Echte liefde kent geen grenzen

Hoofdstuk 2.

Rafaël.

"En? Heb je haar gesproken?"

Gisterenavond had Sam me gebeld om te vragen of ik Nikki's sleutel had teruggeven. Sam was mijn beste vriend op mijn vorige school en woonde 2 straten achter me. Na school had ik Nikki's fietssleutel gevonden en had ik geen idee wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik Sam om raad gevraagd en ben ik op Nikki afgestapt. Er klonk een zachte lach aan de andere kant van de telefoon.

"Gast, waar zit je met je verliefde hoofd? Krijg ik nog antwoord?"

"Sorry wat zei je? Ik was even in gedachten." Ondertussen had ik de tv aangezet voor wat afleiding.

"Dat had ik al door ja, dus je hebt nu een date?"

"Nou eh dat wilde ik dus vertellen. Ik eh durfde niks meer te zeggen..... Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan!"

"Dat kun je inderdaad wel zeggen, en heb je het haar al verteld?

"Sam, ik ken haar pas 1 dag, natuurlijk ga ik haar dan niet alles vertellen. Trouwens, ik moet gaan. Spreek je later" Ik hing op.

Gisteren was een stomme dag. Alles ging fout.

Ik zette de tv uit en ging lang uit op mijn bed liggen. Ik moest nadenken. Hoe kon ik Nikki alles vertellen als ik niet eens wist wat ze van me vond. Waarschijnlijk vond ze me nu een rare gozer omdat ik meteen weg was nadat ik haar sleutel had teruggeven.

Ik begon aan mijn huiswerk. Morgen had ik 2 toetsen en het enige wat ik had doorgenomen had waren een paar bladzijdes van biologie, en dat was nog niet eens alles.

Na iets meer dan een uur had ik het opgegeven. Ik snapte er niks meer van en daar kwam ook nog eens bij dat ik een bonkende hoofdpijn had. Ik liep naar de badkamer om mijn medicijnen in te nemen. Meestal na te veel inspanning kwam de hoofdpijn weer opzetten en was ik verplicht om ze in te nemen. Al die bijwerkingen waren nergens goed voor. Hoofdpijn, misselijkheid, noem maar op.  Ik haatte die medicijnen, maar ze verzachtte de pijn in ieder geval wel. Volgende week zou ik weer naar het ziekenhuis moeten. Daar moest ik nog een smoes voor verzinnen voor op school, niemand zou er van mogen weten. Niemand.

Een vaag geluid bracht me uit mijn gedachte. Mijn telefoon. Ik rende naar mijn kamer toe om te kijken wie het was. Nummer Onbekend. Ik besloot niet op te nemen, waarschijnlijk was het weer iets over mijn abonnement van mijn telefoon. Ik was net van plan om naar beneden te gaan toen mijn telefoon begon de trillen in mijn hand. 1 keer, 2 keer, 3 keer. Deze keer nam ik op.

"Met Rafaël?" Afwachtend liep ik naar beneden.

"Hoi, je spreekt met Nikki. Je weet wel, van school?"

Mijn gezicht was een en al verbazing. Hoe was ze aan mijn nummer gekomen?