Ruhumun Kanatları

Yeni hayat

Uçaktan indiğimde derin bir nefes almıştım. Nihayet burdaydım hayallerimin olduğu yerde,yeni hayatımın başlangıcında ,kendi ayaklarım üzerinde durmam gereken ülkede.

Amerika...

Uğruna binbir çeşit kursa gidip yeni diller öğrendiğim hatta ailemden ,annemden bile ayrıldığım ülke...

Nihayet amcamı bulduğumda hasretle sarıldım onu tam beş yıldır görmüyordum ben henüz on yedi yaşımdayken iş için ailesiyle birlikte buraya yerleşmişti o zamandan beri görüşemiyorduk. Nihayet hasret giderme faslını atlatığmızda "ne kadar büyümüşsün lina'cığım."dedi gözyaşlarımın akmasını hiç istemiyordum ama gözlerim dolmuştu bile.

Aslında o da yaşlanmıştı saçları beyazlamış ,yüzündeki kırışıklıklar belirginleşmişti ona cevap vermek yerine gülümseyip sımsıkı sarılmıştım nihayet ayrıldığımda "hadi bakalım yağenim atla arabaya seni eve götüreyim."dedi sevecenlikle ,lafını ikiletmeden arabaya binmiştim o da şöför koltuğuna oturmuştu. Bana bi ilaç uzatıp "al bakalım canım uzun yoldan geldin biraz dinlen."dedi ona teşekür ettim ve hapı biraz suyla içtim. Tam yeni yaşamım hakında hayaller kuramaya başlayacakken ilaçların etkisiyle uykuya dalmıştım bile.

●

Neredeyse ilk günümün hepsi uyumakla geçmişti amcam beni önce kendi evine götürüp yengem ve kuzenlerimle hasret gidermemi ve yemek yememi söyleyip gitmişti ,şüphesiz elinde olsaydı tüm gün benimle kalırdı fakat ondan gitmesini ben istemiştim zaten benim yüzümden işini yeterince aksatmıştı ,en son ısrarıma dayanamayıp yarın eşyaları kendi evime taşımama yardımcı olacağnı söyleymiş ve bana veda edip gitmişti.

Nihayet ilk günü atlatığımda amcamın yardımıyla kolileri evime yerleştiriyordum önceden Mira  yengem burayı bir elden geçirmiş olacak ki ev tertemizdi bunun için ayreten bir teşşekür etmem gerekiyordu. Kafam karma karışıktı ve açıkçası çok gergindim bu konuda gerçekten annemden ayrı olmak benim için çok zordu.

Onun koca boşluğunu fazlasıyla hissedebiliyordum ve onu iki saate bir aramak bile dolduramiyordu boşluğu tabii bunu ona söylemiyordum yoksa çok üzülürdü. Biliyordum ondan ilk ayrılışım çok zor olacaktı... ama annemin beni sevdiğini hiç bu kadar hissetmemiştim ,gerçelten zor da olsa beni seviyor olduğunu hisetmek daha iyi hissetiriyordu. Buraya o hayattan kaçmak için gelmiştim.
annemden,babamdan,
Kardeşlerimden...

Belki de biraz özgür hissetmek içindi ama şu an bunları düşünecek zamanım yoktu. Hemem yerleşmemi tamamlamalı ve okuluma hazırlamalıydım. Odamı toparlamış salonuma ve mutfağıma göz gezdirirken her şeyin neredeyse tamamlanmış olduğnu gördüm.

Nihayet bu ev işlerinden kurtulmaya yaklaşmıştım. Bir hafta sonra okul başlıyordu benim için bu aşamaları hemen geçip bir an önce derslere çalişmam gerekiyordu buraya Amerikan Kültürü ve Edebiyatı'nda kendimi geliştirmek için gelmiştim tabii başka nedenlerimde vardı ama sonuçta buradaydım işte olmam gereken yerde, üstelik daha hayat serüvenimin başında olduğumdan haberim bile yoken...

●

Sabah uyandığımda çoktan geç- kalmiştım bile, zaten buraya ilk geldiğimden beri yeterince gergindim ve her nasılsa bunlarında başıma gelmesiyle Türkiye'deki sakarlığmın peşimden geldiğini anladım.

Hızlı bir şekilde kıyafetlerimi değiştirdiğimde kahvaltı etmeye zamanım kalmadığını anladim,ayrıca biraz daha oyalanırsam okul arabasını da kaçıracaktım. Tam kapıdan çıkıyordum ki kafamı kapı tokmağına vurmayı başardım ,nasil başardığmın bir önemi yoktu başarmıştım...

İlk gün servisi yakalamam belkide başıma gelen en güzel şeydi. Arabaya bindiğimde sanki herkez beni izliyordu kalbim çok hızlı atıyordu. Servisin girişinde kapının önüne dikilmiştim , biraz daha sakinleşmeye çalışıp boş bulduğum yere kendimi hızlıca atmıştım. Herkez biraz bu olayı izlemiş olsada araba hareket ettiğinde kendi rütüellerine geri dönmüşlerdi. Bundan cesaret bulup kafamı biraz kaldırdığımda cam kenarına oturmuş kızın kıkırdadığnı duymuştum.