Echte liefde kent geen grenzen

Hoofdstuk 1.

Nikki.

Triiiingggg! Ik sloeg zo hard op mijn wekker dat hij uit elkaar sprong en van mijn nachtkastje af viel. Vandaag was het maandag. Na 7 weken zomervakantie begon de school nu weer. Ik sprong mijn bed uit en stopte voor mijn klerenkast, dit was altijd een groot drama geweest. Wat moet je aan op je eerste schooldag? Na een snelle blik op mijn kast besloot ik gewoon hetzelfde aan te trekken wat ik gisteren ook aan had.

10 minuten later stond ik tevreden voor de spiegel, mijn haar trok ik nog snel even in een staartje voor ik naar beneden ging. Ik liep de trap af in mijn witte shirtje en grijze skinny jeans. Mijn vader was zoals gewoonlijk al naar zijn werk en mijn moeder stond in de keuken een tosti te maken.

"Mam? Weet jij waar de ketchup is?" Ik wilde net naar de koelkast lopen toen mijn moeder me een fles ketchup en een tosti in mijn handen drukte.

"Nik, ,het regent buiten en ik wil niet dat je in dit weer naar school fietst. Ik kan je vandaag niet brengen, dus je zal moeten lopen. Vergeet niet dat je vanmiddag alleen thuis bent."

Fijn, het regende al dagen en uitgerekend vandaag was het ook weer zo'n slechte dag. Ik zuchtte en at zwijgend mijn tosti op.

"Ulg, dit heb ik nou altijd! Waarom gaat dat stomme kluisje niet open?" Mijn gezicht stond op onweer. Na de vakantie vergeet ik heel vaak de code van mijn kluisje en daarom ben ik meestal noodgedwongen om het te slopen en dan weer een nieuwe te bedenken.

"Uhm Nikki, ik denk dat je beter gewoon even je jas in mijn kluis kan leggen en dan gewoon naar de les kan gaan. Je hebt je boeken toch in je tas".

Tot mijn grote opluchting stond mijn beste vriendin Mila naast me met een grote grijns op haar gezicht. Dankbaar stopte ik mijn jas in haar kluisje en liepen we de gang door naar de 3e verdieping.

"Welk lokaal moesten we hebben?" Ik keek gefrustreerd naar mijn rooster en daarna naar de klok. Nog 3 minuten en de vreselijke hel zal weer beginnen.

"We zijn er al voorbij volgens mij". Mila trok me mee naar het lokaal waar we net voorbij waren gelopen. Het lokaal zag er nog vrij leeg uit. Tenminste, dat dacht ik dan. Toen ik goed keek zag ik een vrij lange jongen met donkerbruin haar en groene ogen mijn kant uit kijken. Hij moest nieuw zijn, want zover ik wist zaten we nog met precies dezelfde klas als vorig jaar. Op een gegeven moment voelde ik een zacht duwtje tegen mijn arm aan. Mila boog zich naar me toe.

"Stop met staren naar hem, je wilt jezelf toch niet al belachelijk maken op de eerste schooldag?" Snel keek ik weg en ging zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten.

Nikki, concentreer. Stop met staren. Concentreer,concentreer,concentreer. Het werd langzamerhand een soort mantra in mijn hoofd.

Arghh het lukte me niet, er ontsnapte een klein geluidje uit mijn mond.

"Nikki Bergsma, het is niet de bedoeling dat je afkijkt. Dit is je laatste waarschuwing en anders komt er een 1 op je rapport te staan!" Ik knikte en boog mijn hoofd over mijn werk.

De hele les probeerde ik al om niet te blijven staren naar Rafaël maar het lukte steeds maar niet. Voor de les had de leraar hem voorgesteld aan de klas en waren we meteen begonnen met het eerste hoofdstuk.

Het was inmiddels gestopt met regenen en ik liep naar mijn fiets. Nadat mijn moeder vanochtend weg was gegaan, had de hemel mijn gebeden gehoord en was het op een paar druppels na gestopt met regenen. Ik was daar blij om, want dacht mijn moeder nou echt dat ik 30 minuten ging lopen als ik ook 20 minuten kon fietsen? Gedachteloos stopte ik mijn handen in mijn zakken om mijn fietssleutel te zoeken. Het enige wat ik vond was een leeg snoeppapiertje en een gebruikt zakdoekje.
"Huh? Ik had mijn fietssleutel toch in mijn zak gedaan?" Ik draaide mijn tas om en haalde mijn zakken leeg. Geen sleutel. Mila was net op weg naar haar tennis toernooi, dus kon ik het wel vergeten om lekker snel thuis te zijn. Er zat dan toch niets anders op dan de bus pakken ( die trouwens extreem langzaam en altijd te laat is ) of om toch lopend naar huis te gaan.

"Bedoel je deze sleutel soms?" Ik draaide me om en zag Rafaël achter me staan. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij mijn geschrokken gezicht zag. De sleutels van mijn fiets bungelden in zijn handen.

"Waar heb je die gevonden? Ik wist toch zeker dat ik ze in mijn zakken had gedaan" Ik durfde hem niet aan te kijken dus staarde ik naar de grond.

"Je had ze in het handvaardigheid lokaal laten liggen. Je naam staat op de sleutelhanger dus het was niet moeilijk om er achter te komen van wie de sleutel was"

Mijn hart maakte een sprongetje. Hij wist mijn naam!

Ik zag dat hij bloosde en ik voelde me niet meer zo ongemakkelijk.

"Dankjewel, ik eh zie je morgen?"

"Tuurlijk, tot morgen" hij overhandigde me de fietssleutel en was al op weg naar zijn eigen fiets.

Ik glimlachte. Het was dus toch niet zo erg als ik dacht dat het zou worden vandaag.