Geçmişin Karanlığı

Gözlerimin perdesi ikinci kez aralandığında kendimi nerede bulacağımı merak ediyordum ve aynı zamanda olası durumlara karşı endişeliydim ama kesin olan birşey varsa o da hala hayatta olduğumdu . Gözlerim karanlıktan aydınlığa doğru açıldığında kendimi bir hastanede odasında yatarken buldum. Sonunda biri yaralı vicudumu bulmuş ve beni hastaneye getirmiş olmalıydı. Bu benim için en iyi durumdu fakat buna rağmen çok kan kaybetmiştim çeşitli yara ve darbelerim vardı . Belli ki takip edildiğim gizemli kişi tarafından öldürülmeye çalışılmıştım . Vicudumun birçok yerinde ki yaraları incelemekteyken başımda bekleyen 3 polisi farketmemiştim uyandığımı gören polisler birtakım sorular sorarak ifademi almaya çalışıyorlardı fakat söylenen hiçbirşeyi anlamıyordum öylece onlara bakarak nasıl bir durumda olduğumu düşünüyordum.
Polis: size saldıran kimdi ? yüzünü görebildiniz mi? kim sizden ne istemiş olabilir bir düşmanınız var mıydı?
sorular sorulmaya devam ediyordu fakat ben bunları duymaya henüz hazır değildim çünkü cevabını bende herkes gibi bilmiyordum.
Ben: ...
Polis: Bakın hanımefendi amacımız size yardımcı olmak lütfen sorduğumuz soruları yanıtlayınız zirâ bu durumda size yardımcı olamayacağız.
Ben: ...
Konuşmak derdimi anlatmak istiyordum ama kelimeler ağzımdan çıkmıyordu sanki daha sonra hemşire odaya girerek
Hemşire: Hasta henüz kendine yeni geldi lütfen sorularınızı daha sonra sorun şuan dinlenmeye ihtiyacı var.
Polisler bu uyarı karşısında odadan çıktı . Kapı çarpılma sesiyle adeta kendime gelmiş gibiydim gözlerimden boşalan gözyaşlarıma engel olamıyordum . Yaşadığım şok etkisiyle sadece titremekdeydim duygularımla başa çıkamıyordum âdeta. avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım bu çığlığım sessiz hastane koridorlarından yankılanıyordu. Sesi duyan hemşireler koşarak odaya geldi yapılan iğneler sonucunda sakinleşmiştim . Gözlerim kan çanağına çevrilmiş boş bir noktayı izlemekteydi.
Hemşire: şimdi daha iyiysiniz değil mi?
Ben: ben... ben hiçbirşey hatırlayamıyorum çok korkuyorum...
Hemşire: korkulacak birşey yok artık güvendesiniz rahatlayın ve dinlenin lütfen.
Ben: güvende falan değilim o adam ... o adam beni öldürmek istedi orman...
Hemşire: lütfen heyecanlanmayın kendinizi daha iyi hissettiğinizde polis ekipleri gelip ifadenizi alıcak merak etmeyin.
Biran olsun rahatlamaya ve tüm bu düşüncelerden kurtulmaya ihtiyacım vardı gözlerimi kapattım ve uykunun huzurlu kollarına kendimi bıraktım .

Hastanade kaldığım müddetçe çeşitli sorular sorarak ifadem alındı hatırladığım sadece tek anı olan ormandaki olayları tüm detayıyla anlattım aynı zamanda tedavimde devam ediyor aldığım yaralar da bu süreç içinde iyileşiyordu.