#antisocial babe

37.

*πατηστε το τραγούδι*

Μυρτούς POV
Είχε ποση ώρα που απλά περπατούσαμε και υπήρχε μια ενοχλητική σιωπή

Πρώτη φορά δεν ακούστηκε καμία ειρωνία, καμία προσβολή, κανένα αστείο

Γιολο ας ξεκινήσω την συζήτηση

"Και που λες.." με κοιτάει

Τον κοιτάω

"Αυτά" λεω και ξανά κοιτάω το πάτωμα

"Λοιπόν. Θα πάμε κάπου" λεει ξαφνικά περήφανα και τον κοιτάω τρομαγμένη
"Μόλις ξέφυγα από παραλίγο θάνατο και αντί να μου πεις κάτι του τύπου εμ...ΟΤΙ ΛΕΝΕ ΞΕΡΩ ΓΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, μου λες να πάμε κάπου;"
"Βασικά ναι. Άκου με που σου λεω."

Δεν απαντάω. Πληκτρολογώ τον αριθμό της μαμάς μου στο κινητό μου και σκέφτομαι τι δικαιολογία να της πω αφού έχουν καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλα με εμενα και τον βλαμμενο.

Αφού της δίνω το παρόν και πιστεύει το γεγονός ότι είμαι στου Αλεξ, κλείνω το κινητό μου και κοιτάω ξανά τον δρόμο.

Βασικά το μέρος

Ο σιτ.
Τόση ώρα περπατούσαμε για να με φέρει στην εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία που είχαμε κάνει ένα 'μαθημα' εκεί

Γυρνάει το σώμα του απ την μεριά μου αφού προχωρούσε μπροστά και μου δίνει το χέρι του

Τον κοιτάω περίεργα

"Απλά δωσ' μου το χέρι σου"

Υπακούω και μόλις του το δίνω ξεκινάει να τρέχει

Στις γαμημενες σ κ α λ ε σ

Θα πεθάνουμε.

Σε κάποια φάση απλά του αφήνω το χέρι και τρέχω πιο μπροστά απ αυτόν

Σαν να κάνουμε κάποιου είδους αγωνες

Ακούω το πνιχτο γελακι του
και φακ έχω λαχανιασει δεν είμαι για γυμναστική εγώ

Κάποια στιγμή νιώθω τα χέρια του γύρω απ την μέση μου και αυτόματα με τοποθετούν στον τοίχο

"Δεν ξέρω τι σκατα προσπαθώ να αποδείξω και σε ποιον τόσο καιρό, αλλά ειλικρινά..." ζορίζεται λίγο

"Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το πεις;"
"Είναι πρώτη φορά που λεω αυτά που νιώθω πρέπει να είναι τιμή σου"

Ο τρόπος που διαστέλλονται οι κόρες των ματιών του και το πως η γλώσσα του περνάει ανάμεσα απ τα χείλη του φακ