Echte liefde kent geen grenzen

Hoofdstuk 3.

Nikki.
"Met Rafaël?" Ik hoorde zijn stem door de telefoon. Zijn mooie, zangerige stem. Ik had nooit verwacht dat hij zou opnemen.

"Hoi, je spreekt met Nikki. Je weet wel, van school?" Oke, iets stommers kon ik niet bedenken om te zeggen.

"O, eh hoi." Het bleef stil.

"Sorry dat ik stoor, maar ik wilde even doorgeven dat we pas om half 1 op school hoeven te zijn. Ik wist niet of je al de roosters gezien had en ik eh ja..... Je nummer stond op de telefoonlijst dus eh ik dacht..."
Voordat ik mijn zin kon afmaken antwoordde hij al.

"Dankje, ik had inderdaad nog niet gekeken, dat is aardig van je. Tot straks." Nog al abrupt eindigde het telefoongesprek.

Ik glimlachte. Vanaf het moment dat ik Rafaël niet meer had gezien had ik de behoefte om zijn stem te horen, wat eigenlijk best raar was, want ik kende hem pas krap een dag.

Ik liep naar kamer en pakte mijn zwarte tas. Een schrift, agenda en een klein pennetje moesten voldoende zijn. De boeken die ik gisteren had meegenomen waren overbodig geweest dus liet ik die op mijn bureau liggen.

Toch twijfelde ik of ik zou fietsen of lopen. Eigenlijk fietste ik altijd naar school, maar voor een keer vond ik het ook wel leuk om eens een keer te lopen. Meestal pak ik mijn fiets uit gemak, maar vandaag had ik zeeën van tijd dus koos ik ervoor om te lopen. Ik vond het leuk om onopvallend naar mensen te kijken door mijn lange, lichtbruine, krullende haar, om te dagdromen over eenhoorns en droomboys, en om na te denken over de toekomst, ook al wist ik dat dat maar een droom was. Als ik liep had ik meer tijd voor mezelf.

Snel at ik nog een cracker met kaas en deed ik mijn make-up tasje in mijn tas. Je weet maar nooit of je dat nodig gaat hebben. Eigenlijk was ik veel te vroeg, maar ik keek er zo naar uit om naar school te gaan. Niet zo zeer in de lessen, maar meer in het feit dat ik Rafaël dan weer zou zien.

Natuurlijk was ik veel te vroeg, want nog niemand was er van mijn klas. Ik zat al ruim een half uur in het Franse lokaal te staren naar 1 of andere stomme Franse poster. De grond onder me was helemaal nat van het druppelen van mijn jas, want natuurlijk ging het weer eens lekker hard regenen toen ik de deur uit ging.
Mijn paraplu was halverwege mijn wandeling in elkaar gezakt wat als gevolg had dat ik er nu uit zag als een verzopen kat met pluizig haar.

Na 10 minuten onophoudelijk staren naar de klok boven het bord werd ik gek. De minuten leken wel uren te duren. Iedereen was al in de klas en het was zeker al over tijd. We wachten allemaal op Rafaël. Vandaag zouden we met een project starten waar iedereen vanaf het begin bij moest zijn. Ik bleef maar naar de deur staren in de hoop dat Rafaël binnen zou komen. In mijn hoofd speelde alle mogelijke scenario's af. Rafaël was verongelukt, Rafaël was de weg kwijt enz.

Net op het moment dat de meester wilde beginnen en dat ik alle hoop al opgegeven had, ging de deurklink omlaag. Rafaël stapte hijgend naar binnen en bleef even bij de deur staan om op adem te komen. Zo te zien had hij heel snel gefietst om op tijd te proberen te komen. Hij liep naar de meester en mompelde iets wat leek op "morguhh" waar na hij iets uit zijn tas haalde en op het bureau legde. Er waren nog 4 plaatsen vrij. De 2 tafels voor mij, 1 tafel aan de overkant van het lokaal bij de deur, en die naast mij, besefte ik. Rafaël was al onderweg naar de tafel bij de deur en had zijn tas daar al neergezet, maar bedacht zich. Hij draaide zich om en kwam mijn richting op. Ik hoorde een zachte plof naast me die volgde op een diepe zucht van de leraar. "Zo, dan kunnen we eindelijk beginnen"

De week ging als in een roes voorbij. Zondag had ik met Rafaël afgesproken. We hadden bij hem thuis afgesproken en ik was tot de ontdekking gekomen dat hij woonde in de wijk die grensde aan die van mij, vlak bij het winkelcentrum.

Het felle zonlicht scheen door het gordijn op mijn gezicht en bracht me uit mijn slaap. Ik kreunde en draaide me om. Precies de verkeerde kant op. Met een smak viel ik op de grond. Ohja, voor de mensen die dit nog niet weten: voor mij is dit niet meer dan normaal hoor. Mijn coördinatie is niet echt mijn sterkste punt, dus geloof me, dit gebeurd me veel vaker dan 1 keer. Een snelle blik op de wekker vertelde me dat het pas kwart over 7 was. Veel te vroeg voor een zaterdagochtend. Normaal kom ik me bed niet uit voor 10 uur, maar vandaag vond ik het wel lekker om wat eerder op te zijn. Zo kon ik op mijn gemak ontbijten, zo wist ik uit ervaring.

Fluitend fietste ik de straat in waar Rafaël woonde. Het was een duurdere wijk dan waar ik woonde, maar het zag er toch heel mooi uit. Voor de zekerheid checkte ik nog even het berichtje die hij had gestuurd voor dat ik vertrok, met het adres. Hier moest het zijn, nummer 24. Er stonden 2 auto's op de oprit, en in het midden een grote olijfboom met bloemen er omheen. Mijn fiets zette ik op slot voor het keukenraam en ik drukte op de bel. Ik hoorde de sleutel omdraaien in het slot.

"Wacht even hoor, de sloten willen vandaag even niet meewerken." Ik hoorde een klik en daarna ging de deur met een zwaai open. Rafaël stond grijnzend in de deuropening. Zijn haar was nog nat van het douchen en een pluk viel voor zijn ogen.

"Kom binnen. Sorry dat het zo lang duurde, ik ben niet zo handig met sloten." Rafaël liep de gang door en pakte mijn jas uit mijn handen.

Ik glimlachte. "Geeft niet, ik ben zelf ook best onhandig in die sloten gevallen. Fijn dat we bij jou konden afspreken, je huis is echt prachtig!" Hij stond inmiddels al bij de koelkast om wat te drinken te pakken.

"Bedankt, pas geleden heb ik het zelf een beetje opgeknapt met mij vader." Met een fles cola en nog 3 soorten frisdrank kwam hij de huiskamer in lopen.

Ondertussen had ik mijn plaatsje op de bank al gevonden. Vragend hield Rafaël de flessen omhoog.

"Doe maar Ice Tea. Stiekem ben ik er een beetje verslaafd aan." antwoordde ik grinnikend.
Hij keek me aan en zijn mondhoeken schoten omhoog terwijl hij het glas halfvol inschonk.

"Er mag nog wel een beetje meer bij hoor" zei ik blozend. Opnieuw keek hij me aan.

"Een beetje verslaafd aan Ice Tea?" Vroeg hij, met een blik op het glas.

"Oké oké, je hebt me door. Heel erg verslaafd." antwoordde ik.