Echte liefde kent geen grenzen

Hoofdstuk 4.

Rafaël.

Het liep tegen het eind van de middag en de gespreksstof was een beetje opgeraakt. We zaten al een tijdje tegenover elkaar en geen van ons tweeën had nog wat gezegd. "Hè, je hebt je kamer nog niet laten zien." Nikki keek op van haar schrift en zette de beker thee die ze in haar handen had op de tafel.
"Je kan het me nu nog laten zien, tenzij je niet wilt natuurlijk." Ze keek me vragend aan.
"Eh, ja uhm tuurlijk." Ik ging met een hand door mijn haar waardoor het alleen nog maar sterker ging krullen.
Ze stond op van haar stoel en liep naar de trap naar boven. "Mijn kamer is op de zolder, dus loop alle trappen naar boven tot je een deur ziet met 'Rafaël' er op. Ik liep achter haar aan de trap op. "Is het hier?" hoorde ik van boven komen. "Als het goed is wel ja, wacht even." De laatste treden rende ik de trap op, maar ik voelde een steek in mijn been, ik besloot gewoon door te lopen. Een beetje hinkend kwam ik naast Nikki staan. "Ga je gang." zei ik. Ze deed de kamerdeur open en een lichtstraal raakte mijn gezicht. Gelukkig had mijn moeder gisteravond nog aangedrongen om mijn kamer op te ruimen, want het zag er nu een stuk beter uit bij daglicht. Ik liep als eerste naar binnen en ging op de stoel zitten voor mijn bureau. "En? Hoe vind je het?" Vroeg ik een tikkeltje onzeker. Er was nog nooit een meisje in mijn kamer geweest, behalve mijn moeder. Maar dat telt niet. "Ik had een echte jongenskamer verwacht. Je weet wel, met domme posters en lege pizzadozen. Zoals elke jongen." Ze keek rond en ging uiteindelijk op de zitzak zitten. "Maar ik ben niet zoals elke jongen." Grapte ik.
"Inderdaad, je kamer is echt cool!" Ze stond op en pakte een paar spulletjes van mijn kast om het van dichtbij te bekijken. Daarna liep ze naar de muur en ging voor een zwart gekleurd fotolijstje staan met 6 foto's er in. "Wie zijn die jongens daar aan de muur?" Ze wees naar 2 foto's in het fotolijstje die ik pas had opgehangen. Ik schraapte mijn keel en ging wat rechter zitten. "De rechter foto is mijn oudste broer Ryan, en die daarnaast is de middelste broer Thomas. Hij is 2 jaar ouder dan dat ik ben. Ze studeren allebei in Engeland. Nikki fronste haar wenkbrauwen. "Ze lijken best veel op jou, als je goed kijkt."
"Dat zeggen veel mensen, maar geloof me. Het tegendeel is bewezen. In karakter lijk ik totaal niet op hen. We zijn alle 3 heel verschillend."
"En heb jij nog broers en zussen?" Vroeg ik belangstellend. "Nee, ik ben enig kind. Best jammer, maar ik vind het wel oké. Mijn moeder heeft toch niet zo veel tijd, dus als er meerdere kinderen zouden zijn hadden we denk ik min of meer voor onszelf moeten zorgen. "Oh." Ik keek naar Nikki terwijl ze naar de deur liep. Ze draaide zich om en glimlachte naar me. "Ik denk dat ik moet gaan", zei ze terwijl ze een blik wierp op haar zilveren horloge. "Het was leuk om je huis te zien en om met je te praten. En we zijn ook een stuk verder gekomen met onze presentatie." Ik voelde dat mijn wangen kleurden en wendde mijn blik gauw af van haar gezicht. Als ze daar zo in het zonlicht stond leek het net alsof haar haar licht gaf en haar ogen leken te schitteren. "Ja, het was gezellig."
"Ik zie je morgen", zei ze lachend. En met die laatste woorden ging ze naar beneden de trap af. "Hm-m." mompelde ik een beetje afwezig. En toen herinnerde ik me opeens iets. "Oh, wacht Nikki!" Ik rende de trap af om haar nog voor te zijn. Hijgend kwam ik beneden terwijl ze net de deur wilde openen. "Ik ben er waarschijnlijk volgende week niet. Ik heb een afspraak. Dat je het even weet, anders zit je misschien te wachten." Ik zag dat ze haar mond open deed maar meteen weer sloot. Shit, had ik dat wel moeten zeggen? Ze liep naar voren en gaf me een kus op mijn wang. Het moment ging zo snel voorbij dat toen ik knipperde met mijn ogen ik alleen nog haar donkerblauwe jas kon zien verdwijnen achter het tuinhek.

Buiten verdween de zon langzaam achter de bomen en werd het steeds donkerder. Je kon wel
merken dat de winter eraan begon te komen, ook al was het nog maar begin Oktober. Ik zat in de ligstoel beneden en keek afwezig naar buiten. Het leek wel alsof mijn wang nog steeds gloeide van die kus. Eerst had ik gedacht dat ze mij misschien ook leuk vond, maar waarschijnlijk had ze me gewoon een afscheidskus gegeven. Dat doen meisjes toch altijd? Mijn moeder was iets voor zessen thuis gekomen van een dagje winkelen met een vriendin, en zat schuin tegenover me naar een serie op Netflix te kijken. Ik zag dat ze de tv uitschakelde en de stoel een beetje draaide zodat ze me recht aankeek. "Zo, en vertel me nu eens over dat meisje." zei ze met haar armen over elkaar. Ik keek haar verward aan. "Welk meisje?" Vroeg ik aan haar. "Dat ene meisje van je klas, die vandaag is langsgekomen. Of is ze niet gekomen?" Ze verschoof wat van haar plaats en legde de afstandsbediening op haar schoot. "Jawel, ze is wel gekomen, Maar heb ik jou dat dan verteld?" Ik kon me niet herinneren dat ik het er met mijn moeder over had gehad. "Ik ving het gisteren op, toen je met Sam buiten aan het praten was."
"Maar hoe weet je dan dat het over een meisje gaat?" Vroeg ik.
"Kom op Raf, sinds ik thuis ben zit je al de hele tijd naar buiten te staren met een verliefd hoofd. Je geeft niet eens een gewoon antwoord op mijn vraag als ik vraag wat je wil gaan eten. Dat noem je moeder instinct", zegt ze geheimzinnig met een grijns op haar gezicht.