Død eller frihet

Toppen

I det eg traff netting gjerdet og begynte å klatre oppover innsåg vaktene at eg ikkje var død. Dei kom strømande til som sill i ei tønne. Det var bare ti vakter men det følte som om det var eit dusin av dei. Eg hadde kommt tre meter opp når kulene begynte å smelle rundt ørene på meg. Det tok all min vilje å klatre vidare og ikkje bare gi opp. Det hadde nok vert det lettaste. Men døden var ikkje fristande. Eg klarte på mirakuløst vis samle meg og få klatret til toppen av gjerdet. Med bare eit par arm tak igjen, med nettingen halvegs bora inn i huden på dei magre fingrane mine, var friheten få sekunder borte.

Eg deiste ned i bakken på den andre sida med eit dunk. Armane mine hadde ikkje klart å halde vekta mi meir enn ein meter ned frå toppen, før dei gav etter. Eg blei liggande ei stund heilt stille, kanskje dei trudde eg var død. Dei viste vertfall ikkje snerten av interesse for meg. Etter ei stund sette eg meg opp og tok eit djupt åndedrett før eg pusta ut igjen. Lufta på denne sida av gjerdet var friskare, eg kunne skjenne friheten i lufta.