Koninklijk Bloed

Hoofdstuk 12

*unedited*

Na een lange dag keerden de vier terug naar het kasteel. Zodra ze hun paarden bij de stallen hadden achter gelaten haastte Violet zich naar binnen. De ingang van het kasteel was een ravage, waardoor het eruit zag alsof er flink gevochten was.

'Haal de koning en koningin', zei ze tegen alle wachters die ze tegen kwam. 'Het is belangrijk.'

Violet haastte zich door de gangen en zodra ze het gevoel had dat ze genoeg wachters verzameld had liep ze terug naar de ingang waar de anderen op haar stonden te wachten.

'En?' vroeg Sasha terwijl ze een arm om haar vriendin heen sloeg zodat ze niet verder op haar nagels zou bijten.

'Ze komen eraan', zei Violet nerveus.

En toen was het weer stil. Niemand wist hoe ze het de koning en koningin zouden kunnen vertellen, en niemand wist hoe ze erop zouden reageren. Violet trilde van top tot teen, Sasha beet op haar nagels, Nathalia sprong van haar ene been op het ander en Stephan bleef rondjes lopen.

'Violet', zei de koningin toen ze samen met haar man en een half dozijn wachters bij de stallen aankwamen. 'Wat is er aan de hand?'

Violet haalde diep adem en moest even moeite doen om haar ademhaling onder controle te krijgen.

'Ehm', begon Violet en Stephan, Nathalia en Sasha hielden hun adem in. 'We hebben Lucas gevonden.'

'Hoe bedoel je?' vroeg de koningin voordat de koning kon reageren.

Ze wilde het gesprek in de hand houden en alles horen voordat ze zou oordelen, en voordat haar man iets deed waar hij spijt van zou krijgen.

'Dit is Lucas niet', zei Violet terwijl ze naar Stephan keek.

Stephan knikte bemoedigend en Violet glimlachte even naar haar.

'Hij heet Stephan. Lucas probeerde waarschijnlijk samen met zijn toemalige vriendin Olivia weg te lopen en in hun poging zijn ze waarschijnlijk vermoord.'

De koningin zuchtte even. Ze wilde het niet geloven.

'Heb je hier bewijs voor?' vroeg de koning.

Violet knikte en Sasha, Nathalia en Stephan gingen dicht bij haar staan. Ze haalde diep adem en zei:

'We kunnen het jullie laten zien.'

Het gezelschap kwam aan bij de blokhut. Stephan sloeg een arm om Violet heen.

'Gaat het?' fluisterde hij.

Ze knikte en samen leidden ze het gezelschap naar de graven achter de blokhut. Violet had geen zin om er weer te komen, maar anders zouden ze het nooit geloven. Op het moment dat de koningin het graf zag verliet een droge snik haar mond. Ze sloeg haar hand voor haar mond en draaide zich weg.

'Zeg me dat het niet echt is', zei ze haar tranen binnen proberend te houden.

Ze liep naar haar man en hij sloeg een arm om haar heen. Ze verborg haar gezicht in zijn mantel en tranen verlieten haar ogen.

'We gaan', zei de koning. 'Iedereen naar het kasteel, en wel nu. Wachters, jullie zoeken dit uit. Tot op de bodem.'