BENİ SEVME

-6-

Yaklaşık yarım saattir kapının önünde öylece duruyorum. Ağlamak istemiyorum, direnmeye çalışıyorum. Ama başaramıyorum...

Yüzümde küçük ıslak şeyleri hissediyorum. Bir bir süzülmeye başlıyorlar usulca yanaklarımdan. Hayatımda nadiren yaşadığım bu duygu karşısında ne yapacağımı bilemiyorum. Bende varlığını hissettiren tek şeydi çaresizlik..

Bir an kendime sakinleşmem gerektiğini kabullendirip ayağa kalkıyorum. Elimin tersiyle uzun bir süre sonra tanışmış olduğum göz yaşlarımı siliyorum.

Bir iki adım atıyorum ileriye, ifadesiz ve bir o kadar da dışarıdan bakıldığında aptal izlenimi vericek gözlerle bakmaya başlıyorum etrafıma.

Şimdi buranın bana yabancı olduğunu düşünüyorum. Kendimi, hiç böylesine yoğun duygularla bir anımı geçirebileceğimi bilmezdim.

Son bir defa çevreme baktım..

Üst kattaki odama gitmek üzere merdivenlere yöneldim.

Merdiven korkuluklarından destek alıp güç bela odama ulaşıyorum.

Odama girdiğimde tek istediğim şey olarak belirliyorum bunu yatağa girip uyumak ve bir daha uyanmamak.

Bana verdiği montu yatağımın üzerini koyuyorum.

Ayaklarımı başka yöne hareket ettirip dolabıma gidiyorum, üstümdekilere karşın daha rahat bir şeyler alıp giymeye başlıyorum.

Üstümü değişirken yaptığım her hamle bana acı veriyor.

Nefes alıyorum.

Yatağımın yanına gidince üzerindeki monta bakıyorum.

Yatağa oturup elime alıyorum montu. Hala kokusunu alabiliyordum.

Sımsıkı sarılmaya başlıyorum ona, istemsiz olarak akan göz yaşlarımla montu ıslatıyorum.

Bir kaç kere iç çekiyorum, sonrasında gerçekten bitkin olduğumun kanaatine varınca yatağa uzanıyorum.

Yanımdaki monta sinmiş kokuyu tekrar tekrar içime çekiyorum. Bu bana sön sözünü anımsamama neden oluyor.

"Seni bulmama izin verecek misin?"

Kendi kendime söylenmeye başlıyorum.

"Kusurlu hayallerimden kocaman bir dünya kurdum, sen bu dünyanın gökyüzüsü olma.."

Son cümlem oluyor bu, onun kokusuyla bulanan kafam daha fazla düşünmek istemiyordu, küçük ölüme teslim ediyorum kendimi. Ve uyuyorum.