Koninklijk Bloed

Hoofdstuk 11

*unedited*

Violet werd wakker in de blokhut met een kloppende hoofdpijn. Sasha en Nathalia zaten naast haar op de grond.

'Gaat het?' vroeg Nathalia terwijl ze Violets hoofd ondersteunde met haar handen.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Violet verward. 'Waar zijn die mensen?'

'Die zijn weg', zei Sasha. 'Stephan probeerde ze nog wijs te maken dat hij ook tot de koninklijke familie behoorde maar ze hadden blijkbaar al door dat dat niet zo was. Ze hadden het op jou gemund, blijkbaar dachten ze dat je dood was. Godszijdank is dat niet zo.'

Violet grimaste en keek van Sasha naar Nathalia. Vervolgens scande ze de ruimte om naar Stephan te zoeken.

'Waar is Stephan?' vroeg ze.

Nathalia beet op haar lip en Sasha keek naar de grond.

'Wat is er? Hij is toch niet-'

'Nee', onderbrak Sasha haar snel. 'Hij is niet dood. We hebben Lucas gevonden, of eerder Lucas's lichaam.'

Violet sloeg een hand voor haar mond. Ze maakte zich klaar om te huilen. Maar in tegenstelling tot wat ze verwacht had kwamen er geen tranen. Ergens diep in haar was hij altijd al dood geweest, sinds het moment dat de zoektocht opgegeven werd.

'Hoe?'

Dat was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze had tijd nodig om haar gedachten op een rijtje te zetten.

'Ze zijn achter de blokhut begraven', antwoordde Nathalia nu. 'Iemand had blijkbaar nog wel het fantsoen ze een graf te geven nadat ze vermoord waren.'

Een droge snik verliet Violet's mond. Ze kon het niet geloven, maar ergens had ze het al aan zien komen.

'Wat gaan we nu doen?' vroeg ze.

'We moeten terug naar het kasteel', antwoordde Sasha.

Violet knikte, dat had ze al verwacht. Voorzichtig kwam ze overeind en zei ze:

'Ik wil afscheid nemen, want dat is het enige wat ik nooit heb kunnen doen.'