The Drama Queen { Dutch } ✔

34 • Vliegtuig

Niall pov

'Heeft u kinderen?' De vrouw die achter de eten/drinken kar kijkt me raar aan. 'Waarom vraagt u dat meneer?'

'Zeg maar je en Niall' Ze knikt. 'Oke Niall, waarom vraag je dit?'

'U ziet er niet zo blij uit en u lijkt op mijn moeder. Net zo lief en zorgzaam' zeg ik met een glimlach en denk aan mijn moeder, zo'n lieve vrouw.

'Oke wacht. Dé Niall Horan? Wat ben je veranderd zeg!' Ik knik en begin te lachen. Ze lacht even mee, maar kijkt me dan heel serieus aan.

'Ik ben inderdaad moeder, ja. Maar mijn kind is vermist' Ze slikt en probeert haar tranen in te houden. Sofie doet haar gordel los en geeft de vrouw een knuffel. Ze wrijft over haar rug heen en de vrouw lucht haar hart.

'Mijn zoon heet Louis en zit al een paar jaar in de band One Direction. Hij is het laatst gespot bij een ziekenhuis met 2 enge grote mannen. Mijn dochter is een paar maanden geleden ook vermist geraakt en nooit meer teruggevonden' Ik kijk Sofie verschrikt aan en Sofie krijgt tranen in haar ogen. 'Jij lijkt trouwens wel een beetje op mijn dochter. Ze heet Sofie en is nu zo'n 17 jaar'

'Hoi mam' Zegt Sofie met tranen in haar ogen en de vrouw kijkt ons verschrikt aan.

Sofie pov

'S-sofie ben jij dat?' Ik knik en de tranen rollen over mijn gezicht. Mijn mascara zal wel helemaal op mijn kin zitten, maar het boeit me niet. Nadat mijn ouders naar Lanzarote op vakantie geweest waren en daar zijn blijven wonen, heb ik nooit meer wat van ze gehoort en daarom dacht ik dat ze dood waren. 'Oh god, liefje toch. Wat ben je groot geworden meis!'

Ik glimlach door mijn tranen heen en knuffel MIJN moeder. Het voelt zo fijn om een familielid bij me te hebben. Ik dacht dat mijn ouders overleden waren, gewoon dood. Maar mijn moeder leeft nog gewoon!

'Mam, ik dacht dat je dood was' Ze schrikt en aait over mijn hoofd heen. 'Meisie toch, mijn mobiel is gesloten en daardoor kon ik je niet bereiken. Ik zag foto's van jou, maar wist niet zeker of jij het was. Ik zag foto's van jou en Niall en schonk er nooit aandacht aan'

'Mam, ik ben weer bij je en geef je gelijk mijn nummer. Waarschijnlijk is Louis in Nederland en Niall en ik gaan hem zoeken en zorgen dat hij er morgen is op mijn verjaardag'

'Oh god meis. Ik heb niet eens een cadeautje voor je!'

'Geeft niet mam. Echt niet! Ik ben al gewoon zo gelukkig dat ik jou weer terug heb!'

'Awh, dat is lief' Ze glimlacht en geeft een kus op mijn hoofd. 'Maar nu moeten jullie echt gaan zitten op jullie plaatsen, want we gaan landen'

Ik geef mijn moeder nog een knuffel en loop dan terug naar Niall. Naja, waar Niall eerst was. Ik kijk om me heen en zie hem met Luke praten. Ik besluit om gewoon op mijn stoel te gaan zitten en wachten totdat we gaan landen. Ze hebben wat extra rondjes gevlogen, zodat ik met mijn moeder kon praten.

*Neemt u allen plaats op uw stoel en maak uw gordel vast*

Ik maak mijn gordel vast en Niall komt naast me zitten. 'En hoe was het met je moeder?'

'Jaa, heel goed!' Ik ben al weer helemaal blij. 'En bij jou?'

'Luke vroeg of hij alles uit macht leggen en ik zei ja. Hij vertelde het verhaal vanaf het begin tot het eind met alle details erbij' Ik zie Niall slikken en hij kijkt dat andere kant op. 'Niall vertel, wat is er nog meer?'

Ik pak zijn handen vast en hij kijkt mij aan. 'Hij had van Lisa gehoort dat Harry jou leuk vindt. En Lisa vindt Harry niet meer leuk, omdat hij jou leuk vindt en nu vindt Lisa Luke leuk. En Luke vond haar altijd al heel lief enzo'

'Maar, hoe zit het tussen Harry en Lisa?'

*We zijn gelandt. U mag rustig uw handbagage pakken en het vliegtuig via de buis verlaten*

Niall klikt mijn en zijn gordel los en pakt mijn hand. Hij trekt me omhoog en we lopen hand in hand het vliegtuig uit.

Ik geef Luke nog een glimlach en kijk Lisa niet eens meer aan.

Luke pov

Waarom is het leven toch zo moeilijk?! Ik heb Sofie en Niall nu het hele verhaal uitgelegd en ze leken het te begrijpen. Ik hoop tenminste dat ze het begrijpen, want ik kan er niks beters van maken.

Ik word uit mijn gedachten gehaalt als de stem van zo'n stuwardes mens door het vliegtuig galmt.

*We zijn gelandt. U mag rustig uw handbagage pakken en het vliegtuig via de buis verlaten*

Ik klik mijn gordel los en Lisa doet hetzelfde. Ik pak haar hand vast en we lopen richting de buis. Niall en Sofie lopen voor ons.

Sofie kijkt nog een keer om en glimlacht naar me. Ze geeft Lisa jammer genoeg geen blik.

Ze zijn toch beste vriendinnen?! Alleen door dit gebeuren, gunnen ze elkaar niks meer?! Lisa heeft juist steun nodig, maar niemand lijkt het te begrijpen.

Als we bij de bagageband aankomen, hebben Sofie en Niall hun tassen al van de band gepakt en lopen nu rustig naar de uitgang.

Als ze de hoek omgaan kijkt Sofie nog een keer om en zwaait ze naar ons. Of naja, naar mij. Eigenlijk lijkt het wel alsof ze ook naar Lisa zwaait. Niet uit beleefdheid, maar omdat ze het meent.

~ Slecht chappie i know ~