Asklepios // Sekai

23. Bölüm

Bu bölüm de myloyalmyshield e ithaf ediyorum. Ben gerçekçi bir yazarım. Duymayan kalmasın hahahahah Gerçekten teşekkür ederim yorumlarınla beni mutlu ettiğin için. Keyifli okumalar 😙😙😙

Bakın size demiştim Jongin başıma bela olacak diye. Ama belanın bu kadar çabuk gelmesini de beklemiyordum. Hayır polislere basılmamıştık. Keşke basılsaydık mı demeliydim yoksa. Ben Jongin'nin pansumanını bitirdikten ve ufacık küçücük bir önsevişmeyi geride bıraktıktan sonra polisler gelip ifadelerimizi almıştı. 

Buraya kadar bir sorun yoktu. Sonra başhekim Kim, Jongin'i eve gitmesi için gönderdi ki bunu ona kabullendirmekte zordu. Odamda oturup mesainin bitimini bekleyeceğini söyleyip kocaman adam oturdu ağladı. Bakın abartmıyorum kocaman bir bebek gibi somurtup ağladı. En sonunda eve gitmeye ikna etmiştim. Tamam dedim akşam size geleceğim. Sonra birden bi enerji geldi. Görseniz sanki lotoyu tutturdu. Koltuktan bi fırladı eve ışınlandı herhalde.

Öyle ya da böyle Jongin'i eve postaladıktan sonra mesaim gayet normaldi. Birkaç hastaya bakmış ve günü öylece bitirmiştim. Bu gün acilde oldukça durağandı. Güne damgasını vuran adam zaten her yeri birbirine katmıştı yeterince. Baekhyun'dan kaçma operasyonum da çok güzel geçiyordu. Yalnız bu sırada Chanyeol'u da hiç görememiştim. Ne zaman görsem yanında Baekhyun da vardı. Bunu garipsiyor değildim. Aman be kimi kandırıyoruz tabiki garipsiyordum. Baekhyun ve Chanyeol birbirini öyle sık gören insanlar değildi. Bırakın Chanyeol'u ben bile hastanede Baekhyun'u görmüyordum. Şimdi ben Baek'ten kaçıyorum diye Chanyeol'un yanından bile fırlıyordu fındık faresi.

Neyse belaya dönecek olursak buraya kadar her şey normaldi. Mesai bitiminde arabamın lastiğine çiviyle saplanmış notu görene kadar.

"Umarım kaybettiğimiz paranın farkındasındır doktor bey."

Bir şaka olduğunu düşünmüştüm. Çünkü çok saçma bir mesajdı ve hangi devirde araba lastiği patlatıyorduk. Otoparkta etrafıma bakarak Baekhyun'a bakındım. Böyle bir şaka olsa olsa onun başının altından çıkardı. Ama otoparkta yalnızdım. Notu buruşturup cebime tıkarken arabanın bagajındaki yedek lastiği çıkardım. Çarşaflarının acısını böyle çıkarıyordu demek ki Baekhyun. Aptal değildi nasıl olsa anlayacaktı. Lastiğimi değiştirdikten sonra Chanyeol'un evinin adresini hatırlamaya çalıştım. 

Birkaç sokak ıskalasam da sonunda apartmanı bulduğumda arabayı kaşı şeritteki boş yerlerden birine park etmiştim. Karşıdan karşıya geçmeye hazırlanırken kafamı kaldırıp hangi katta oturduklarını hatırlamaya çalıştım.Birden kulakları tırmalayan bir fren sesiyle dikkatimi tekrar yola çevirdim. Hemen 50 m ötemde bir araba lastiklerini yakarak durmuştu. Hızlı adımlarla arabanın olduğu yere ilerledim. 

Neyseki hiçbir yaralı yoktu. Küçük bir kız arabanın üzerine doğru gelmesinden dolayı şok geçiriyordu sadece. Şöfor kıza çarptığını sanarak  arabadan telaşla çıktı. Annesi ağlayarak kızına seslenirken küçük kızın yanına ulaştım. Hayati değerleri yerindeydi. Sanırım korkudan bayılmıştı. Ancak her duruma karşılık kırık çıkık gibi durumlar için hastaneye gidilmesi gerektiğini söyledikten sonra kıza çarpan şöforle anneyi göndermiştim. Kalabalık yavaş yavaş dağılırken yanıma gelen yaşlı amca yüzünde hafif bir tebessümle bana baktı.

"Böyle kazalar hep olur doktor bey. Nereden geldiğini anlamazsınız bile."

"Efendim?"

Ben daha adama ne demek istiyorsunuz diye soramadan adam dağılan kalabalığın içinde kaybolmuştu. Bu iş gittikçe canımı sıkmaya başlarken Jongin'nin apartmanına girdim. Biraz dalgınca kapıyı çaldığımda aklımda yaşlı amca ve lastikteki not dönüyordu. Kafamı iki yana sallayarak düşüncelerden kurtulmaya çalışırken Jongin kapıyı açmıştı.