BENİ SEVME

-4-

Bitkin bir şekilde eve varmıştım. Bir tek dahi adım atmaya halim kalmadığını hissettim. Salonun kapısından zorla içeri attım kendimi. Biçimsiz bir şekilde koltuğa uzanıp derin bir of çektim.

Sıkıntıdan eve gelmiştim, oysa şuan sıkıntım tavan yapmış durumda. Etrafa bakınmaya başlıyorum. Kendimi oyalamak için bir şeyler aramaya çalışıyorum. Ne yazıkki sonuç alamıyorum. Cebimden telefonumu çıkarıp gezinmeye başlıyorum. İçimdeki sıkkınlık hissini pek geçirmesede bu süre zarfında kendime psikolojik baskı yapmama engel oluyor.

Çok zaman geçmemişti ki telefona mesaj geldi. Yine başlıyorduk anlaşılan.

Her nekadar mesajı açmak istemesemde mecburiyetten açmıştım.

"Yardımcılarımdan okuldan erken çıktığına dair bir haber geldi. Bu sanırım akşamki işi biran önce bitirebileceğin anlamını taşıyor sanırım?. xx S-"

Kendisinden nefret edilmesi için büyük bir çaba harcamadığı halde başarıyordu dangalak. Varlığıyla zaten sinir ediyordu beni. Tutmadım bu sefer kendimi sonuçta kurtuluş yoktu değil mi? Ben de cevap verdim mesajına.

"Senin yardımcılarını sikeyim tamam mı. xx E-."

Diyip gönderdikten sonra koltuğun yan tarafına fırlattım telefonu.

Cevap gecikmedi. Anında geldi de denebilir.

"Bana karşı tavırlarına dikkat etmen gerektiğini unutmadığını umuyorum. xx S-."

Kendi kednime.

"Ha..ha tabi." dedim ve telefonla aramı soğutmayı başardığı için onu kurcalamayı bıraktım.

Ben akşam olmasın diye dua ediyorum o ise daha erkene çekiyordu. Attığım her adımın haberini almasa olmuyor sanki.

Sakın bu ben gece uyurken eve adam felan sokuyor olmasın?

Valla beklenir ondan. N'olcak organik şerefsiz bu da.

Kendi menfaatleri için beni kullanması da can alıcı nokta oluyor zaten. Hedefi hiç şaşmıyor. Çok eminim çünkü bu işlerin ucu dönüp dolaşıp bana dokunuyor.

Şuandan itibaren karar alıyorum bunu bir yere not alsınlar. Hiç bir zaman asla gerekmediği sürece sıkıntıdan patlasam dahi okuldan çıkmayacağım.

Artık yavaş yavaş kalkmam gerekiyordu. Ayağa kalktım. Dudaklarımı büzdüm.

Şimdi sen kalk üst kata çık üstünü degiş falan filan ohoo.. Ben o geçen sürede normal olan herkes gibi kendimı koltuğa yapıştırır öylece dururdum. Kalkmak isteyeceğimi de sanmam yani. Tabii bu yine bir yasak çerçevesine giriyor.

Normal şeyler yapmak artık ölmeden önce yapacaklarım listesinde bile en sonda olur herhalde.

Bir yanlış anlaşılma olmasın. Ben kendime anormal demiyorum. Ne saçmalıyordum ben böyle. Acaba normal herkes gibi olabilmenin bir belirtisi miydi bu?

Kafayı yedim sanırım devreler yandı bende. Ciddileşelim artık. Sonuçta şu kapıdan çıktıktan sonra tekrar kendim olmayan bir bene dönüşecektim.

Yalnız kendimi çok iyi demorilize ediyorum he..

Bir aferini hakettiğimi düşünüyorum.

Bu düşünceler kafamda amuda kalkerken arkalarından itekledim. Dengeleri bozulunca çekip gittiler.

Artık bulunduğum zamana uyum sağlamam gerekiyor. Biraz durdum. Etrafa baktım. Evet geri gelmiştim galiba. Tekrar aynı düşünceler beni basmadan hızla merdivenlere yürüdüm.