The Dual Catharsis

Ontmoeting

Ik laat mijzelf neer vallen in mijn stoel terwijl een zwartheid langzaam mijn visie overschaduwt. Ik adem langzaam uit en voel mij onbewust van mijn omgeving. Er was deze kleine essentie van nieuwsgierigheid binnenin mij. Het wouw de rijke velden van fantasie ontdekken in mijn brein. Mijn spieren die eerder gespannen waren, beginnen zich te ontspannen. Een vloer werd er zich voorgesteld gemaakt van mammoet bal suiker. Mijn ogen veranderde in de verschillende hypnotiserende kleur patronen waar ik naar keek. Suikerspin bergen in de verte? Snoepveter vogels in de lucht? Bij het omdraaien van mijn rug stond er een stam van wezens voor mij. Het waren meisjes verjaardag 's taarten en hadden suikerstokken voor tanden. Zij spraken tegen mij; "glimlachen is zoet, en bloederige klonten van stortvloed!" "Niet doen!" Schreeuwde Jayden, hij hield zich stevig vast aan zijn stuur en stapt grondig op zijn gas pedaal. Ik adem hevig, voelde kippenvel over mijn armen en een beroerte van onmacht over mijn hart. Ik draaide de volume van de radio omhoog ter afleiding. Mijn leven eindigde op herhaling. Zoals meeste populaire liedjes klinken op de radio. Het voelt alsof ik luister naar het zelfde liedje opnieuw en opnieuw. Dacht Jayden bij zichzelf.

 Een hoge piep overheerste nog steeds mijn gehoor. Dus ik begon me te concentreren op bestuurders naast mij om tot mijn zintuigen te komen. Ik kon zacht gebrom horen, maar kon niet omschrijven wat het was. Een vaag beeld van een bruin kasteel op groen gras flitste voorbij mijn ogen terwijl ik de stem van een kind kon horen; "Mam! Jij bent nou Princess van pannenkoeken kasteel!" "Focus! Het antwoord is motoren geen pannenkoeken!" Zei Jayden tegen zichzelf. Daarna ter aanschouwing van de straten vroeg ik mij eigen af met welke zaken deze mensen zich bezig hielden. Op dit moment verliet de piep mijn gehoor terwijl ik keek naar hoe een man hotdogs aan het voorbereiden was bij een hotdog kraampje. Een ander zakelijke man in een net pak, liep op een snel tempo met een telefoon tegen zijn oor.

"Ik voel mij warm binnen mijn auto, ik wens dat ik een camper kon betalen." "Als ik een Camper had was ik niet meer geketend aan mijn woonplaats." "Oké, neem een afslacht naar rechts en rij deze straat uit naar het eind en-" een schaduw figuur steeg omhoog voor de motorkap midden op de weg. Jayden keek naar zijn zijden om lege wandelpaden te zien. De schaduw zijn gezicht was als een zwarte mist, en vergeleken met Jayden in zelfde hoogte. Hij boog voorover de auto en legde zijn lange puntige vingers op de motorkap. Niks bleek te gebeuren op het eerste gezicht totdat hij begon te praten; "waarom splitsen in twee en kiezen voor één? Als je kan kiezen voor twee en word weer één!" "Val iemand anders lastig en ga daar heen!" De geluiden van schurende banden doodde de stilte en Jayden werd in zijn stoel geduwd. Niets eigenaardigs gebeurde gedurende de rit. Ik reed voor twintig minuten en haalde het naar koffie café. Dat was de laatste geplande stop voor vandaag. Daar zat ik dan aan een tafel aan het wachten op een oude vriend van mij. Hij stuurde mij minstens vier berichten in de week aan te dringen om hem eens weer te ontmoeten. Terwijl ik keek naar dooie vliegen, bedroevend op hun rug op tafel kreeg ik spijt over het feit dat ik deze ontmoeting had gepland. "Ugh, onthoud dat jij het niet doet voor jezelf." Mijn oude vriend kwam vol energie naar binnen gewandeld; "laten wij hier zo snel mogelijk mee klaar zijn..." Terwijl hij de tafel benadert vroeg ik hem iets; "hoe zijn de tijden voorbij gegaan voor je?" "Jayden? Zag jij die grote spin bij de deur? Hij was even groot als mijn gezicht Jayden!" Gevolgd met overdreven gelach. "Ga jij mij niet eens vragen hoe het met mij gaat?" "Wist jij dat er minstens 35.000 soorten spinnen bestaan?" "Kom jij ooit buiten Carl?" Carl barst nog eens uit van het lachen; "ik kan jou nooit serieus nemen Jayden. Ik herinner mij nog dat je zei dat je meiden zou kiezen over mij Jayden." "Serieus? Ik ga een sigaar roken nou-" Carl onderbrak Jayden; "Groei een gevoel voor humor Jayden!" "Dat verhaal was niet grappig maar beledigend." Zei Jayden kalm. "Ik besef me iets door mijn alwetend derde oog Jayden!" "Stop ermee." Carl haalt een tarot kaart van de hoge priesteres naar voren; "je bent jezelf verloren mijn vriend." "Wat?" "Je zit vast in een droom..." "Ik voel mij totaal bewust dus dat is een leugen." "Kaarten liegen nooit." Jayden stond op van zijn stoel van plan om de café te verlaten totdat Carl een afspraak wou maken; "als jij mij jou laat helpen geef ik je vrijheid." Jayden gaf hem een strenge blik toe. "Kom neem plaats." "Kijk als iemand vrijheid vermeldt ben ik willig om te luisteren maar houd jou onzin hier buiten." Carl houd zichzelf in van het geven van antwoord. "Nou? Hoe dacht jij mij dan te helpen?" Carl daalde de volume van zijn stem en nam pauze voordat hij antwoord terug gaf; "er bestaat een inspectie dienst van de paranormaal. Zij kunnen jouw hersenen reinigen." "Jij bent gestoord..." Carl raapte één van de dooie vliegen op om het vervolgens in zijn mond te steken. Je hoort het geknars van uitgedroogde insecten huid terwijl hij er in bijt; "ik ben niet gestoord." "Ik weet nou genoeg Carl." Jayden liep het café uit. Het café was een eenzaam gebouw wat zich vestigde midden in een woestijn. Hij staarde naar de celestial-night. De lucht was verlicht door een duizend sterren. Tijd bevroor en hij bewonderde de nacht. Hij voelde een kleine aanwezigheid van existentialisme binnen zijn hart. Carl stond kalm schouder aan schouder; "kijk, als jij mij en mijn collega's één nacht geeft kunnen wij EEG analyses uitvoeren." Jayden keek naar beneden en reageerde sceptisch; "wat gaat het kosten?" "Een goedkeuring." Jayden pauzeerde en dacht voor een seconde na. Hij draaide zijn borst naar hem toe. Reikte zijn hand uit om een afspraak te maken, totdat zijn lichaam bevroor. Zijn hand hing stil midden in zijn gebaar. "Alles goed Jayden? Hebben wij een afspraak?" Jayden kon niet reageren. Hij draaide koud zinnig zijn rug om en stapte in zijn auto. "Dit klopt niet..." Dacht Carl bij zichzelf. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn om iemand te bellen.