Echte liefde kent geen grenzen

Hoofdstuk 5.

Nikki.

Oh my god! Moest ik dat nou echt doen? Waarom was ik zo impulsief? Nu denkt Rafaël vast dat ik gek ben. Niet dat ik dat niet ben. Ik walgde van mezelf. Dan doe ik het eens een keer goed en zet ik mezelf niet voor schud als ik bij een jongen thuis ben, en dan verpest ik het door hem een kus te geven! Het had niet veel gescheeld of ik had hem gezoend. Dat had het waarschijnlijk nog erger gemaakt. Ik wist dat ik dingen deed zonder eerst na te denken. Bijvoorbeeld die keer toen ik was weggelopen omdat ik een dom gesprek van mijn ouders had opgevangen. Ik was zeven. Nou, ik denk dat dit nog dommer was. Ik schoof wat heen en weer op mijn stoel en prikte in mijn aardappelen. Mijn
honger was als sneeuw voor de zon verdwenen.

'Is er wat?' Onderzoekend keek mijn vader me vanaf de andere kant van de tafel aan.

'Nee', snauwde ik. 'Mag ik nu van tafel? Ik heb geen honger.' Ik wachtte niet eens op een antwoord, maar stond al op en rende naar mijn kamer. Ik had de neiging om de deur achter me dicht te gooien, maar wist wat er van me verwacht zou worden, dus deed ik het niet. Mokkend ging ik op mijn bed liggen met mijn lievelingsknuffel tegen mijn gezicht gedrukt. Ja, dat hielp veel. Niet dus. Het beste was gewoon om hem te ontwijken. Ja! Dat was het. Hem ontwijken. En dan zou hij me na verloop van tijd wel weer vergeten. Ik ging rechtop zitten en bedacht dat dit het ideale plan moest zijn. Maar ik had het goed mis. Dat hele stomme project voor school zat natuurlijk weer eens in de weg. Daar kon ik niet omheen. Oke, plan B.

Het was 2 uur later en er was nog steeds geen plan B. Niet dat ik er mee bezig was geweest. Eigenlijk niet eens. Ik had het nu weer te druk met andere dingen. Ook al wist ik niet meer wat ik de afgelopen 2 uur had gedaan. Moest ik naar hem toe gaan? Moest ik hem een sms'je sturen? Moest ik hem bellen? Ik was echt slecht in dit soort dingen. Misschien was hij het zelfs al lang vergeten. Ik hoopte op het laatste. Het leek me nu gewoon het beste om me er niet druk over te maken.

Mila en ik zaten naast elkaar in de speeltuin achter onze woonwijk een paar straten verderop. De speeltuin was heel kinderachtig, maar dit was altijd ons afspreekpunt geweest, en meestal bleven we tijdens het kletsen ook hier. Het was al laat en donker, maar dat maakte niet veel uit. Ik kon mijn hart altijd luchten bij Mila. Na een uurtje was ik zelf vergeten waarom ik hier was. Mila kletste de oren van mijn hoofd over een zekere Casper die bij haar in het team zat met tennis. Ze wist niet eens zeker of dat zijn naam was, want Mila was een echt flirt. Meerdere malen had ze haar inmiddels ex-vriendjes aangesproken met een andere naam, waardoor ze nu weer single was. Mila leek het niet veel te schelen, want ze had nu alweer haar volle aandacht gericht op die Casper. Ze had hem al meerdere malen geprobeerd te spreken maar was er te verlegen voor.

'Je moet er gewoon voor gaan.' zei ik. 'Normaal durf je dat soort dingen wel toch?' Ik snapte niet dat het nu opeens zo moeilijk was.

Mila bloosde. 'Het is nu anders.' Ze keek onzeker naar beneden. En toen had ik het pas door.

'O MY GOD JE BENT VERLIEFD OP HEM OH MY-' Mila pakte me bij mijn arm en ging staan.

'Kappen!' Siste ze. Maar toen kwam er een kleine glimlach rond haar lippen. Ik maakte een klein dansje door het park en zong heel zacht 'Mila is verlie-iefd, Mila is verlie-iefd'. Ik zag Mila grinniken om mijn rare danspasjes in het donker.

'Dus je weet wel dat hij Casper heet? Vroeg ik toen ik uitgedanst was.

'Ja, maar je mag het tegen niemand zeggen hoor! Ook niet tegen mijn ouders!'

'Tegen wie zou ik het moeten zeggen? Jij bent mijn beste vriendin!' Verbaast keek ik mijn vriendin aan.

'Nou, tegen Rafaël bijvoorbeeld. Je bent de laatste tijd veel met hem bezig.' Ik wist dat ze gelijk had en daarom sputterde ik niet tegen. Ik merkte dat ik bij zijn naam alleen al vlinders in mijn buik voelde.

'Tegen hem zeg ik ook niks. Beloofd. Maar dan moet jij ook niks zeggen over mijn stomme actie bij Rafaël. Pinky promise?' Ik stak mijn pink uit naar Mila en zij haakte haar pink in de mijne.

'Pinky promise.' antwoordde ze.

Hallo allemaal :')

Het spijt me echt van het lang niet updaten van dit boek, maar de laatste tijd had ik het druk met school en ik had niet echt inspiratie meer voor dit boek. Weer een lesje geleerd ;). Ik heb inmiddels ook een nieuw verhaal online gezet, en ik hoop dat jullie daar een kijkje in willen nemen. Dit hoofdstuk isnsnel geschreven, dus als er foutjes in zitten mag je me erop wijzen. Ik beloof dat het volgende hoofdstuk niet zo saai word!

Xx