Descendants

• Hoofdstuk 07 •

 "Is teleportatie ook een onderdeel van die krachten? Anders zou dat ons probleem veel gemakkelijker maken."

Lucas trok een peinzend gezicht. "Mm, ik weet niet. Zelfs als het je zou lukken, je weet niet hoe het kasteel van de Koningin eruitziet vanbinnen. Voor hetzelfde geld kom je terecht middenin een groep soldaten. Of vlak voor de Koningin zelf."

Ze hoorde hoe teleurgesteld ze zelf klonk. "Mhm."

Ook al wist ze dat hij waarschijnlijk gelijk had, er moest toch iets zijn dat ze konden doen?

De afgelopen nacht en dag hadden ze zonder stoppen doorgereden. Maxine, op de passagiersstoel, was erin geslaagd enkele uurtjes in te dutten, maar Lucas, die aan het stuur zat, had al bijna 36 uur niet geslapen. Ze hoefde niet naar hem te kijken om te weten dat hij er verschrikkelijk uitzag, moe en uitgeput in elke betekenis van het woord. Maar hoe vaak ze hem er ook van probeerde te overtuigen het risico te nemen en eventjes uit te rusten, hij leek niet te willen luisteren. Hij wou niet stoppen tot ze de Goede Fee hadden gevonden.

Zonder Alizah zou dat nog wel eens moeilijk kunnen worden.

Maxine had het Lucas nog niet helemaal vergeven dat hij haar praktisch gedwongen had om haar beste vriendin achter te laten, maar ze had de afgelopen uren gemerkt hoe hard hij zijn best deed om hen in veiligheid te houden. Om haar in veiligheid te houden. Ze besefte dat het voor hem ook moeilijk was, Alizah was ook zijn vriendin, maar dit ging over meer dan slechts één persoon. Dit ging over een heel land, en Lucas wist dat. Alizah ook. Het werd tijd dat zij dat ook begon in te zien.

Lucas voelde zich ontzettend schuldig over wat er met Alizah gebeurd was, en dat liet hij op allerlei manieren merken. Naast dat hij gewoonweg weigerde te slapen, probeerde hij samen met Maxine ook het beste ontsnappingsplan te vinden. Hij had een verbeten trek rond zijn mond bij elk idee dat door hen verworpen werd.

Maxine had met hem te doen. Natuurlijk, zij voelde zich ook schuldig. Uiteindelijk was zij degene waarvoor Lucas Alizah had achtergelaten om alleen met de soldaten af te rekenen. Als zij gewoon had geweten hoe ze haar kracht kon toepassen ... Maar ze wist dat dat laatste niet echt haar schuld was, en het eerste deed ze puur om te helpen. Lucas had haar niet moeten komen redden – niet dat ze niet dankbaar was, natuurlijk. Ze wist dat ze onredelijk bezig was, maar ze kon het niet helpen.

Na enkele uren van ongemakkelijke stilte - zij boos, hij bezorgd – had ze hem het voordeel van de twijfel gegeven. Uiteindelijk was hij de enige persoon die ze hier kende. En ze miste het om met hem te praten, maar dat zou ze nooit toegeven. Dus toen hij was begonnen een plan te bedenken, was ze daar maar al te graag in meegegaan.

Jammer genoeg had hun brainstorming tot nu toe nog niet veel opgeleverd.

Lucas keek haar schuin aan en opende zijn mond, stem rauw van de vermoeidheid, wat een steek van schuldgevoel door haar heen liet gaan. "Heb je niets gezien toen je de laatste keer in het paleis was? Iets dat ons kan helpen?"

Hij had haar die vraag al gesteld, twee keer zelfs, maar de uitputting begon duidelijk zijn tol te eisen. Ze schudde haar hoofd, maar realiseerde toen dat hij zijn ogen op de weg gericht hield. "Nee, sorry. Maar ik zal het nog eens proberen, oké?"

   ~

Niet lang na hun vlucht had ze een tweede visioen gehad. Ze was terug in dezelfde kamer als daarvoor; de Koningin in dezelfde zetel, de schaduwman nog steeds onzichtbaar, prins Alexander die een beetje links van haar stond. Maar deze keer was Alizah er ook bij.