Жонгүгийн эцэг эх тэр бүгдийг мэдсэн бөгөөд тэхёны аав ээж хараахан мэдээгүй байлаа.
"ЖОНГҮГ!" тэд чанга хашигчсаар бангтаны дормонд орж ирэхэд бүгд уйлж байсан юм.
Ээж нь түүнд ойртож цөхөрсөн хоолойгоор "Худлаа биз дээ? Миний хүү т-тийм биш биз дээ? Тоглоом байсан тийм үү? Жонгүг! миний нүд рүү хар! Үнэн гэж үү?" хэдий ээж нь их зүйл асуусан ч Жонгүг нэг ч хариулт өгөлгүй уйлсаар байсан юм.
"Үнэн юм бол.... Тэр хүн чинь хэн юм!"
Жонгүг толгой сэгсэрсээр бүр л чанга ихэр татан уйлж эхлэхэд Тэхён өөрийгөө ингээд байж байгаад уур нь хүрч байлаа.
"Надад хариулаач! Хэдий болтол уйлах гэсэн юм?"
"...."
Энэ маягаараа 30 орчим минут өнгөрсөн бөгөөд
Жонгүгийн аав тэвчиж ханасан бололтой босч ирэн түүнийг чангаар алгадчихав.
Бүгд чимээгүй болоход Тэхён гараа зангидан босч түүнийг тэврээд үсийг нь үнэрлэн "Зүгээр дээ...бүх зүйл сайхан болох болно."гэж зөөлхөн шивнэн эргэж харлаа.
"Н-намайг уучилаарай? Бүгд миний буруу... Гэхдээ та бүгдийг яаж ч байсан бид салж чадахгүй!"
"Ю-юу? Салж чадахгүй гэнэ ээ? !!! "
"Тиймээ. Чадахгүй би түүнд хайртай. "
"ТЭХЁН!!"
