The Drama Queen { Dutch } ✔

26 • De oma

Robin pov

Ik hinkel als een gek naar de receptie op deze verdieping.

'Help!! Mijn vriendje in kamer 101 zit met een gestoorde fysio in een kamer. Kom mee, snel!!' De vrouw van de balie staat op en loopt de kant van de kamers op.

'Moet u geen versterking hebben?'

Ze loopt gewoon door en hoort me niet eens. We komen aan in de wachtkamer en er staan honderden fans bij de lift. What the hell is hier aan de hand? Ik duw me door de fans heen en zie Louis nog net de lift in getrokken worden door 2 hele gespierde mannen.

'Lou! Louis! Loubear!!' Ik begin te huilen en te schreeuwen. Waarom Louis? Iedereen kijkt me heel erg raar aan en dan komt er een meisje van ongeveer 14 jaar naar me toe en legt mijn arm om haar schouder heen.

'Kom mee, vertrouw me!' zegt ze. Ik weet toch niet wat ik anders moet doen, dus ik hinkel met haar mee. Zij loopt en ik gebruik haar als ondersteuning. We lopen richting een rolstoel. Ik kijk haar aan en ze knikt. Ik ga in de rolstoel zitten en het meisje gaat erachter staan.

'Dit is wat makkelijker' zegt ze en ik glimlach. Ik heb nog nooit zo'n lief meisje gezien. Nog nooit behalve mijn beste vrienden dan, heeft niemand dit voor mij gedaan. Zo lief! Ze duwt me vooruit en loopt naar een rustige ruimte waar alleen een oud paar zit.

'Ik weet dat jij Robin bent en Louis is net ontvoert door 2 mannen. Ik ken die mannen, dat zijn mijn vader en mijn oom' Ik schrik als ze zegt dat het familie van haar is. Wat als zij mij wilt ontvoeren? Ik begin te zweten en word nerveus.

'Oh god, Robin doe normaal. Ik ben geadopteerd, omdat mijn ouders niet voor me wilde zorgen en me verwaarloosde. Ze ontvoeren Louis, omdat ik vanaf het begin van x-factor in 2010 al fan van hem ben! En ik was zo boos op jou dat jij het me Louis had, maar nu ik zie dat hij gelukkig is, maakt het me niet uit'

Aan haar gezicht zie ik gewoon dat ze me het liefst wilt vermoorden, naar ik negeer het maar.

'Hij zal altijd van mij blijven houden' hoor ik haar fluisteren tegen zichzelf. Ik raak in de war. Ze wilt me helpen, maar ze zegt dat Louis altijd van haar blijft houden? Wat bedoelt ze daarmee?

'Heb je de politie al gebelt? Of een van je vrienden?' Fuck dat is waar ook...

'Wat moet ik eerst doen? Ja, ik weet het! Oke eerst Sofie bellen en dan de politie. Nee, eerst politie en dan Sofie. Oh god, ik weet het niet...'

'Bel gewoon eerst de politie, want dan kunnen ze niet ver komen' Dat is een goeie denk ik bij mezelf en pak mijn telefoon. Ik tik 112 in en klik op het bel-icoontje. Fuck, ik heb geen bereik. Ik kan niet verbinden met kpn, mijn server...

'Lukt het niet?'

Nee, hij kan niet verbinden met de server...'

'Loop anders even naar de balie toe, daar heb je ook een telefoon'

'Goed idee!' Hoe komt ze aan al die ideeën? Het lijkt wel alsof ze het van te voren al heeft bedacht, maar dat slaat nergens op, want ze wilt me gewoon helpen. Ze heeft gewoon een hele erge overdreven crush op Louis.

Ik leg mijn telefoon op tafel neer zonder te vergrendelen en hinkel naar de balie toe. De vrouw is er niet, want die is al die fans weg aan het krijgen. Ik hinkel door het kleine klapdeurtje en hinkel de balie-ruimte in. Ik kijk om me heen en zoek een telefoon. Aha, daar aan de muur! Ik draai tweemaal 1 en eenmaal 2 en ik krijg een aardige vrouw aan de lijn.

( R: Robin ~ P: Politieagente)

R: Hallo, met Robin. Ik ben in ziekenhuis de Boterbloem en mijn vriendje is net ontvoert.

P: Hallo, waar kan ik u mee van dienst zijn? Politie, brandweer of ambulance?

R: Politie!!

P: Welke locatie?

R: Ziekenhuis, de Boterbloem in Dropmunt.

P: We komen er zo snel mogelijk aan.

R: Dankuwel

Ik loop terug naar de plek waar we zaten en zie dat mijn scherm van mijn mobiel bovenop ligt. Er staat op dat er net met Sofie gebelt is. Dat kan helemaal niet, want ik kon net niet bellen. Wtf?! Waar is dat meisje eigenlijk? Ik had haar niet moeten vertrouwen...

Ik kijk om me heen en zie dat hetzelfde oude paar nog steeds een paar tafeltjes verder zit en hinkel naar ze toe. Dit keer heb ik wel mijn mobiel mee. Het oude paar kijkt niet eens op als ik naast hun tafel sta. Geen idee waarom ik naar hun toe loop. Niet dat ik denk dat hun wat gezien hebben hoor, maar gewoon voor de zekerheid, denk ik.

'Hallo dame en heer' Ze kijken op en de oude vrouw pakt mijn hand vast en gebaart dat ik bij hun aan tafel mag zitten.

'Ik zat daar' Ik wijs naar de plek waar ik net zat en waar ineens dat meisje weer zit.

'Oh kind toch, bedoel je waar dat meisje zit?' Ik knik en ze kijkt me aan alsof ze al weet wat ik wil vragen.

'Toen jij ging bellen bij de balie, pakte zij de mobiel die op tafel lag, maakte hem open en deed er een kaartje in. Ze deed hem weer dicht en belde ermee. Toen ze zag dat jij eraan kwam eindigde ze het gesprek, legde ze de mobiel op tafel en liep snel weg'

Ik knik en denk erover na. Waarschijnlijk had ik toch gelijk. Ze is slecht.

'Heel erg bedankt mevrouw, dat was precies wat ik wilde horen' Ik wil opstaan, maar de vrouw houdt me tegen met haar arm. Ik kijk haar bedenkelijk aan en zie de zorgzame blik in haar ogen. Ik ga snel weer zitten en kijk haar aan.

'Wat is jou naam eigenlijk, jonge dame?'

'Mijn naam is Robin'

'Ben jij toevallig het vriendinnetje van Louis?'

'Jepp, dat ben ik'

'Dan ga ik je nu wat uitleggen en waarschijnlijk begrijp je het eerst niet, maar wordt alsjeblieft niet boos. Blijf alsjeblieft luisteren totdat ik het hele verhaal vertelt heb en blijf zitten. Dat zou ik erg waarderen' Ik luister naar haar zorgzame stem en kijk in haar ogen. Ze stralen die blik uit die opa's en oma's uitstralen als ze hun kleinkinderen zien. Zo lief!

Ik besef dat ik nog geen antwoord heb gegeven, dus besluit ik te knikken.

'Ik zal maar beginnen bij het begin'