippen waren nog een paar millimeters van de mijne verwijderd en het enige wat ik nog zag was het goud.
Ik had me niet vergist. Het goud in zijn ogen bewoog echt. Het walste rond.
Mijn handen lagen op mijn schoot, niet in staat om ze te bewegen. Ik hield mijn adem in.

Mijn geest was leeg. Het enige waarop ik me kon focussen was hem. Zijn lichaamsgeur vulde mijn neus. De geur van ziltige woestijn en puur mannelijkheid.

Hij kuste me zacht. Zo zacht dat ik het bijna niet opmerkte. Mijn lippen tintelden.

Voordat ik iets kon doen was hij weg. Ik keek verward de kamer rond en zag dat hij naast me lag. Met zijn voeten van de bank en gesloten ogen. Een gespierde bruine arm lag op zijn voorhoofd.