Bir dünya kurmak isterdim hep. Bana bunun imkansız olduğunu söylediler. Çocuk aklı dediler. Oysaki onlar hiç bilemediler, ben dünyamı kurmuştum. İnanmadılar. Onların inanmayışlarına tutundum. Daha da genişlettim dünyamı. Sonra geldiler dünyamın kapısına. Almadım içeri. Alamazdım.Onların inanmadıkları benim kurabildiğim dünyamı bir silsileye kurban veremezdim.Vermedim. İplerden oluşturduğum uçurtmamın ucuna sardım umutlarımı .Sonra da kaybettim uçurtmayı ,umutları. Ardından anladım ; umut vardı sadece fazla uzaktı. Semâ kadar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbimde Soldurduğum Tüm Çiçeklere İthafen.
RandomKalbimde bir yer satın aldım. İnsanlarla tanıştım, her bir insan için bir çiçek diktim arazime. Büyüttüm besledim. Sonra o çiçeklerin köklerini de kendim kuruttum. O çiçekleri soldurdum. Araziyi de mezarlık yaptım, ölü çiçek mezarlığı... Kalbimde...
