Randomly In Love

Chapter 34

Chapter 34 – I Can Be

 

Ivan Daniel Aguilar’s POV

 

Pupunta sana ako ng Boys’ CR nang may makilala ako.

Jumi?

Damn! Si Jumi Fajardo nga!

Ano naman ang gagawin niya rito? Like wth, it was so long ago that he left Adeleine without saying goodbye.

Ayaw ko talaga sa lahat ang sinasaktan ang babae. Oo, nakakasakit din naman ako ng damdamin ng babae but not to the point na magiging girlfriend ko siya sabay iiwan lang din naman pala. Like what’s the sense of being into that relationship right?

Ni hindi nga nag-isang buwan ang relasyon na ‘yun. Biglaan. Biglaang dumating, biglaang nawala.

Kahit naman lalaki ako, minsan hindi ko rin naman maintindihan ang side namin. Bakit ganito kami? Bakit nakakanakit kami nang hindi sinasadya? Bakit kahit ayaw namin gawin, nagagawa namin?

Ay nako.

Sinundan ko na lamang si Jumi nang patago. Papunta ata ito ng library… Nahalata ko rin na may dala siyang kahon pero hindi ko naman malaman kung anong laman nito.

Haynako! Nagmumukha akong stalker dito eh. Di naman bagay sa gwapong tulad ko… *smirk*

ERASE!! Balewalain niyo na lang sinabi ko since dati naman akong gwapo. *smirk*

Ba’t ba hilig naming mga lalaki ang sabihin na gwapo kami? Siguro nga kasi, totoo. Lol ^__^v

So ayun nga… Maya-maya ay nasa labas na kami ng library… Nakita ko pa nga si Adeleine… Mabuti nga at hindi niya naman ako nakita dahil nakapagtago ako kaagad.

Sumilip ako kung andoon pa si Adeleine and since wala naman na, hindi na ako nagtago.

Yung kaninang kasama ni Adeleine, ‘yung inglesero, kasama na ni Jumi. Aba! Makipagclose ba naman agad? Oh edi siya na! Lahat na hablutin niya. Tch.

Hindi rin naman tumagal ang pag-uusap ng inglesero at ni Jumi.

Nahalata kong ang daan nung inglesero ay kung saan naroon ako. Ako naman ‘tong hinablot siya.

“Not again?!” Muntikan pa siyang magdabog sa harapan ko pero hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kanya para di na rin siya makapagreklamo. “Why do people keep on grabbing me by the arm?”

Hindi ko alam kung napano ‘to pero nahalata kong naluluha siya. Nako, lagot tayo dito mga kaibigan!

“I’m sorry…” sabi ko habang binababa ang braso niya.

“What do you need?” tanong niya.

“Can I ask you?”

“Well, you’re already asking. Isn’t it obvious?” He implicitly stated. HA! Kakalma lang ako dahil ako naman ‘tong may kailangan sa kanya at hindi siya.

“Uhh…” Napahawak ako sa chin ko nang hindi ko inaasahan. “What did the boy ask you?”

“Which boy? The one who also grabbed me by the arm?” Pag-iirap niya sakin. “He questioned me if what’s my connection with Adeleine and I answered him with the truth that I’m not ANYTHING or ANYONE related to her. Then he suddenly asked me if he can borrow Adeleine from me and I said yes.”