Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 5 ~ Zion (oud)

Hij staarde me aan. Ik wist niet wat me bezielde. Ik keek alleen toe.
Dit was het dan. Mijn einde. Ik liet mijn handen vallen en deed mijn ogen dicht.

Wachtend tot de laatste adem mijn lippen verliet of het vuur van Dageraad mij levend zou verbranden.

Zion

Ze was me al opgevallen de eerste seconde toen ze de troonzaal in liep. Haar glanzende paarse haren bewogen mee op de maat van haar voetstappen.

De grote paarse ogen die zo onschuldig leken vermeden de blikken van de gasten en die van mij. Dat woekerde maar mijn verlangen om haar in de ogen te kijken verder aan.

Ze was speciaal. Daar was er geen twijfel over. En toen ze begon te spelen... O Grote Goden.

De aura om haar heen was prachtig. Haar handen vloeiden over de snaren en haar lichaam - gehuld in een mooie paarse jurk - bewoog melodieus op het ritme dat ze creëerde.

Mijn verlangen naar een vrouw was nog nooit zo groot geweest. Ik stond bekend als rokkenjager, als een koele heerser, als machtige Fae. Maar haar muziek deed me smelten. Zíj deed me smelten.

Haar haren vielen als een waterval langs haar gezicht en haar licht gebruinde huid paste goed bij haar donkerpaarse haren.
Haar voorhoofd was licht gefronst van de concentratie.

Ik had uren naar haar kunnen luisteren...
Veel te snel was het muziekstuk gedaan en voor de laatste noot zo goed als verdwenen was, begonnen de gasten te klappen.

Ik had haar haastig zien weglopen en had een onderofficier het bevel gegeven haar bij me te brengen. Ik kon het niet laten, ik wou haar stem horen. Haar muziek deed me afvragen of haar stem even zacht en helder zou zijn als het instrument dat ze beoefende.

Ze bevestigde mijn vermoedens. Van dichterbij hadden de grote paarse ogen een blauwe glans.
De donkere wimpers omranden die twee paarsblauwe poelen waardoor ze nog feller leken.
Donker roze lippen bewogen met elk woord dat ze uitsprak en dat waren er maar twee. Ik staarde er gefascineerd naar.