Anouk

Hoofdstuk 4

'En toen smeet hij me zomaar op de grond! Ik bedoel, Jezus, waarom doet hij dat? Nu heb ik zo'n gigantische rode plek op mijn knie.'

Mijn vingers slaan de toetsen haast kapot.

'Oh jee. En die vriendin van jou zei er helemaal niks op?' krijg ik als antwoord.

'Pff nee, die stond er gewoon bij. Toekijkend hoe ik zo hard gekweld werd.'

'Wat een rotvriendin van je.'

'Eigenlijk is ze mijn vriendin niet. Ze is mijn nicht.'

'Ik wil de rest van je familie liever niet ontmoeten dan ;-)'

Ik moet hardop lachen en stuur een smiley terug.

'Hoe is jouw familie eigenlijk?' vraag ik nieuwsgierig.

'Vrij normaal,' antwoordt GeneralPan.

Hij is altijd kortaf als het over zichzelf gaat. Ik word er een beetje ontmoedigd van. Soms gedraagt hij zich alsof hij me niet vertrouwt.

Veel tijd om te praten rest ons niet meer, want er is een ruzie ontstaan tussen enkele 11-jarige jongens. Het lokt een heleboel commotie uit en de admins moeten het natuurlijk weer oplossen (wij dus).

Mam roept dat het eten klaar is. Ik laat het probleem over aan GeneralPan, neem afscheid van de bende en ga offline. De computer laat ik aanstaan, verwachtend dat ik na het eten weer kan verder spelen.

Wanneer ik binnen kom in onze kleine, gezellige eetkamer, valt mijn mond open. De tafel is bedekt met een prachtig rood tafelkleed, dat we anders enkel gebruiken bij Kerstmis en Nieuwjaar. Tussen onze twee borden staat een grote kaars, en daarnaast een gigantische, zelfgemaakte pizza.

Mam glimlacht en vraagt: 'Wat vind je?'

'Wauw, mam! Het is fantastisch! Hebben we iets te vieren of zo?'

Mam krijgt plots een mysterieuze lach op haar gezicht. Ze gebaart dat ik moet gaan zitten, waarna zij hetzelfde doet en haar handen in elkaar haakt.

'Weet je nog dat ik je vanochtend iets wou vertellen?'

Oh ja. Toen ze net uit de douche kwam met die handoek en naar me riep dat ze me iets wou zeggen.

'Anouk...' Haar wangen vullen zich met een warm rood en in haar ogen zie ik het spiegelbeeld van de kaars dansen, alsof er daarbinnen gefeest wordt.

'Ik heb een vriend.'

Mijn mond valt open. 'Dat is...'

In een flits denk ik aan pap, die een paar jaar geleden stierf wegens longkanker. Mam was zo verdrietig en we moesten elkaar troosten. Toen ze besefte dat het zo niet langer kon, stortte ze zich obsessief op haar twee nieuwe hobby's: koken en naaien. Sindsdien ging het steeds beter.

Alhoewel ik haar soms nog hoor snikken 's nachts.

Voor mam zou ik echt alles doen om een glimlach op haar gezicht te toveren, maar ze kan haar mannetje staan en heeft zelf haar leven in een nieuw bestaan geleid.

'Dat is fantastisch!' roep ik feestelijk. Ik spring recht en vlieg haar om de hals. 'Laten we terug aan tafel gaan, voor de pizza koud is', glimlacht ze, terwijl ze me los laat en een stomend stuk op mijn bord legt.

Die avond kijken we samen naar een romantische komedie, iets wat we al in geen maanden hebben gedaan. Voor een moment denk ik niet aan Minecraft, aan GeneralPan óf aan Daan. Ik richt al mijn aandacht op de verschrikkelijke misérie die zich afgespeelt voor onze ogen, terwijl er op het einde toch een Happy End aan gebreid wordt.

Films zijn zó voorspelbaar.