Pamela

Chapter 3

Number

Tumingin ako sa kalangitan. Tirik na tirik ang araw pero ang mga estudyante sa field ay masayang naglalaro ng soccer. Hindi alintana ang init na nadarama. Nagtatawanan, naghahabulan, nagpapasahan ng bola at nag-uusap. Kahit ganoon, halata sa kanila na nag-eenjoy sila ng sobra. They seem happy with their life. Sana ganyan ang buhay, kahit maraming problema na nasa paligid mo, kaya mo pa ring piliin na maging masaya at mag-enjoy kasama ang mga mahal mo sa buhay.

Life is easy. Other people say, it is not. People think that life is easy because they think it is easy. It is just all about the way you think about life, how you see those struggles you are in. How those problems will make you a better person. How you handle those problems, that makes life easy.

But in reality, we are all human and we are full of different emotions. Emotions are proof that we are alive. Emotions are art to everyone. Emotions are ways how to response in any situation in your life.
Emotions are beautiful even it is sad, happy, worry, nervous and angry. Humans are beautiful creation of God.

Dito ko napatunayan na kahit ilang beses mong sabihin na kaya mo. Kahit ilang beses mong sabihin na okay lang, kung alam mong may kulang sa buhay mo, mararamdaman at mararamdaman mo iyon. Kasi ang pagiging tao ay kaakibat ng maraming emosyon. You can't avoid it but you can live with it. Kaya mong mabuhay na malungkot habang patuloy na lumalaban sa buhay.

Kahit ganoon, I still believe that problems are just temporary. Problems are part of life. At naniniwala ako na may tunay na saya sa kabila ng pagsubok na nararanasan ng bawat isa.

Maraming bagay ang pwedeng dahilan para maging masaya, may mga bagay rin na pwedeng ikalungkot. My life is not perfect. Actually, my life is a tough one. But I learn to live with it. Pero sa bawat paglubog ng araw, nakikita ko ang aking sarili na may malalim na kalungkutan na nakalibing sa kasulok sulokan ng aking puso.

Mahirap mahilom ang pusong winasak ng ilang ulit lalo na kung hindi mo inaasahan ang taong gumawa nito sayo. Mahirap tanggapin dahil nagtiwala ako ng tunay pero sa huli iniwan lang ako at pinabayaan.

It takes time for me to heal from my past. It is not easy but I learn to survive each day having a tough past that constantly hunting me until the very present day.

Winaksi ko ang aking pag-iisip. This is not the right time to remember the past. Ayokong kainin ulit ako ng nakaraan.

Bumuntong hininga ako at nilibot ang paningin. Andito ako ngayon sa oval ng school. Kasama ko sina Sid at Sam. Nasa ilalim kami ng malaking puno. Maaga ako natapos sa aking trabaho kaya isang oras pa bago magsimula ang aming klase. Napagdesisyon namin na tumambay muna dito at mag-aral.

"Pam, malapit na ang Mr. and Ms. Jpia. Next month ito magaganap. Pero next week ay kailangan na magpasa ng application form ng bawat section. Gusto sana namin ni Sam na ikaw ang representative ng klase." pag-eexplain ni Sid.

Agad naman akong umiling. Ang Mr. and Ms. Jpia ay isang event ng aming college na kung saan ang bawat section ay kailangan ng representative na makikihalok sa nasabing patimpalak. Ito ay labanan ng ganda, talento at talino.

I know I have those qualifications but still I dont want to. Wala akong time para sa mga ganyang bagay. My work and studies are more important than any extra curricular.

"Dali na Pam. Kami bahala sayo ni Sam. Kami ang gagawa ng costume mo, gown mo o kahit ano pa yan! Kami ang bahala, basta sumali ka lang." pagpipilit ni Sid.

Umiling ako. Matagal na nila akong pinipilit na sumali sa mga ganitong patimpalak pero ayoko talaga. Wala akong oras para sa mga ganyan. Tsaka hindi naman ako mahilig sumali sa mga ganyang klase ng patimpalak.