Vaveyla

5.Bölüm: Büyücü

09.04.19

Rihanna- Te Amo

Dakikalar öldürücü darbelerini bedenime indirirken Lara ile birlikte yatağın üzerinde oturmuş onun konuşmasını bekliyordum. Söylemek istedikleri dilinin ucuna kadar geliyor ama söylemeye bir türlü cesaret edemiyordu. Oda o kadar sessizdi ki duvardaki saatin uğultusu kulaklarıma kadar ulaşıyordu.

Saatler önce yaşadığım olay yüzünden yorgun düşen bedenim beni daha fazla taşıyamayacak dereceye geldiğinde, "Lara artık konuşmalısın," diye yakındım.

Derin bir nefes verdi. Açık yeşil gözlerini gözlerime dikti. "Asi beni iyi dinlemeni istiyorum çünkü bu belki de son konuşmamız olabilir," dedi çatallı çıkan sesine engel olamayarak.

"Ne de..."

Sözlerimi yarıda keserek, "Beni dinle sadece," dedi.

Kafamı sallamakla yetindim. Her zaman karşımda dimdik duran kadın gitmiş sanki yerine başka biri gelmişti.

Kendine kısa bir zaman tanıdıktan sonra konuşmaya başladı: "Aslında bunları daha önceden öğrenmen gerekiyordu ama annen ve baban senin için endişe ettikleri için gerçekleri hiçbir zaman söylemediler," dedi terleyen ellerini kot pantolonuna silerken.

"Ne gerçeği?" diye sordum kendimi tutamayarak.

"Seni bu kasabaya bilerek getirdim. Bir anlaşma yaptım. Yaptığım anlaşma senin sonsuza kadar burada kalman ile ilgiliydi. Burada kaldığın sürece güvende olacaktın ama kasabada yaşayanlar anlaşmaya uyulmadı. Seni korumak isterken tehlikenin içine attım."

Kaşlarımı çattım. Ne anlaşmasından bahsediyordu?

"Ben gerçekten bir şey anlamıyorum," dedim korku içinde.

Dört duvar yavaşça üzerime doğru gelmeye başlamıştı. Lara gözlerinin önüne düşen sarı saçlarını kulaklarının arkasına tıkarak bana iyice yaklaştı. Aramızdaki mesafeyi kapatarak, "Elini ver," dedi, ardından elini bana doğru uzattı.

Şaşkın gözlerle ona bakarken ne yapmak istediğini anlamaya çalıştım ama olmadı. Elini tutmam için salladı.

Bakışlarım bir ona birde havadaki eline kaydı. Tereddüt içinde usulca elimi elinin içine bıraktım. "Sana gerçekleri anlatamam ama gösterebilirim. Gözlerini kapat ve zihnini tamamen boşalt," dedi derin sessizliğin içinde. "Kendini kasma yoksa beynine hasar verebiliriz."

Ona ciddi misin sen bakışları attım. Gözlerinde gördüğüm kararlılık ona itaat etmem gerektiğini söylüyordu. Ona güveniyordum. Hayatım boyunca da güvenmiştim. O gölgesine saklandığım, sağlam kökleri olan bir ağaçtı.

Onunla beraber gözlerimi kapattım ama zihnimin içinde dönen dünyayı susturmak pekte kolay olmadı. Üst üste Lara'nın uyarılarına maruz kalmış ciddi bir şekilde azar işitmiştim. Dakikalar boynuma dolanırken kendimi karanlığın içindeki boşluğa bıraktım. Elimde hissettiğim uyuşma hissi sanki birden tüm vücuduma yayıldı. Zihnimdeki zehirli sarmaşıklar çözüldü ve kendimi yüksek bir yerden aşağıya düşüyormuş gibi hissettim.

Gözlerimi sımsıkı yumdum.

Boşlukta süzülürken uyuşan zihnimin içinde bana ait olmayan bir anı belirdi.

Karanlık gökyüzünün altında büyük bir ağacın altında saklanan annem ve Lara'yı gördüm. Ters giden bir şeyler vardı. Onlara doğru yaklaştım.

"Başaramam Bella, sensiz başaramam."

"Başarmak zorundasın, Lara. Asi için başarmak zorundasın. Bir çocuğumu daha öldürmelerine izin veremem," dedi annem.