Meyus Mısralar

Hep o an

Kalabalık,
Hem de çok kalabalık.
O kalabalığı bölen bir yalnızlık.
Yalnızlığı sürdüren bir adam,
Başını sıkıştırmış ellerinin arasına,
Acısı bakışından belli.
Tek bir yere bakıyordu,
Herkesin baktığı yere.
Ben ise ona.
Mutlu
Herkes çok mutlu.
O mutluları izleyen bir umutsuz.
Mutsuzluğu yüzünden okunan bir adam.
Derin bir nefes aldı dertlerinin gölgesine,
Bırakamadı o nefesi.
Ben boğuldum.
Anlatmalı insan hüznün eserini.
Bir nebze kurtulmalı yükünden.
Benim kararım gitmekti yanına,
Titrek adımlarım sonunda ulaştı ona.
Yakından daha da elemli gözleri.
Anladı gayretimin nedenini.
Sandalyeyi işaret etti parmakları.
Yandan bir gülümseyişi var,
Hiç unutmuyorum.
Ve döküldü kasvetli kelimeleri.
Bugün neden buradayım,
Sana göre farklıyım diğerlerinden.
Mutsuz ve yorgunum.
Bende düşledim bu anları,
İçten hatıraları.
Ama benim geleceğim hep geri geri yürüyor,
Her an hep o an.
Ceketimin sol üst cebine bakıyorsun,
Çünkü sana pis görünüyor.
Bilmiyorsun içinde toprak taşıdığımı.
Dokunamıyorum, koklayamıyorum
Ben onun toprağına sarılıp ağlıyorum.
Yağmurlarım hezimetimi getirdi.
Sonbahar yaprakları içime döküldü benim.
Ekimde öğrendim ben çaresizliği,
Tam orada, Ekim 15'de yitirdim kızımı.
Tatlı selamlayışını, nazik tavırlarını.
Öyle sarılırdı ki bana sanki hiç veda etmeyecek gibi.
Sesinde bulurdum huzuru.
'Baba' deyişinde arardım hep kendimi.
Sahip çıkamadım kızıma.
Çekip alamadım kara talihinden.
Ruhumu ziyaret ederdi ilk gittiği zamanlar
Artık gelmiyor.
Kızım,
Bugünde suladım çiçeklerini,
Küsme bana solmuştu biri, çekip aldım toprağından.
Doyamadım.
Ona bu hayatta doyamadım.
Kendi kendime hep anlattım onu,
Ama yine de doyamadım.
Kızım,
Senin kokun ölüm olamaz.
Senden sonra,
Ben hep parkeleri izledim, ağladığım görülmesin diye.
Ben neden buradayım.
Ay parçam ölümüyle süsledi doğum gününü.
Bu kalabalık onundu.
Arabadan indi,
Annesini görmüş bu kafenin kapısında.
Benim gibi sabırsızdı.
Koşmaya başladı annesinin kucağına.
Herkes dur diye bağırırken melekler tuttu ruhundan.
Bedeni savruldu metrelerce uzağa.
Ve o gülümsüyordu, gözleri kapalı.
Saçlarına kan bulaşmış ama o mutluydu.
O günden sonra hep geldim buraya.
Belki kızımın doğum gününü kutlayamadım ama,
Kutlayanları hep
Hep izledim...