οκ κορίτσια άλλαξα το τέλος και επέλεξα αυτό που θέλατε οι περισσότερες. Αλλά πάντα υπάρχει παγίδα σε κάθε απόφαση. Το κεφάλαιο ..το μισό και παραπάνω είναι σβησμένο και ξαναγραμμένο. Ελπίζω να σας αρέσει η τροπή!
Τρεις μέρες αργότερα
Ματέο
Κοιτάω ανέκφραστα τον κόσμο που μπαινοβγαίνει απο την είσοδο του νοσοκομείου. Άλλοι είναι χαρούμενοι, άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι σκυνθρωποι.
Είναι περίεργο πως εγώ δεν μπορώ πια να νιώσω τίποτα.
Νιώθω ανίκανος για θυμό.
Ανίκανος για λύπη. Είναι σαν να δοκίμασα όλα τα αισθήματα σε υπερθετικό βαθμό και απλά ξαφνικά άδειασα.
Αυτές θα ήταν οι τελευταίες μέρες . Αλλά δεν το γνώριζα. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά αδιάφορα. Θέλω να πω..
Ποτέ δεν καταλαβαίνεις πότε είναι το τέλος. Ίσως γιατί κανένας άνθρωπος δεν αντέχει αυτή την γνώση.
Ο Μάνος με κοιτά λυπημένα. Πρέπει να δείχνω αξιολύπητος. Νιώθω κουρασμένος. Ψυχικά και σωματικά. Όταν πριν τρεις μέρες επέστρεψα στο σπίτι και δεν την βρήκα ..ήμουν προετοιμασμένος γι αυτό. Όταν άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μετά απο την δουλειά φοβόμουν οτι δεν θα την έβρισκα εκεί. Έψαξα για σημείωμα αλλά δεν μπήκε στον κόπο ούτε αυτό να κάνει. Δεν ξέρω..θύμωσα πολύ μαζί της. Στην τελική ήταν έγκυος στο παιδί μου. Δεν μπορεί να μπαινοβγαίνει έτσι στη ζωή μου. Έχω αισθήματα, είμαι άνθρωπος . Θα έπρεπε να κάτσει και να με περιμένει. Μου άξιζε μια εξήγηση , μια οριστική απόφαση. Κάτι.
Απλά έχω τερματίσει μαζί της. Όλη η σχέση μας είναι ένα μεγάλο αδιέξοδο. Δεν θέλω απο εκείνη τίποτα.
"Έχασε αίμα?" ο Μάνος κάθεται στο παγκάκι του νοσοκομείου. Το φως του μεσημεριού είναι εκτυφλωτικό και δεν βοηθά στον πονοκέφαλο που έχω. Νιώθω σκατά.
"Θα μπορούσε όπως έπεσε με την μηχανή να πάθει χειρότερα. Ευτυχώς φορούσε κράνος. Έχει κάταγμα στο αριστερό χέρι και το πόδι της είναι ελαφρά χτυπημένο. Και φυσικά..το μωρό.."
Ο Μάνος μου χτυπά την πλάτη και μου δίνει τσιγάρο. Δεν το παίρνω όμως. Ούτε γι αυτό έχω δύναμη. Δεν έχω δύναμη για τίποτα. Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο.
Η Παρασκευή με νίκησε.
Είναι σκληρή πολύ. Κι εγώ αδύναμος να την αντιμετωπίσω.
