"Kardeşim" dedi ağlamaklı bir sesle.
Bu kelimeyi duyunca sanki bir el avuçlarının içinde kalbimi sıkıyormuş gibi hissettim. Gözlerim dolmuştu, bir damla yaş usulca yanaklarımdan süzüldü.
---SESSİZLİK
"Orada mısın? Ela! "
"Evet, buradayım." diyebilmiştim güçlükle.
"Ela ..." hat kesilmişti. Sırası mıydı şimdi? Numarayı arıyordum ama cevap vermiyordu. Birkaç dakika sonra aynı numaradan bir mesaj gelmişti. Mesajda benimle buluşmak istediği yazıyordu. Altında da yer ve zaman.
--------------------------------------------------------
Bana söylenen adrese çoktan gelmiş ikinci kahvemi bitirmek üzereydim. Dün gece gelen telefondan sonra uyuyamamıştım. Heyecanla ve onca yılın vermiş olduğu hasretle kardeşimin yolunu gözlüyordum.
O lanet geceden sonra kardeşimi bir daha hiçbir yerde görmemiştim. O gece, benden bu hayattaki herşeyimi çalmıştı. Ailemi, çocukluğumu ve beni ...
O gece yaşananlardan sonra hayatımı hiçbir zaman normal bir çocuk gibi geçirememiştim.
Senelerce kliniklerde tedavi görmüştüm. Hayatım alt üst olmuştu. Anneannem her ne kadar benim için çabalasa da bir süre yaşadığım olayın şokuyla konuşamamıştım. Sadece konuşamamakla kalmamış her gece kabuslar görmeye başlamıştım. Bununla birlikte geceleri çığlıklar içinde uyanarak korku krizleri geçiriyordum.
Fren sesiyle kendime gelmiş, düşüncelerimden sıyrılmıştım. Arabanın biri küçük bir kıza çarpmıştı. Herkes olay yerine merakla toplanmıştı.
"Ela!" diye biri seslendi arkamdan.
Arkama döndüğümde neredeyse nefes alamayacakmış gibi hissetmiştim kendimi.
Kardeşim karşımdaydı ...
