Sunshine & City Lights

Everything

What you need, to know, is you tried, let it go, let it go.
What you need to find, is someone who will never let you go.

🌞🎵🌇

It's been two months since I last saw him, my happy pill.

Hindi naman naging kami, sweet and cheesy but no label.

Araw-araw ko parin siyang hinihintay, hindi sa Sweet Dreams or sa place kung saan kami unang nagkakilala.

Naghihintay ako na baka makasalubong ko siya kung saan ako magpunta. Na baka schoolmate ko lang pala siya o nakakasabay ko na sa paglalakad. Iniisip ko na sinusundan niya ako hanggang sa maging tama na yung panahon na muli kaming magkita.

"Hey," binuksan niya ang pinto. Ang step sister ko.

Nakaupo ako sa harap ng study table ko habang siya y umupo sa bed ko.

"I just want to say sorry," mahinang sabi niya.

"If mom pleased you with that, you don't neee to do it."

Bumuntong hininga siya, "Yes, mom told me to do this at nung una ayoko, then I realized I've been so mean to you for how many years."

Ayoko ng ganito eh. Yung may humihingi ng tawad.

"Ang Dios nga nagpapatawad, ikaw pa kaya?" sabi ko.

"Oo na, papatawarin ko siya. Pero gawin mo rin 'yan sa iba ha?" binalik niya yung sinabi ko.

J, kahit anong rason mo pa kung bakit ka umalis. Maghihintay ako.

"Sis, sorry?" Di ko namalayan na nakatayo na pala siya sa harap ko.

Tumango ako, "Okay na, sorry rin."

Bigla niya kong niyakap, "We're going to have a sister party tonight, I'm going to make over you!"

Natawa ako, "Ikaw bahala," kinindatan niya ko, "See you later! Okay na tayo ha? Chosera ka."

Lumabas siya sa kwarto ko, "Hey, J? You're a fudge," sabay tingin ko sa picture namin at tumawa.

Maayos na ang relasyon namin ng pamilya ko. Mas pinagbubutihan ko na rin ang pagaaral ko.

Bumalik ako sa pagiging maingay at palatawa. May mga bago na rin akong kaibigan na tumulong rin sakin para maayos ang sarili ko at maialis sa sakit na nangyari.

Tinupad ko ang pangarap ko na makasali sa dance team ng university namin. Kailan kaya kami makakasayaw ulit ni J ng sabay?

Papasok ako sa school ngayon, "Miss?" Agad akong lumingon sa taong tumawag sakin, umaasang siya 'yon.

Pero hindi, "Kasali ka po sa dance troup diba? Pwede po picture naman tayo?"

"Ah, okay sige," agad siyang tumabi sakin kinuhanan kami ng kasama niya.

"Ang ganda mo po, crush kita!"

"Ha? Salamat," 'yun nalang ang sabi ko.

Hay nako J, marami ng pumoporma sakin. Nasaan kana?

At dumating pa ang ilang buwan, wala paring J na nagpaparamdam. Hindi ko na sinubok bumalik doon sa lugar na 'yon dahil sinunod ko ang sinabi niyang 'wag ng bumalik pa.

Hindi ko naranasang magalit sa kaniya. Sino ba namang magagalit sa taong katulad niya? Bukod sa corny at sweet, isip bata at palatawa pa.

Remember? Happy pill ko nga pala siya. Oh, how I miss his presence.

Eveything about him is worth it. His smile, "Ayieee, crush mo na ko?"

His smell, "Gusto mo ng pabango ko 'no?"

His unique eyes saying, "Ikaw na ang pinakamaganda na dalaga saking mata."

His hands playing my face, "Pisngi mo ang laki."

His embrace, "Wag mong sayangin ang buhay mo dahil lang sa lalaking nakabuntis sayo," silly.

His lips, "Hahalikan kita," no movement kiss, still I love it.

Hs voice whispering, "I love you, so damn love you."

And all those little things about him making me more inlove. Everything was so perfect in dreams, wishing even in reality.

Now, I just need to wait. Hindi pa naman huli ang lahat diba? At kung huli na, I'm so thankful to have him in life. My happy pill, my everything.