Een Krachtige Nieuwe Teamgenoot

Hulp halen

De Avengers werden opgeroepen. Ze waren dit gewend maar deze keer was het... erg.

De groep stervelingen die Percy's ouders hadden gekidnapt, gingen als dollen te keer. Ze hadden geweren met een grotere vuurkracht dan alles wat ze tot nu toe gezien hadden. Ze konden niet in de buurt komen of de mensen zouden hun gijzelaars vermoorden.

Toen de Avengers echt niet meer wisten wat te doen stuurden ze Natasha om hulp te gaan halen.

-

"Zie je, we hebben je hulp nodig." Smeekte Natasha. Percy wreef over zijn voorhoofd. "Percy, Alsjeblieft!"

Annabeth bekeek de vrouw sceptisch en klopte op de rug van haar vriendje. "Percy, het zijn stervelingen. Het zou niet lang duren." Mompelde ze.

"Dat is net hetgeen waar ik me zorgen om maak..." Fluisterde Percy terug. "Oké, maar dit is het laatste dat ik voor jullie doe!" Zei Percy kwaad. De vrouw knipperde door de plotse luide toon van Percy. Hij keek naar Annabeth. "Ik ben zo terug. Love you." Hij kuste haar en draaide zich toen om naar Natasha. "Ga maar voor."

De vrouw liep zenuwachtig de kamer uit. Ze kon er niet tegen om de jongen niet in haar gezichtsveld te hebben. Hij volgde haar naar buiten en Natasha ging op de achterbank in de auto zitten. Daarna ging Percy ook op de achterbank zitten en drukte zich tegen de deur.

Hij was zeker niet gekleed op een gevecht met een hoodie and jeans, maar Natasha durfde er niet naar vragen. Ze drukte op een knopje en een muur van glas scheidde haar van de tiener. Maar toen bedacht ze zich snel en drukte weer op de knop. Percy keek haar aan en rolde toen met zijn ogen. Hij ging weer uit het raam kijken.

Ze kwamen aan bij de bank die de mensen hadden ingenomen. Percy geeuwde terwijl hij de politiemannen en autos bekeek die het gebouw omsingelden. Natasha vroeg zich af hoe hij zo kalm bleef, dit was een oorlogsgebied!

"Dus de slechterikken zitten daarbinnen?" Vroeg Percy. Zonder een antwoord af te wachten liep hij de trappen van het gebouw op.

Natasha liep hem achterna.

Percy liep naar binnen met zijn handen in zijn zakken. Laser puntjes werden op zijn borst gericht. "Oh, jullie zijn het." Hij rolde zijn ogen. "Stop aub gewoon en ga naar de gevangenis, ik heb geen zin om te vechten." Hij keek om zich heen en ontmoette de ogen van hun leider.

"J-jij..." Stotterde ze.

"Ja, en je hebt twee keuzes: stop nu met deze idiote wraak actie of-..." De geweren werden afgevuurd.

Percy sprong en dook, rond zijn handen had zich water als twee zwaarden gevormd. Hij gromde en opende zijn hand waaruit de kogels vielen die hij in twee had gesneden. "Of je kiest ervoor dat ik jullie inmaak."

Percy gooide zich in het gevecht. Hij rolde, schopte en sprong totdat ze allemaal bewusteloos waren. Hij vernielde ook de wapens, hij wilde niet dat iemand die weer in handen kreeg. Toen hij klaar was, was hij nog maar een paar minuten binnen.

Toen keek hij weer naar de mensen, diegenen die onschuldig waren. Op dat moment barstten de Avengers door de deuren. Ze keken om zich heen en Percy fronste.

"De idioten die dit gedaan hebben liggen daar." Hij wees met zijn duim over zijn schouder. "En ik heb de wapens vernietigd, niemand krijgt die." Hij keek kwaad naar Tony die zijn masker opende.

"Wat!?" Zei Tony om zich heen kijkend.

"Oké, bye." Grauwde Percy toen hij hen voorbij liep om naar huis te gaan. Hij floot en Blackjack dook omlaag zodat Percy op zijn rug kon springen.

"Dat is de laatste keer dat ik hen help." Zwoer hij.