Ένα τραγούδι για καλημέρα

Κεφάλαιο 1

Πριν 3 χρόνια πριν..

12 Μαρτίου.. Ημέρα Σάββατο. Η αδερφή μου, η Ανίτα και εγώ, μαζί με τις φίλες μας, την Κλειώ και την Μαργαρίτα, είχαμε μαζευτεί στο σπίτι του παππού μου. Ο παππούς μου έχει χρόνια τώρα φύγει από την ζωή αλλά για κάποιους λόγους έμενα πλέον εκεί. Το σπίτι ήταν αρκετά παλιό. Το πάτωμα έτριζε και όλα τα έπιπλα ήταν αρκετά παλιά. Ήταν ένα σπίτι αρκετά ευρύχωρο, με ένα μεγάλο καθιστικό. Στο τοίχο υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο επιβλητικό ρολόι και κάδρα με φωτογραφίες από τον παπού και την γιαγιά στα νιάτα τους. ¨ολα τα έπιπλα του σπιτιού ήταν βαριά και ξύλινα. Δίπλα στο παράθυρο του σαλονιού υπήρχε μια πολυθρόνα πολύ αναπαυτική που η γιαγιά μου συνήθιζε να κάθεται εκεί και να απολαμβάνει το τσάι της κάθε απόγευμα παρέα με το αγαπημένο της πλεχτό. Σε αντίθεση με τον παππού μου του οποίου τα χέρια έπιαναν απ'όλες τις δουλειές.Όλο και με κάτι καταπιανόταν στο μπαλκόνι , φτιάχνοντας κάτι ιδιαίτερο για μέσα στο σπίτι. Εξάλλου ότι υπήρχε μέσα στο σπίτι , από την τραπεζαρία που τρώγαμε όλοι μαζί τις Κυριακές , μέχρι το πιο απλό σκαμπό , τα είχε φτιάξει ο ίδιος. Αυτό που θαύμαζα από παιδί που ήμουν ήταν η υπομονή που είχε ο αγαπημένος μου παππούς στο να σκαλίζει το κάθε ξύλο για να του δώσει την δική του ιδιαίτερη μορφή. το υπνοδωμάτιο του σπιτιού ήταν αρκετά μεγάλο και άνετο. είχε μια τεράστια ντουλάπα με χρυσά πόμωλα , που πλέον είχαν χάσει την λάμψη τους. Θυμάμαι , όταν ήμουν μικρή με την αδερφή μου τρέχαμε μέσα στο σπίτι και πηγαίναμε στο υπνοδωμάτιο , όπου ύπήρχε απέναντι από την ντουλάπα ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι , και χοροπηδούσαμε πάνω του. Ο παππούς μας φώναζε πάντα να κατέβουμε από το κρεβάτι γιατί ήταν επικίνδυνο να πέσουμε και να χτυπήσουμε. Το μπάνιο ήταν μικρό και η μπανιέρα είχε σπάσει σε κάποια σημεία. Κατα τα άλλα όμως το σπίτι ήταν πολύ όμορφο , αν και ήθελε λίγη δουλίτσα.

 Το μόνο που ήταν ολοκαίνουργο ήταν το κρεβάτι που το είχα αγοράσει πριν δύο μήνες, όταν δηλαδή μετακόμισα εκεί. Καποια στιγμή σκόπευα να ξανά φτιάξω το σπίτι με τα δικά μου χρήματα. Εργάζομαι χρόνια τώρα ως σερβιτόρα. Δεν είναι πολλά τα χρήματα, όμως είναι ωραίο το περιβάλλον και πάντα μου άρεσε να βλέπω κόσμο. Τα καλοκαίρια γίνεται πανικός στην Νάξο. Ναι.. Από την Νάξο είμαι και μένω σε ένα χωριό λίγο πιο έξω από την πόλη. Έχω το όνομα της γιαγιάς μου που συγχωρεθηκε λίγο πριν τον παππού τον Αλέκο, Σοφία με λένε. Η αδερφή μου έχει το όνομα της μητέρας της μητέρας μας. 

Η αδερφή μου μένει με τους γονείς μας. Είναι επιλογή της όπως άλλωστε και εγώ επέλεξα να φύγω. Κάποτε με την Ανίτα λέγαμε πως θα φεύγαμε μαζί. Θα πηγαίναμε σε ένα σπίτι και θα μοιραζόμασταν και τα έξοδα αλλά ήταν λόγια του αέρα. Η μητέρα μας, μια γυναίκα που επιβάλλεται σε όλους, απόλυτη, τυπική, λιγότερο συναισθηματική. Ο πατέρας μας, ευάλωτος μπροστα στην μάνα μας, το μοναδικό στήριγμα που είχα με την Ανίτα, μετά το έριξε στο ποτό και στα χαρτιά. Η κατάσταση στο σπίτι δεν παλεύεται για αυτό και έφυγα. Η μητέρα μου δεν με σταμάτησε και η Ανίτα δεν ήθελε να ακολουθήσει. Δεν ξέρω πως μπορεί να αντέχει όλη αυτή την κατάσταση. Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες. Μοιάζουμε εμφανισιακά αλλά διαφέρουμε σε μερικά σημεία. Έχει λίγο περισσότερη υπομονή από ότι εγώ και έχει μοιάσει λίγο παραπάνω στην μητέρα μας.