ZÜLAL

7.BÖLÜM

Bölüm biraz gecikti arkadaşlar bunun için çok özür dilerim inşallah bu bölümüde beğenirsiniz.

❤️🎀😁

Artık kendimden şüphe etmeyi bırakmış kesin teşhisler koymaya başlamıştım. Çünkü bu durumun başka açıklaması olamaz.

Net bir şekilde hastaydım ben, erken yaşta yaşlandım bu kesin bir teşhis çünkü... unutkanlık...

Bu kelime beni 65-70 yaşlarında hissettiriyor. Çantamı arabada unutalı tam tamına dört gün olmuştu.

Ve ben çantamdan bu dört gün boyunca haber anlamamıştım. Hala da alamıyorum. Bu durumu babama söylediğimde "hay Allah nasıl ulaşırız ki?" diyerek oda benim gibi kara kara düşünmeye başlamıştı.

Hastanede yatan Ragıb amcaya ertesi gün ulaşmaya çalıştık ama bizim onu ziyarete gittiğimiz günün ertesi günü taburcu olarak evine gitmiş.

Yani ben çantamla aramda büyük bir özlem yaşıyoruz. Şuan neredeyim, Yusuf denen adamın beni takip ettiği parkta, salıncağın olduğu tarafın çaprazında bulunan bankta oturmuş çantama ulaşmanın yollarını arıyordum.

Sorun çanta değil, sorun o çantanın içinde bulunan kimlikten tut bütün kursla ilgili evraklarım ve ne ararsanız bulabileceğiniz eşyalarım var.

O çantayla ilgili sorunum bu... Kolumdaki saate baktığımda epey geç olduğunu gördüm. Annem merak etmeden eve gitmeliydim.

Maalum telefonda çantada kaldığı için bana ulaşamazlar.

Kafamı salıncakta sallanan çocuklardan çekerek ayağa kalktım. Parkın çıkışına doğru ilerleyerek evimin yolunu tuttum. Aynı şekilde karşı caddeye geçerek evimin yolunu biraz daha kısalttim.

Sokağıma giriş yaptığımda sokak bekçisi olarak belirlediğim Fatma ablanın gazabına her zaman oldugu gibi uğrayarak bir ton sorusunu cevapladiktan sonra evime girebildim.

Feracemi astıktan sonra, camiden daha yeni gelmiş olan babama ve akşam yemeğinin son dokunuslarını yapan anneme selam verip ikisindende aynı cevabı aldıktan sonra elimi yüzümü yıkamak için lavaboya girdim.

Ailenin tek çocuğu olmak güzel olabilir ama bazı insanlara biraz ters yani sıkıcı olabiliyor.

Kendimden biliyorum... Ben daha yedi yaşındayken annem bir düşük yapmıştı. Ben büyüdükten sonra bir çocuk daha istemişler ama Allah nasip Etmeyince bir çocuğumuz var çok şükür diye düşünerek benimle yetinmisler artık!!

Lavabodan çıkıp sofrayıda kurduktan Sonra herkes yerini alıp yemeklerini yemeye başladılar.

Aklıma gelen soruyla kafamı yemekten kaldırarak babama çevirdim. Yemeğini yiyen babama hitaben "baba daha öğrenemedinmi Ragıb amcanın evini?"

Sorumu işiten babam yediği yemekten başını kaldırarak "öğrendim kızım öğrendim" cevabını verince mutluluk hormonlarını bütün vücudumda hissetmeye başladım.

"yani sonuç ne?" derin bir nefes alarak başını tekrardan bana çevirdi "sonuç şu ki daha ulaşamadık çantana" resmen şuanda hormon değişimi yaşıyorum, daha on beş saniye önce mutluyken şimdi ise canım sıkkındı.

Babam tekrardan söze başlayınca tüm dikkatimi ona verdim.

"Ragıb amcanın evine gittim gitmesine ama bizi eve bırakan yani Ragıb amcanın oğlu Yusuf evde yoktu işi gereği yurt dışına çıkmış. Seninde çantan yusufun arabasında kaldığı için biraz daha özlem çekeceksin."

Ne uzun konuştun be baba resmen spiker gibi adammışsın da biz bilmiyormuşuz.

Allah'tan ortaokul terk yoksa üniversitelerin anasını ağlatırdın.