ჩვენი უცნაური ისტორია

"ეს შენ ა-არხა-რ..."

*ჩვენი დრო*
დღეს მე და მინსო მივდიოდით სკოლაში,უკვე ვამთავრებდით და ყოველ დღეს გამოცდებისთვის მომზადებას ვუთმენდით.
დილით როცა გავიღვიძე, პირველ რიგში მინსოს ოთახში შევედი რათა გამეღვიძებინა.მისი გაღვიძება საშინლად რთული იყო.
ოთახში რომ შევედი სიცარიელის მეტი არაფერი დამხდვა,სამზარეულოშიც ჩავედი და იქაც არ იყო მინსო...უკვე სკოლაშია?
მეც მოვემზადე სკოლისთვის და სახლი დავტოვე, გარეთ ძაალიან კარგი დილა იყო. მზის სხივები წყნარად ეშვებოდნენ მიწაზე,ყველა იღიმოდა...მაგრამ რაღაც უცნაური გრძნობა დამეუფლა.
მითვალთვალებენ?
ტელეფონი ამოვიღე და დავიწყე "ჩემი თავის მოწესრიგება"
ტელეფონში შევამჩნიე ვიღაცის სილვეტი,ვიღაც მომყვებოდა...
იმ ადამიანის ნაბიჯების ხმა უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა,ვიგძენი იმ ადამიანის ხელი ჩემს მხარზე.
ჩემი საბრძოლო უნარი გამოვიყენე და ის ამოვატრიალე.
-შეენ?!!-დავიყვირე
-ღმერთოო ჩემოო!! იაააშ!! იცი როგორრ მეტკინა!!-ეს აღმოჩნდა კლასის ლიდერი და ჩემი ახლო მეგობარი-მე ამას ვერასდროს მივეჩვევი-ჩაიბურდღუნა თავისით
-ბოდიში უბინ,ძალით არ მინდოდა...გეტკინა??-მე მას ლეკვის თვალებით შევხედე რომ სასჯელი მწარე არ ყოფილიყოო.
-ეჰჰ...შენი ლეკვის თვალები ვერ გიშველის-მაგრამ აშკაარა იყო რომ ის დანებდა
...
ჩვენ კლასში შევედით და ადგილზე დავსხედით
-უცნაურია...-ჩავჩურჩულე ჩემს თავს
-რა?-მეკითხება უბინი
-სად არის მინსო? მე მეგონა სკოლაში მოვიდა...-მინსოს ვურეკავდი მაგრამ ტელეფონს  არ იღებდა...
თითქმის ყოველ საათში ვურეკავდი მაგრამ უშედეგოთ
ავნერვიულდი რადგან მას ბოლო დღეებია ცუდი სიზმრები ესიზმრება...ამის გამო გულიც მიდიოდა.
ჩემთან მოვიდა უბინი:
-არ იღებს?-იკითხა მან
-არა...და საერთოოდ სად დაბოდიალოობს!!! მაიცა რო გამოჩნდება მე მას ფეხებს....-ჩემი ყურადღება მინსომ მიიქცია...ის იყო...შიშველი.ჭუჭყიანი.თმებში ფოთლები ჰქონდა-მოვაგლიჯავ!! ღმერთოო მინი!!!-მასთან გავიქეცი მთელი სიჩქარით-მინსოო!!!-როგორც კი მივუახლოვდით მას გული წაუვიდა და ხელებში ჩამივარდა-მინსოოო!! ლი მინსოო!! უბიინ დამეხმარეე!!!!
უბინმა გაიხადა თავისი პიჯაკი და მინსოს მიაფარა...ხელში აიყვანა.
-წამოდი ჩემთან! ვიცი როგორც უნდა დავეხმარო-უბინი სწრაფად გაიქცა და მეც მას გავყევი...
ყველაზე დიდი ბედნიერება ის იყო რომ ის ახლოს ცხოვრობდა.
კარი გაგვიღო მსახურმა კანმა, მოხუცი კაცი იყო ალბათ 50 წლის მაინც.
-ბატონო ჩონ რა მოხდა?!-გვკითხა მსახურმა
-გთხოვთ მიხედეთ ქალბატონ იუნას-და მან მინსო სადღაც წაიყვანა
-რას ნიშნავს ეს?! უბინ!!-მსახური არ მიშვებდა რომ გავყვე მათ-ჩემი დაა!!!-მე ვყვიროდიი რაც ძალა მქონდა და თან მცხარე ცრემლებით ვტიროდი-გამიშვით....-და ყველაფერი შავი გახდა.
*რაღაც დროის შემდეგ*
-რა დროა?მინსო? სად არის მინსო?!-მდივანიდან წამოვჯექი და ჩემს წინ შევამჩნიე უცნობი ადამიანი
-ჩუმად!-ის მაიძულებდა რომ გავჩუმებულიყავი
-ვინ ხარ?!! გამიშვი!!-ვკიოდი
-დაწყნარდი! გეტყვი,კარგი?-გავჩუმდი და თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნაად-ასე უკეთესია... მე ვარ კიმ ბაო უბინის მეგობარი
-სად არის ჩემი და?-ვკითხე
-უბინთანა მაგრამ შენ ვერ გაგიშვებ იქ
-ეს რას ნიშნაავს?! მე მისი ნახვა მინდაა!!- ეს ტიპი უკვე მაღიზიანებდა-გამიშვიი მასთან-სერიოზული სახით შევხედე
-არა
-კი
-არა-თავი ვერ შევიკავე და ცუდ ადგილში ამივარტყი ფეხი...სიმწრისგან ძალიან ღრმად შეისუნთქა ჰაერი და მიწაზე მძიმედ დავარდა
-შენ არავინ გეკითხება-ვთქვი ირონიულად და ითახიდან გავედი
პირველ სართულზე ჩავედი,კიბის გვერძე ვიპოვე კარი რომელსაც საკუჭნაოში ჩაყავდი.
შიშმა შემიპყრო...არვიცი რას ველოდებოდი.
გარეთ უკვე საკმაოდ ბნელოდა და სახლს მხოლოდ მთვარის შუქი ანათებდა.
საკუჭნაოში ჩავედი და დავინახე უბინი...ის იდგა და რაღაცას უყურებდა.
მე კედლის უკან ვიმალებოდი
კიდევ გავიწიე და დავინახე შუშის ბარიერი...ამ ბარიერის უკან მინსო იყო...მინსო იჯდა იატაკზე...ფეხებ ჩახუტებული...პატარა ფანჯარა რომელიც მინსოს ზევით იყო იქიდან მთვარის შუქმა გაანათა...მთვარის შუქი მინსოს დააცქერდა.
ამ მომენტში ყველაფერი შეიცვალა
მინსო ფეხზე ადგა...
მისი ხერხემალი უფრო მოიხარა თითქოს კანი შემიასკდებაო..
მისი ხელები თითქოს შუაზე გატყდა შემდეგ მისი ფეხი ეს სიჩუმე ძვლების ტეხვის ხმამ შეავსო...
მან ხმამახლა დაიყვირა...
ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი ეს-ეს საშინელ-ლი სანახაობა ი-იყო...
მინსოს ძვლები კისერშიც..და ხერხემალშიც გატყდა...
თვალები დავხუჭე...ნება მივეცი ცრემლებს წამოსულიყვნენ...
თვალები როცა გგავახილე მინსოს მაგივრად უზარმაზარი მუქი ყავისფერი მგელი დავინახე მისი თვალები ყვითლად ანათებდა...მინსომ....სავსე მთვარეზე დაიყმუილა...
-...მინსო?....-ისევ ყველაფერი შავი გახდა.
--------------დასასრული------------
მადლობა!