#antisocial babe

18.Ο ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΡΟΚΑΣ;)

{Μυρτουλαζ POV}

"Συγγνώμη επειδή αυτή η ενδιαφέρουσα συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτε γιατί μιλάμε για την Μυρτω"
"Κάτσε τι;" Λέω ενοχλημένη ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΝΤΑΑ;

"Γιατί κοπέλα μου είσαι η γκρίνια με πόδια σε ύψος πλειμομπιλ και βρήκες έγκαιρη την μαμά σου για να πεις τον πόνο σου."
"Ανασταση επιβαρύνεις την θέση σου. Γιατί δεν μιλούσαμε για εμένα"
"Και για ποιον μιλούσατε;" Λέει παλι με το γνωστό confused face

"Ανασταση μου ωραία μπλούζα" του λέω και τον τραβάω για να φύγουμε.
"Τι σκατα;" Ψυθιριζει και εγώ τον τραβάω προς τα έξω.

"Η μαμα μου άκουσε τι έκανες χθες ΒΛΑΜΜΕΝΕ"
"ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ;"
"ΟΧΙ ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΑ ΤΟΤΕ"
"Α εντάξει."
"ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕΣ...ΣΥΝΟΥΣΙΑΣΜΟ ΧΘΕΣ" ψυθιροτσιριζω.

Αυτός γελάει πονηρά.

"Και; Δεν είναι όπως είναι σε εσάς τα κορίτσια. Εμάς μας λένε συγχαρητήρια οχι πουτάνες."

Ο φεμινισμός μου φωνάζει αυτή την στιγμή.

Αλλά επίπεδο Μυρτω μου.

Επίπεδο.

"Ασχολίαστο. Που θα πάμε;"
"Θα δεις."

Λέει και προχωράμε προς την πόρτα.

"Πες μου ότι παλι θα πάμε περπατώντας;"
"Ούτε καν"
"Μα δεν ξες να οδηγάς."
"Εγώ οχι."
"Θα είναι κ-"
"Ο Χρήστος μην ανησυχείς."
"Α εντάξει."

Κατεβαίνω τις σκάλες πίσω από τον ανασταση προσπαθώντας να τον πατήσω

Αλλά μάταιη προσπάθεια γιατ-ΑΑΑΑ

γιατί γλιστρισα.

Αλλά προσγειώθηκα στα χέρια του ανασταση.

ΣΤΑ ΠΟΙΑ;

"Άνοιξε τα μάτια σου ηλίθια."
Άνοιξα τα μάτια μου και αχ

Αχ ;

Με έπιανε από την μέση και είχε το κεφάλι μου στο πλάι.

ΤΖΑΣΤ ΚΙΣ ΜΙ

"Ζεις ;" Με ρωτάει ενώ γελάει
"Δεν ξέρω." Λέω ενώ κοιτάω με μεγάλη προσήλωση το πρόσωπο του.

Κάθε ατέλεια είναι άλλη μια τελειότητα.

Βασικά είναι flawless.

Προσπαθώ να βρω κάποια ατέλεια ΑΛΛΑ ΦΑΚ ΜΙ ΑΙ ΚΕΝΤ

"Μυρτω θα με βοηθούσε αρκετά αν σταματούσες να κάθεσαι σαν νεκρή και απλά σηκωνόσουν για να πάμε στον Χρήστο ο οποίος είναι ακριβώς απ'εξω προσπαθώντας να δει γιατί στον πουτσο καθόμαστε μια ώρα έτσι."