-Hira!
Sokak lambasının altında bir karaltı gözüktü. Biraz daha ilerlediğinde kim olduğu iyice belli olmuştu.
Hira sesi duyduğunda kim olduğunu anlamıştı ancak yüzünü görünce tiksinen bakışlarının yanı sıra , meydan okuyan bakışlar bir çift siyah göze yerleşmişti.
-Hira!
Yinelenen seslenmeye cevap olarak:
-Yusuf!?
Kahverengi gözlü kumral saçlı, esmer genç Hira'dan iki yaş büyüktü,haliyle arada bir boy farkı vardı.
Hira, Hira'nın arkadaşları ve mahallesindekiler Yusuf'tan nefret ederlerdi. Bu nefretin en büyük sebebide Hira ve grubun mahallelerinden temizlemeye çalıştıkları uyusturucuyu, satmasıydı.
Hira'dan uzundu ve aralarındaki boy farkını kullanmayı seviyordu.
On dokuz yaşındaydı. Yakışıklı bir yüze sahipti. Hira gibi büyük gözleri vardı. Pek güzel olmayan burnu, ince dudakları ile uyumluydu. HafiF sakalı vardı.
Her zamanki gibi Hira' ya odakli davranıyordu. Oradaki tek insan sanki Hira gibi gibiydi onun için. Veya tek rakip. Hayat Yusuf için yarıştı, ve bu yarışı kazanmanin tek yolu; rakipleri ortadan kaldırmaktı.
Mehmet,Cengiz, Arda Hira'ya yaklaşan Yusuf'a öfke ile bakıyorlardi. Bir erkeğin Hira'nın yakınına gelmesi ayrı bir sorun iken, birde bu erkek Yusuf'tu.
Hira kardeşti Hira onların korumasi gereken bir değerli taştı adeta, üstüne titrerlerdi. Korunmaya ihtiyacı yoktu ama koruma içgüdüleri durdurulmuyordu.
Üçüde Hira'ya yaklaşmakta olan Yusuf'a doğru atilacaklardı ki, Hira bir el işareti yaptı. Bu onun "Bana bırakın , her şey yolunda" deme şekliydi.
Yusuf, Hira'ya iyice yaklaşmıştı. Kafasını Hira'ya yaklaştırdı, Hira'nın boynuna doğru sıcak nefesini üfledi yavaş ve çekici bir ses tonuyla:
-Neden böylesin?
Hira'ya biraz daha sokuldu, sıcak nefesiyle Hira kendinden geçiyordu. Demek isterdim ancak,
Tek kaşını kaldırmış, alay ve öfke ile:
-Kardes sen hayırdır?! Dedi ve tekmeyi karnına geçirdi. Hızını alamamıştı. Bir yumruk geçirdi, nereye vurduğunu bilmiyordu ama Yusuf'un kanayan burnu
Yusuf acıdan kısılmış gözleri, kanayan burnu ve karnini tutan ellerinin aksine gülüyordu:
-Neden böylesin? Bosversene iyiki böylesin.
Ardından kendi mahallesindekilere seslendi:
-Lan! Hadi gidiyoruz!
_________________________________
Hira biraz mahallede Arda, Mehmet,Cengiz ve bir kaç kişiyle daha ateşin çevresinde oturmustu. Kendi kola çekirdek yaparken bazı arkadaşları da içki içmisti. Kafalar tam olunca da türkü söyleyenler olmuştu. Sonunda saat 12.40 gibi eve gelmişti.
Eski merdivenleri çıkarken omzunda bir ağırlık vardı. Takmadan merdivenleri çıkmaya devam etti. Sonunda ahşap kapının önüne gelince, anahtarıni unuttuğunu fark etti. Bir küfür savurdu, neyseki evin içinden sesler geliyordu. Annesi uyumamisti.
Kapıyı bir kaç kez çaldı, açan olmayınca içine bir sıkıntı düştü. En son bağırış sesleri duydu. Ve artık hissettiği tek şey öfkeydi.
Kapıyı kırmaya yöneliyordu ki, kapı açıldı. Keşke açılamasaydı o kapı diye geçirdi içinden. Karşısında her zaman gülen gözleri mor , pembe dudaklarından kan akan bir kadın, hayır bir enkaz vardı. Karşısındaki annesi olamazdı veya olmamalıydı.
İkiside boş boş birbirlerine bakıyordu ki içeriden kalın ve Hira'nın duymak istemediği bir erkek sesi geldi.
- Hira hoş geldin güzel kızım.
Hira hala boş bakıyordu karşisinda gülümseyen adam babasıydi ve bu enkazın yaratıcısı.
Babası, annesinin korku ile bakan gözlerine ofke ile baktı:
-Sen gel lan buraya işimm var daha seninle!
Diye kükredi ve bir tokat yapıştırdı. Hira'nin Siyah gözleri dondu kaldı. Annesinin içeriye goTüren babasına bakiyordu.
İçini tarifsiz bir öfke kapladı, bir kaç saniye sonra hayatını etkileyecek bir şey yapacaktı. Ancak asla yıkamadıgi bir duvar vardı. Küçük savunmasız bir çocukken, korkmustu babasindan. Dünya'nın En güçlü ve acımasız insanı o gibi gelmişti. Şimdi 16 yaşındaydı ve hala yıkamamıştı o duvarı. Evet ondan korkuyordu hiçbir şeyden korkmayan Hira babasından korkuyordu.
Bu duvarı yikamiyordu ta ki babasının elinde bir bıçak ve annesinin çığlıklarıni duyduğu o ana kadar...
Devam edecek...
Oy lütfen kitabı kim okuyor Merak ediyorum *-* ( ne salak bir emoji)
