ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ မလွမ္းရခင္ တရားခံလို႔ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေသးဆံုးသူ ခေလးမ အမျဖစ္သူက
ထေျပးေလသည္...
ေျပးထြက္သြားသည့္ သူမေနာက္jungkookနွင့္
Hoseokတို႔ အသည္းသန္ေျပး လိုက္ေနရသည္
အေတာ္ျမန္တဲ့ ခေလးမပဲ...
သို႔ေပမဲ့ ထိုခေလးမအေျပးေတာ္၍ ပဲလား သူတို႔ကိုယ္တိုင္းကပင္ ေနွးေန၍လားမသိ လမ္းေကြ႔တစ္ခု၌
ထိုကေလးမ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္
ဘလိုပင္ ေျကာင္ဂ်ိဳလမ္းျကားထဲ လိုက္ရွာေသာ္လည္း
ဘလိုမွ အစနပင္ ေပ်ာက္သြားေသာခေလးမ
ဒုကၡပဲ အထက္ကလူေတြသိလ်ွင္ ေျပာခံရေပအုန္းမည္...
လက္ေလ်ွာ့လိုက္ျကျပီးအဆင္ေျပမွ လူခြဲရွာကာစံုစမ္း
ျကည့္မည္ ယခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလးညည္းနက္ေနျပီးျဖစ္တာေျကာင့္အိမ္ျပန္သင့္ျပီး သူနွင့္hoseokတို႔
လမ္းခြဲကာျပန္လာျကသည္
လမ္းမထက္ကားေမာင္း ေနရင္းမွ အေတြးမ်ားက
တစ္ဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေလသည္ ဝွီခ်ဲ႕ေပၚ၌
အရုပ္တစ္ရုပ္ေလးလို ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေသာ
သူေျကာင့္ျဖစ္သည္...သူမ်ားလား မင္းမဟုတ္ဘူးလား
ထယ္ေယာင္း....
....အိမ္ေရွ႕၌ သူ႔အားရပ္ေစာင့္ေနသည့္ သူ႔ေမြးစားအမ ဂ်ြန္နီး...က်ေနာ့ ကားမီးခပ္ျမင့္ျမင့္ ထိုးကာစ
လိုက္ေတာ့ သူမမ်က္နွာကို လက္မ်ားနွင့္အုပ္ကာ
ထားေလသည္
"Yaa!! Jeonjungkook!!
ကားေပၚမွ ဆင္းလာတဲ့အခါ ခပ္စြာစြာနဲ႔ သူမေအာ္သံ
ေျကာင့္ျပံဳးမိေလရဲ႕
"Omma!မ်က္နွာမေကာင္းဘူးေနာ္ jungkook!
"က်ေနာ္သိပါတယ္ မနက္မွ! အခုက်ေနာ္နားခ်င္ျပီး!
"Ya!! Jungkook!
က်ေနာ္ဂရုမစိုက္စြာနွင့္ အေပၚထပ္ကိုသာ ေျခလွမ္း
လာခဲ့ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္ကိစၥနွင့္
အျမဲအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္နွင့္ omma!ကိုလည္း
သြားမေတြ႔မိေခ်....
ပင္ပန္းတဲ့ ႏြယ္ေလးေတြရစ္သိုင္းလာ သလိုလို
အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းက jungkookထံ စတင္ကူးစက္
လာေလသည္ မျကာတဲ့တစ္ခဏ အခ်ိန္တြင္ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ျပီး..
